Ας βυθιστούμε φωταγωγημένοι

Άποψη του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα

Παλαιότερα πίστευα ότι η δημιουργία στην τέχνη χρειάζεται συνθήκες στέρησης και κρίσης. Παράδειγμα η δεκαετία του ’60, η δικτατορία κ.λπ. Και ότι στις περιόδους ειρήνης, παραμονεύει για τον δημιουργό η παγίδα που λέγεται επανάληψη, μανιέρα. Λάθος μου! Δεν είχα φανταστεί την κρίση που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα. Μια ιλιγγιώδη κούρσα προς τον γκρεμό ανάμεσα από τις φωτιές που καίνε τη χώρα. Η παραγωγή πολιτισμού σήμερα μοιάζει σαν να προσπαθείς να ισιώσεις τα καδράκια που έχουν στραβώσει στην τραπεζαρία του Τιτανικού!

Αλλά και τι άλλο να κάνεις; Ας βυθιστούμε τουλάχιστον φωταγωγημένοι και με κάποιο έστω στυλ. Το κοινό της τέχνης πάντα ζητούσε και τα δύο: Και να αναγνωρίζει δηλαδή τον εαυτό του και τους γύρω του, με τα καλά του και τα χάλια του. Και να νιώσει στο τέλος, με τη ματιά του δημιουργού να τον αγκαλιάζει, ότι κατάφερε να διακρίνει την αμυδρή εκείνη αχτίδα φωτός που δύσκολα διακρίνουμε στη ζωή μας.
Οι «πνευματικοί» άνθρωποι –τι όρος κι αυτός, οι άλλοι, δηλαδή, τι είναι;– δεν ζουν σε γυάλες. Επηρεάζονται όπως όλοι από την τρικυμία της κοινωνίας. Κάποιοι διαλέγουν να σερφάρουν επιδέξια στον αφρό. Αλλοι προσπαθούν να βουτήξουν όσο πιο βαθιά μπορούν στο σκοτεινό νερό. Και στις δύο κατηγορίες νομίζω ότι όταν υπάρχει καθαρή ματιά, ταλέντο και χιούμορ, μπορούν να μας φωτίσουν κρυφές γωνιές της πραγματικότητας, αλλά και να μας παρασύρουν στην υπέρβασή της.