Ευρωένταλμα δύο ταχυτήτων

Στο μικροσκόπιο του ΔΕΚ (Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινωτήτων) τέθηκε η ολλανδική νομοθετική ρύθμιση, που συνιστά εφαρμογή της απόφασης-πλαίσιο για το ευρωένταλμα, η οποία προβλέπει ότι για την εκτέλεση στερητικής της ελευθερίας ποινής επιβληθείσας με αμετάκλητη απόφαση δεν γίνεται δεκτή η παράδοση Ολλανδών υπηκόων στη δικαστική Αρχή εκδόσεως. Αντιθέτως, για τους υπηκόους των λοιπών κρατών μελών, η άρνηση αυτή εξαρτάται από την προϋπόθεση νόμιμης διαμονής τους επί πέντε συναπτά έτη στις Κάτω Χώρες και από την κατοχή άδειας παραμονής αορίστου χρόνου.

Το θέμα ανακινήθηκε με αφορμή προδικαστικό ερώτημα που απέστειλε ολλανδικό δικαστήριο στο ΔΕΚ, ώστε αυτό να αποφανθεί κατ’ ουσία επί της συμβατότητας με το κοινοτικό δίκαιο και ιδίως με την αρχή απαγόρευσης των διακρίσεων της ολλανδικής ρύθμισης, που επιφυλάσσει διαφορετική μεταχείριση σε ημεδαπούς και υπηκόους των λοιπών κρατών μελών όσον αφορά την άρνηση σεως ευρωεντάλματος.

Στην απόφασή του το ΔΕΚ υπογράμμισε ότι, για να συνάδει προς το κοινοτικό δίκαιο η διαφορετική μεταχείριση των υπηκόων, πρέπει να δικαιολογείται αντικειμενικώς, να είναι ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό και να μη βαίνει πέραν αυτού που είναι αναγκαίο για την επίτευξή του. Σύμφωνα με το ΔΕΚ, ο λόγος της προαιρετικής μη εκτελέσεως αποσκοπεί, μεταξύ άλλων, στο να μπορεί η δικαστική Αρχή εκτελέσεως να μεριμνήσει ιδιαίτερα ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες κοινωνικής επανεντάξεως του εκζητουμένου μετά την έκτιση της ποινής. Επομένως, το κράτος-μέλος εκτελέσεως θεμιτώς επιδιώκει τον σκοπό αυτό μόνον όσον αφορά τα πρόσωπα που απέδειξαν ορισμένο βαθμό ενσωματώσεωςστην κοινωνία τού εν λόγω κράτους-μέλους. Κάτι που διασφαλίζεται αφενός γιατους υπηκόους του με την προϋπόθεση ιθαγενείας και, αφετέρου, για τους υπηκόους των λοιπών κρατών-μελών με την προϋπόθεση αδιάλειπτης διαμονής πέντε ετών στο έδαφός του.

Κατέληξε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι προϋπόθεση διαμονής, όπως η προβλεπόμενη στην επίδικη εθνική νομοθετική ρύθμιση, δεν βαίνει πέραν αυτού που είναι αναγκαίο για την επίτευξη του σκοπού διασφαλίσεως της εντάξεως, σε ορισμένο βαθμό, στο κράτος-μέλος εκτελέσεως, των εκζητουμένων που είναι υπήκοοι άλλων κρατών-μελών. Έκρινε, πάντως, ότι το κράτος-μέλος εκτελέσεως δεν δύναται πέραν της συγκεκριμένης προϋπόθεσης να εξαρτά την προαιρετική μη εκτέλεση εντάλματος από πρόσθετες διοικητικές κυρώσεις, όπως από την κατοχή άδειας παραμονής αορίστου χρόνου.

ΠΗΓΗ: ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ