Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΟΥΡΟΥΝΗ Πριν από λίγες μέρες έβλεπα ξημερώματα σε κρατικό κανάλι της τηλεόρασης μια εκπομπή που μ' εντυπωσίασε και πριν από λιγότερες μέρες διάβαζα στις εφημερίδες ένα θέμα που μ' ενθουσίασε. Καμιά σχέση το ένα θέμα με το άλλο, όμως να που μέσα μου ήρθαν και στάθηκαν αντικριστά σαν τα κοκόρια για το ποιο απ' τα δύο θα επικρατήσει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που δουλεύουν από το ξημέρωμα μπορεί να μην ξέρουν πως όταν αυτοί κοιμούνται, η κρατική μας τηλεόραση βάζει τις πιο εκλεκτές της εκπομπές. Ισως για να μην τους καθυστερήσει από τις δουλειές τους, ίσως για να μην τους δελεάσει και χάσουν το μεροκάματο. Μόνο ξενύχτηδες, τσακωμένοι, άρρωστοι, απελπισμένοι και άνθρωποι σαν κι εμένα που δουλεύουν στο σπίτι, παίρνουν χαμπάρι το τι γίνεται, επειδή μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να προβληματιστούν κι άλλο, να τσακωθούν κι άλλο, ν' αρρωστήσουν κι άλλο, ν' απελπιστούν κι άλλο κι εγώ να μην μπορώ να γράψω.
Με το που πάτησα λοιπόν το κουμπί, φανερώθηκε ένας ωραίος άντρας να κάθεται αραγμένος σ' έναν ωραίο καναπέ με τα παπουτσωμένα μακριά του πόδια απλωμένα στο χαμηλό τραπέζι μπροστά του και τα χέρια πλεγμένα πάνω στην κοιλιά. Αυτό το τελευταίο, μαζί με το πώς ακουμπούσε πίσω, καθώς κι ότι αλλού καθόταν αυτός κι αλλού τα πόδια του έδιναν στο δωμάτιο μια υποδούλωση και στον ίδιο την αίσθηση απόλυτης εξουσίας. Ηταν κάτι παραπάνω από μεσήλικας, αλλά όταν άκουγες το πώς μιλούσε κι έβλεπες το πώς κοιτούσε γινόταν παλικαράκι που ήξερε πολλά και τα 'λεγε σε σένα, όχι για να σε εντυπωσιάσει, αλλά για να σε πληροφορήσει. Μιλούσε γαλλικά και προφανώς δίδασκε Φιλοσοφία σε κάποιο γαλλικό πανεπιστήμιο, γιατί με τον ίδιο τρόπο μιλούσε και σε μας. Συνεχώς είχε ένα αδιόρατο χαμόγελο, όχι γιατί αυτός το επεδίωκε, αλλά το ίδιο του το στόμα, για το πόσο σοφά λόγια έβγαιναν από τα χείλη του.
Πραγματικά, ο άνθρωπος με είχε εντυπωσιάσει μες στη νύχτα. Ολα πάνω του ήταν όμορφα, σίγουρα και αναλυμένα, αλλά προπάντων ο τρόπος που μιλούσε. Μιλώντας πέρασε μέσα από τους αιώνες και σιγά σιγά έφτασε στον αιώνα τον δικό μας. Φάνηκε να τον εκτιμά ιδιαίτερα, γιατί αναφέρθηκε σε όλα του τα επιτεύγματα και στο πόσο θα ωφεληθούν οι άνθρωποι στο μέλλον. Ηδη σήμερα δεν χρειάζεται πια να σκάνε γι' αυτό κι εκείνο, πατάς το κουμπί κι ολόκληρος ο κόσμος είναι μπροστά σου. Ούτε χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου για προβλήματα, που η λύση τους υπάρχει ήδη μέσα στον υπολογιστή σου. Το μυαλό σου μπορείς να το χρησιμοποιείς πια γι' άλλα πιο σπουδαία πράματα.
Η αλήθεια είναι ότι μ' έβαλε σε σκέψεις ο τύπος. Αν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, θα τον περνούσα στο ντούκου, αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε μ' έναν ευγενικό, μορφωμένο, ωραίο, χαμογελαστό καθηγητή του Πανεπιστημίου, που μας εξηγούσε το μέλλον.
Λίγες μέρες μετά ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, έπεσα προς το τέλος σ' έναν τίτλο με χοντρά μαύρα γράμματα που έλεγε, «...Τότε, θα πετάξουν κι εμάς στα σκουπίδια».
Οι περισσότεροι άνθρωποι που δουλεύουν από το ξημέρωμα μπορεί να μην ξέρουν πως όταν αυτοί κοιμούνται, η κρατική μας τηλεόραση βάζει τις πιο εκλεκτές της εκπομπές. Ισως για να μην τους καθυστερήσει από τις δουλειές τους, ίσως για να μην τους δελεάσει και χάσουν το μεροκάματο. Μόνο ξενύχτηδες, τσακωμένοι, άρρωστοι, απελπισμένοι και άνθρωποι σαν κι εμένα που δουλεύουν στο σπίτι, παίρνουν χαμπάρι το τι γίνεται, επειδή μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να προβληματιστούν κι άλλο, να τσακωθούν κι άλλο, ν' αρρωστήσουν κι άλλο, ν' απελπιστούν κι άλλο κι εγώ να μην μπορώ να γράψω.
Με το που πάτησα λοιπόν το κουμπί, φανερώθηκε ένας ωραίος άντρας να κάθεται αραγμένος σ' έναν ωραίο καναπέ με τα παπουτσωμένα μακριά του πόδια απλωμένα στο χαμηλό τραπέζι μπροστά του και τα χέρια πλεγμένα πάνω στην κοιλιά. Αυτό το τελευταίο, μαζί με το πώς ακουμπούσε πίσω, καθώς κι ότι αλλού καθόταν αυτός κι αλλού τα πόδια του έδιναν στο δωμάτιο μια υποδούλωση και στον ίδιο την αίσθηση απόλυτης εξουσίας. Ηταν κάτι παραπάνω από μεσήλικας, αλλά όταν άκουγες το πώς μιλούσε κι έβλεπες το πώς κοιτούσε γινόταν παλικαράκι που ήξερε πολλά και τα 'λεγε σε σένα, όχι για να σε εντυπωσιάσει, αλλά για να σε πληροφορήσει. Μιλούσε γαλλικά και προφανώς δίδασκε Φιλοσοφία σε κάποιο γαλλικό πανεπιστήμιο, γιατί με τον ίδιο τρόπο μιλούσε και σε μας. Συνεχώς είχε ένα αδιόρατο χαμόγελο, όχι γιατί αυτός το επεδίωκε, αλλά το ίδιο του το στόμα, για το πόσο σοφά λόγια έβγαιναν από τα χείλη του.
Πραγματικά, ο άνθρωπος με είχε εντυπωσιάσει μες στη νύχτα. Ολα πάνω του ήταν όμορφα, σίγουρα και αναλυμένα, αλλά προπάντων ο τρόπος που μιλούσε. Μιλώντας πέρασε μέσα από τους αιώνες και σιγά σιγά έφτασε στον αιώνα τον δικό μας. Φάνηκε να τον εκτιμά ιδιαίτερα, γιατί αναφέρθηκε σε όλα του τα επιτεύγματα και στο πόσο θα ωφεληθούν οι άνθρωποι στο μέλλον. Ηδη σήμερα δεν χρειάζεται πια να σκάνε γι' αυτό κι εκείνο, πατάς το κουμπί κι ολόκληρος ο κόσμος είναι μπροστά σου. Ούτε χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου για προβλήματα, που η λύση τους υπάρχει ήδη μέσα στον υπολογιστή σου. Το μυαλό σου μπορείς να το χρησιμοποιείς πια γι' άλλα πιο σπουδαία πράματα.
Η αλήθεια είναι ότι μ' έβαλε σε σκέψεις ο τύπος. Αν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, θα τον περνούσα στο ντούκου, αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε μ' έναν ευγενικό, μορφωμένο, ωραίο, χαμογελαστό καθηγητή του Πανεπιστημίου, που μας εξηγούσε το μέλλον.
Λίγες μέρες μετά ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, έπεσα προς το τέλος σ' έναν τίτλο με χοντρά μαύρα γράμματα που έλεγε, «...Τότε, θα πετάξουν κι εμάς στα σκουπίδια».
«Ποιους θα πετάξουν και γιατί;» αναρωτήθηκα κι άρχισα να διαβάζω.
Σε ένα χωριό κάπου στη Λωραίνη, ξεκινούσε το κείμενο, οι κάτοικοι σήκωσαν ένα πανό, που έγραφε, «Κάτω τα χέρια από το ταχυδρομείο μας». Σωστό, κι εγώ θα το 'λεγα αυτό. Και μάλιστα θα το επέκτεινα και θα' λεγα «κάτω τα χέρια απ' όλα». Εξάλλου, «κάτω τα χέρια» λένε μόνο οι καλοί άνθρωποι που αδικούνται, οι άλλοι λένε «πάνω τα χέρια» - το βλέπουμε χρόνια τώρα στο σινεμά. Θέλουν να το κλείσουν, επειδή δεν αποδίδει και πρέπει να προσαρμοστεί με την «επιχείρηση που έχει ριχτεί με τα μούτρα στον σκληρό ανταγωνισμό, είναι δεύτερη στην Ευρώπη και επενδύει παντού». Οι κάτοικοι όμως αντιδρούν. «Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να μας τα πάρουν», λέει ένας συνταξιούχος χωρικός. «Το ηλεκτρικό, τα ταχυδρομεία, το νερό, η παιδεία. Δεν είναι για πούλημα. Αλλιώς θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε και τότε θα μας πετάξουν στα σκουπίδια».
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου