Η αλληλοδιαδοχή της ανευθυνότητος

Toυ Σταμου Zουλα

Kατά το λεξικό, οι έννοιες απογραφή και καταγραφή ουδεμία διαφορά έχουν.

Η «απογραφή» των πραγματικών οικονομικών στοιχείων της Ν.Δ. το 2004 είναι ταυτόσημη με την «καταγραφή» του 2009 του ΠΑΣΟΚ. Και η πρώτη και η δεύτερη αποδόθηκαν στα απατηλά στοιχεία των προκατόχων κυβερνήσεων, που απέβλεπαν στην εξαπάτηση των Ευρωπαίων εταίρων μας για το διαχρονικό χάλι της οικονομίας.

Το 2004 το ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε ως διογκωμένα τα στοιχεία της απογραφής και τα απέδωσε σε πρόθεση της νέας κυβερνήσεως να επιβάλει «επαχθή αντιλαϊκά μέτρα». Το ίδιο ακριβώς πράττει σήμερα και η Ν.Δ., καταγγέλλοντας ότι τα στοιχεία της καταγραφής του ΠΑΣΟΚ έχουν εσκεμμένα διογκωθεί. Δυστυχώς αυτό είναι το μόνο πεδίο, στο οποίο επιβεβαιώνονται -και διεθνώς- η «συνέχεια και η συνέπεια» των ελληνικών κυβερνήσεων…

Σήμερα, όπως συνέβη το 2004 με τον κ. Γ. Αλογοσκούφη, θίγεται ξανά το εθνικό μας φιλότιμο, που ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου έχει γίνει ο σάκος του μποξ στις Βρυξέλλες. Επιπλέον, θα μας κυριεύσει αίσθημα εθνικής ταπείνωσης όταν, πιθανότατα με τον καινούργιο χρόνο, η άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής περιέλθει υπό την πλήρη εποπτεία των Βρυξελλών. Τα δύο μεγάλα κόμματα συνήργησαν ισομερώς στην επιδείνωση της οικονομίας (έως το όριο της χρεοκοπίας). Κατά συνέπεια, είναι συνυπεύθυνα για τον διεθνή διασυρμό της χώρας.

Το τελευταίο αυτό θα ήταν φυσικό να προκαλέσει κάποιον συνετισμό στις ηγεσίες τους. Ή -έστω- να τερματισθεί κάποτε αυτή η μετάθεση της ευθύνης στον προκάτοχο της εξουσίας, που απολήγει αναπότρεπτα στην αλληλοδιαδοχή της ανευθυνότητος.

Η Ν.Δ. υιοθέτησε επί πέντε χρόνια την πολιτική της «ήπιας προσαρμογής, η οποία όχι μόνον δεν απέδωσε, αλλά - συντελούσης της διεθνούς κρίσεως- επιδείνωσε υπέρμετρα το οικονομικό μας πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ διεύρυνε ασφαλώς τον εκλογικό του θρίαμβο, χαϊδεύοντας τα αυτιά των ψηφοφόρων, την ίδια στιγμή που ο κ. Κ. Καραμανλής απειλούσε ότι μετεκλογικά θα τα τραβήξει βάναυσα. Ο δεύτερος μετανόησε αργά για την ατολμία της «ήπιας προσαρμογής», η οποία του υπαγορεύθηκε από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Με το ίδιο δέος ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί πεισματικά να υποστηρίζει ότι η προεκλογική παροχολογία του ΠΑΣΟΚ θα εφαρμοστεί. Εστω και αν η εμμονή του αυτή οδηγήσει τη χώρα στο έσχατο στάδιο της ευρωπαϊκής επιτήρησης.

Το πολιτικό κόστος, το οποίο εμφανέστατα διαφεντεύει την πολιτική των δύο κομμάτων εξουσίας, έχει και αυτό την ελληνική του ιδιαιτερότητα. Μπορεί να προέλθει από την αντίδραση οποιασδήποτε ομάδος -δικαίως ή αδίκως- «θιγομένων». Οπως π.χ. από τη συντεχνία των υπεραμειβομένων λιμενεργατών, με επικεφαλής τους… 330 γενικούς διευθυντές τους, από το επίσης «ρετιρέ» του προσωπικού του υπερχρεωμένου ΟΣΕ, από την πληθώρα (άλλη παγκόσμια πρωτιά) των «βαρέως και ανθυγιεινώς» εργαζομένων, από την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, ακόμη και εξαιτίας άρσεως της ασυλίας κουκουλοφόρων εμπρηστών.

Το πολιτικό κόστος, όμως, δεν ταυτίζεται μόνον με την «αντίδραση» ομάδων προνομιούχων ψηφοφόρων. Μπορεί να προέλθει και από την «πολιτική δυσμένεια» ισχυρών προσώπων (καναλαρχών, μεγαλοεπιχειρηματιών, εργατοπατέρων, κ.λπ.), όχι μόνον οσάκις θιγούν, αλλά και όταν δεν ευνοηθούν, ως αντάλλαγμα της κομματικής τους υποστήριξης!

Για τους λόγους αυτούς τα δύο κόμματα εξουσίας οφείλουν να απαλλαγούν της φοβίας του πολιτικού κόστους.

Πρωτίστως, όμως, πρέπει να αποτινάξουν εξαρτήσεις και δουλείες δεκαετιών.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ