Αλλη μια συνηθισμένη μέρα

Tου Γιωργου Mαντελα

Ας υποθέσουμε ότι είστε ένας ακόμα trader. Δηλαδή, αγοράζετε και πουλάτε μετοχές, ομόλογα και κάθε είδους αξιόγραφα, καθισμένοι μπροστά σε ένα προηγμένο μόνιτορ, που βρίσκεται σε ένα μάλλον αδιάφορο γραφείο ενός βικτωριανού κτιρίου, κάπου στο Σίτι του Λονδίνου. Μπροστά σας περνούν συνεχώς αριθμοί, ποσοστά, δείκτες, προβλέψεις, εκτιμήσεις και αναγωγές, σε τρέιλερ και super, πάνω και κάτω από την κυρίως οθόνη. Στο αυτί σας «σκουλαρίκι» το τηλέφωνο, όπου μιλάτε σχεδόν ακατάπαυστα, ενώ ο δείκτης και το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού σας είναι κολλημένα στα πλήκτρα «sell» και «buy» που πρέπει να πατάτε την κατάλληλη στιγμή. Μην αφαιρείστε. Στόχος σας είναι το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, αδιαφορώντας από ποιον το αποσπάτε. Αν βρείτε πρόσφορο έδαφος, δηλαδή αδύναμο «αντίπαλο», τον χτυπάτε μέχρι να τον τσακίσετε. Απλώς, δεν σας ενδιαφέρει αν ονομάζεται Ελλάδα, Ισπανία, Ταϊβάν, Περού, Ισημερινός ή αν στοχοποιούνται όλοι μαζί ταυτόχρονα σε μικρά «παραθυράκια» στο PC. Είναι απλά νούμερα κι αριθμοί. Δεν έχουν προέλευση.

Αν παρ’ όλα αυτά ψάχνετε μέσα σας να βρείτε ευαισθησίες, αδυναμίες ή άλλες «-ίες», τζάμπα ψάχνετε. Το πολύ πολύ, ψάχνοντας, στην τσέπη του σακακιού να βρείτε τα χάπια για την υπέρταση και τα αγχολυτικά που σας συνέστησε ο ψυχολόγος που βλέπετε δύο φορές την εβδομάδα, μετά το τέλος της δουλειάς. Και πώς να τον αποφύγετε; Ο μηνιαίος στόχος σας έγινε απλησίαστος και η κρίση τον χειροτέρεψε. Το μπάτζετ του τμήματος έπεσε, οι φήμες για νέες απολύσεις φούντωσαν κι ο φόβος σας κάθε πρωί που πάτε στο γραφείο είναι μήπως βρείτε την περίφημη «κούτα» να σας περιμένει. Δηλαδή, εκεί που πρέπει να τοποθετήσετε τα προσωπικά σας αντικείμενα λίγο πριν περάσετε από το λογιστήριο για την αποζημίωση και τα περαιτέρω.

Ολα εξαρτώνται -κατά συνέπεια- από το πόσο αποδοτικός είστε. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, από τότε που ξυπνάτε, ενώ παίρνετε τον υπόγειο, τη στιγμή που ανοίγετε την πόρτα του ασανσέρ, την ώρα που πατάτε το start στο κομπιούτερ. Το ίδιο ισχύει ενώ το κλείνετε, επιστρέφοντας στο σπίτι, ακυρώνοντας το εισιτήριο, κάνοντας απολογισμό της ημέρας, θέλοντας να χτυπήσετε το κεφάλι στον τοίχο για εκείνη την ευκαιρία που χάσατε ή το ηλίθιο λάθος που κάνατε.

Και σας ρωτώ:

Αν έπειτα από όλα αυτά μαθαίνατε ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι στην Αθήνα, στον Πύργο ή στο Αετοχώρι, στο καφενείο, στο μπλόκο ή στο τηλεοπτικό παράθυρο, που αναρωτιούνται πώς και γιατί δέχεται τις ανεξήγητες επιθέσεις σας η περήφανη κι αγέρωχη χώρα τους, «στον βωμό του κέρδους», καταγγέλλοντάς σας από πάνω, πώς θα τους χαρακτηρίζατε;

Πιο δυνατά, για να ακουστεί η λέξη...

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ