«Ευρωκαμπάνα» για την Τουρκία

Σε μια νέα καταδίκη κατά της Τουρκίας, που αφορά δήμευση από το τουρκικό κράτος περιουσίας Κωνσταντινουπολιτών και μη αναγνώριση δικαιωμάτων σε κληρονόμους τους που ζουν στην Ελλάδα, προχώρησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Η έκδοση της συγκεκριμένης απόφασης, που δημοσιεύθηκε χθες, έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού ανοίγει τον δρόμο για τη διεκδίκηση από τους κληρονόμους πολλών περιουσιών Κωνσταντινουπολιτών που έχουν δημευτεί από τις τουρκικές αρχές.
Σύμφωνα μάλιστα με κάποια στοιχεία, ανέρχονται σε 11.900 ακίνητα, η αξία των οποίων υπερβαίνει ίσως και τα 14 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η απόφαση του Τρίτου Τμήματος του ΕΔΑΔ, με αριθμό 31206/02, που ελήφθη ομόφωνα από τους επτά δικαστές, (ακόμα και η Τουρκάλα Ιζίλ Καράκας ψήφισε υπέρ της προσφυγής), καταδικάζει την Τουρκία για παράβαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που αφορά την προστασία της ιδιοκτησίας.
Η υπόθεση αφορά τη διεκδίκηση μιας κτηματικής περιουσίας που περιλαμβάνει τρία ακίνητα στην Κωνσταντινούπολη, από τα αδέλφια μιας Πολίτισσας που πέθανε το 2000 και τους άφησε κληρονόμους της.

Σύμφωνα με την απόφαση, δίνεται προθεσμία τριών μηνών στην τουρκική κυβέρνηση να απαντήσει στο Δικαστήριο αναφορικά με την εφαρμογή της απόφασης.
Ο δικαστικός αγώνας των αδελφών Ιωάννη και Ευάγγελου Φωκά, που ζουν στην Κατερίνη, ξεκίνησε 18 χρόνια πριν, το 1991, όταν η αδελφή τους, Πολυξένη Φωκά Πιστικά, οδηγήθηκε στο ψυχιατρικό τμήμα του Ιδρύματος Βαλουκλή και ορίστηκε ο πρόεδρος του Ιδρύματος ως διαχειριστής της περιουσίας της. Τα δύο αδέλφια προσπάθησαν να αποδείξουν τη συγγενική τους σχέση με την αδελφή τους ώστε να διορίσουν επίτροπο, χωρίς να το καταφέρουν.

Η Πολυξένη Πιστικά (είχε υιοθετηθεί το 1954 από τους επιφανείς Κωνσταντινουπολίτες Απόστολο και Ελισάβετ Πιστικά) απεβίωσε το 2000 και η Τουρκία κατέσχεσε την περιουσία της, κατ εφαρμογήν «μυστικών» διατάξεων του 1964, σύμφωνα με τις οποίες φυσικά πρόσωπα με ελληνική ιθαγένεια δεν έχουν δικαίωμα να κληρονομήσουν περιουσίες στην Τουρκία.

Αφού εξάντλησαν όλα τα ένδικα μέσα, τα δύο αδέλφια κατέθεσαν προσφυγή το 2002 στο ΕΔΑΔ, ζητώντας αποζημίωση 19 εκατομμυρίων ευρώ για τη στέρηση χρήσης των τριών ακινήτων. Ομάδα νομικών, αποτελούμενη από τον δικηγόρο Κατερίνης Δημ. Γκελντή, τον Κύπριο Αχ. Δημητριάδη (δικηγόρος της υπόθεσης Λουιζίδου) και τον Τούρκο Οκάν Χεμνσινλίογλου, πέτυχε στο μεσοδιάστημα την καταδίκη της Τουρκίας σε δύο Ευρωπαϊκές Επιτροπές (Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Αναφορών), ενώ σημαντική συνεισφορά είχαν Ελληνες ευρωβουλευτές και πρώην υπουργοί Εξωτερικών που ενημερώθηκαν για την υπόθεση, όπως ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας.

Δικαίωση
Για δικαίωση των αδελφών Φωκά έπειτα από 18 χρόνια δικαστικών αγώνων έκανε λόγο ο δικηγόρος Δ. Γκελντής, τονίζοντας πως η Τουρκία καλείται να σεβαστεί και να εφαρμόσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, 59 χρόνια μετά την υπογραφή της.
Η απόφαση της ΕΔΑΔ αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα εν όψει της αξιολόγησης της Τουρκίας τον ερχόμενο Δεκέμβριο σχετικά με την εναρμόνισή της με το ευρωπαϊκό κεκτημένο στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής της


ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

SΟS ΑΠΟ ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ΚΑΙ ΟΑΕΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ


ΣΕ ΣΤΑΣΗ πληρωμών οδήγησε η κυβέρνηση τα δύο μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία. Όπως προκύπτει από τα έγγραφα-φωτιά που υπογράφουν οι διοικητές των δύο μεγαλύτερων ασφαλιστικών ταμείων της χώρας, του ΟΑΕΕ (Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών) και του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ζητούν άμεση έκτακτη οικονομική κρατική ενίσχυση για να καταβάλουν τις συντάξεις του Νοεμβρίου, του Δεκεμβρίου και το δώρο των Χριστουγέννων. Το έγγραφο του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ προς τα υπουργεία Εθν. Οικονομίας και Απασχόλησης υπογράφει ο διοικητής, κ. Αμπατζόγλου, και ζητά κρατική επιχορήγηση ύψους 300 εκατ. ευρώ για τον Σεπτέμβριο του 2009 (πέραν της προβλεπόμενης). Το έγγραφο του ΟΑΕΕ υπογράφει ο διοικητής, κ. Κ. Παπαθανασίου, ο οποίος τονίζει ότι «o οργανισμός δεν θα μπορέσει να καταβάλει τις συντάξεις τον μήνα Νοέμβριο, Δεκέμβριο και το δώρο Χριστουγέννων», ενώ ζητεί έκτακτη οικονομική επιχορήγηση.
ΠΗΓΗ: TA NEA

Δ. Αρεοπαγίτου, τώρα και... γκαράζ!

Αυτήν την άθλια εικόνα παρουσίαζε ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη ιδιωτική εκδήλωση στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης. Ο κατά τεκμήριον ωραιότερος περίπατος της Αθήνας είχε μεταβληθεί σε έναν απέραντο χώρο στάθμευσης με παρκαδόρους και απελπισμένους πεζούς οι οποίοι προσπαθούσαν να απολαύσουν τη βόλτα τους στο μοναδικό μέρος σε όλη την Αθήνα που έχει προστατευθεί από την επέλαση των τεσσάρων τροχών. Το νέο Μουσείο δεν διαθέτει χώρο στάθμευσης, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να επιχειρηθεί ένας νέος συμβιβασμός με τον χειρότερο εαυτό μας.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι "ίσες ευκαιρίες" της "τηλεοπτικής δικτατορίας"

Γράφει ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Ένα από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας που την βοήθησαν όχι μόνο να διασωθεί ανά τους αιώνες μετά την εμφάνιση της στην αρχαία Ελλάδα (Τότε που οι Έλληνες παρήγαγαν πολιτισμό και δίδασκαν αξιοπρέπεια) , αλλά και να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο είναι η αρχή «των ίσων ευκαιριών». Μια αρχή που λέει ότι στα πλαίσια της Δημοκρατίας όλοι ξεκινάμε μια κούρσα ευγενούς άμιλλας από την ίδια βάση, και με τα ίδια μέσα χωρίς διακρίσεις, και αγωνιζόμαστε «στα ίσα» για να ξεχωρίσουμε
Πόσο άραγε εφαρμόζεται αυτή η αρχή των «ίσων ευκαιριών» στην πράξη, απ τους υποτιθέμενους λειτουργούς της Δημοκρατίας στην σύγχρονη Ελλάδα? Πόσο «στα ίσα» παίζεται ο μεταξύ τους συναγωνισμός, για την βουλευτική καρέκλα?
Για να εκλεγεί κάποιος, πρέπει κάποιοι άλλοι να τον εκλέξουν, και για να τον εκλέξουν πρέπει να τον ψηφήσουν, και για να τον ψηφήσουν πρέπει να γνωρίζουν κάποια στοιχειώδη πράγματα για αυτόν, που ξεκινούν απ τις απόψεις του και μπορεί να φτάνουν μέχρι την ηλικία την εργασία του η ακόμα και το γενεαλογικό του δένδρο

Οι θέσεις είναι τριακόσιες, και οι υποψήφιοι μερικές χιλιάδες

Αλήθεια ΠΟΣΟΥΣ από αυτούς τους χιλιάδες γνωρίζετε έστω και φυσιογνωμικά?
Για ΠΟΣΟΥΣ από αυτούς τους χιλιάδες ξέρετε αν μπορούν να αρθρώσουν δομημένο λόγο?

Είναι πολλοί οι υποψήφιοι θα μου πείτε, που να κάθομαι να μετράω…
Ας περιοριστούμε στους εκλεκτούς τριακόσιους του μέχρι τώρα κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχει δηλώσει και πάλι υποψηφιότητα
ΠΟΣΟΥΣ απ αυτούς γνωρίζετε έστω και φυσιογνωμικά?

Δηλώνουν όλοι «στρατιώτες» των παρατάξεών τους, εσείς όμως γνωρίζετε μόνο τους «αξιωματικούς» . Τους λεγόμενους ΛΟΧΑΓΟΥΣ ξέρετε αλλά και τους ΥΠΑΣΠΙΣΤΕΣ των ηγετικών στελεχών.
Δηλώνουν όλοι απλά μέλη των βρωμερών κομμάτων τους, εσείς όμως γνωρίζετε τους ΔΕΛΦΙΝΟΥΣ της εξουσίας ή όσους έχουν ασκήσει κομματική ή κυβερνητική εξουσία
Τις ΟΡΝΤΙΝΑΝΤΣΕΣ των ηγετών γνωρίζετε, όπως φυσικά και τους «ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ» του καλλιτεχνικού ή του δημοσιογραφικού χώρου, πάσης φύσεως, που αποφάσισαν να αφήσουν την βρώμα της show biz (οι ίδιοι κατ επανάληψη έχουν μιλήσει για την ευωδιά της show biz, , δεν το λέω εγώ) για την μπόχα της πολιτικής .

Σας βοήθησα καθόλου να μου πείτε ΠΟΣΟΥΣ ξέρετε?
Με τόσες έγνοιες της καθημερινότητας θα μου πείτε σιγά μην κάθομαι να τους μετράω…
Ας μην σας πιέσω άλλο

Όσους σας ΔΕΙΧΝΟΥΝ ξέρετε.
Και σας δείχνουν όσους ΘΕΛΟΥΝ να σας δείξουν

Για θυμηθείτε τα panels στα κανάλια μας .Στο κάθε πάνελ είναι καλεσμένοι κατά μέσο όρο 6 ως 10 υποψήφιοι .Τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας είναι 6 συν τα 3 κρατικά μας κάνει 9 . Νομίζω ότι η απάντηση πια είναι κάτι παραπάνω από εύκολη .Από μερικές χιλιάδες υποψηφίους για 300 θέσεις εσείς γνωρίζετε 9Χ10=90 άτομα απ τα οποία η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία είναι ήδη βουλευτές. Άντε να προσθέσω και καμιά δεκαριά ακόμα που ενδεχομένως να τους ξέρετε λογω «εντοπιότητας»

Σας σερβίρουν τους ΙΔΙΟΥΣ και τους ΙΔΙΟΥΣ, γιατί «ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ» και δεν μιλάει κανείς. Υπάρχει εκπροσώπηση σε κάθε πάνελ για όλα τα «μεγάλα» κόμματα, οπότε τα μεν κανάλια επικαλούνται και την αρχή της ίσης μεταχείρισης, τα δε λανσαριζόμενα ανδρείκελα «βάζουν την κασέτα» , σας προσφέρουν ένα κακόγουστο «play back» θέαμα και είναι όλοι χαρούμενοι
Το κωμικότερο όλων είναι ότι λόγω της απαγόρευσης άνω της μιας εμφάνισης κάθε υποψηφίου σε κανάλι εθνικής εμβέλειας, οι ίδιοι και οι ίδιοι περιοδεύουν τα κανάλια ως περιοδεύον θίασος.

Περιοδεύον θίασος αυτοί, θίασος και η Ελλαδίτσα που τους έχει στο σβέρκο της

Αλήθεια πόσο έντιμη και καθαρή είναι η νίκη ατών των κυρίων απέναντι σε έναν νεοεισερχόμενο στην πολιτική συνυποψήφιο τους που δεν τον «παίζουν» τα κανάλια?
Αλήθεια γιατί έχουν τέτοια πρεμούρα να βγουν στο γυαλί ΟΛΩΝ των σταθμών για να προβάλουν το «έργο» τους?

Το πραγματικό έργο κύριοι πολιτικάντηδες ΔΕΝ έχει ανάγκη ΚΑΜΙΑΣ προβολής .Το πραγματικό έργο κύριοι ΦΩΝΑΖΕΙ, ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ από μόνο του. .Για το πραγματικό έργο αρκεί έστω και μια απλή αναφορά σε έναν και μοναδικό σταθμό χωρίς την παρουσία του δημιουργού που το υπογράφει.
Εσείς έχετε γίνει περιοδεύον θίασος γιατί απλά δεν έχετε υπογραφή. Δεν σας δεσμεύουν υπογραφές. Αν σας δέσμευαν, οι μισοί θα ήσασταν φυλακή . Η υπογραφή σας δεν μετράει. Είναι ισοδύναμη με τις «καλλικατζούρες» ενός νηπίου που αρχίζει να μαθαίνει γραφή

Γνώρισα ανθρώπους αγράμματους που υπέγραφαν με σταυρό. Η υπογραφή τους αυτή μέτραγε όμως περισσότερο από χίλιες δικές σας. Γνώρισα ανθρώπους αγράμματους που δεν ήξεραν να πιάσουν το μολύβι αλλά είχαν «λόγο τιμής» Εσείς δυστυχώς ούτε απ αυτό διαθέτετε

Εσείς τρέχετε από σταθμό σε σταθμό όχι για να προβάλετε έργο. Τρέχετε γιατί είστε ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΙ.
Τρέχετε για να λανσάρετε τα πασαλείμματα σας ως μεγαλουργήματα .Μιλάτε και δεν λέτε τίποτα. Δεν έχετε λόγο. Κασετόφωνα είστε. Μηχανές που αναπαραγάγουν τις φωνές των αρχηγών σας

Έχοντας μεταφέρει κάθε ίχνος αξιοκρατίας και ισης μεταχείρισης στην σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας, αυτοπλασσάρεστε ή σας λανσάρουν οι γλείφτες της ενημέρωσης ως πανάκεια και εγγύηση της δημοκρατίας
Πολλοί έχουν πει ότι στην Ελλάδα έχουμε «τηλεοπτική δημοκρατία». Δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει. Μια τηλεοπτική Δικτατορία βιώνουμε την οποία οι πρώτοι που την στηρίζετε είστε εσείς και η οποία σας το ανταποδίδει με παρόμοια στήριξη μέσα απ το «γυαλί»


Σε γυαλί πατάτε κύριοι. Γυάλινα πόδια σας στηρίζουν και εσείς συνεχίζετε να τα παραφορτώνετε με τζούφιες υποσχέσεις, και υπέρμετρη αλαζονεία
Ξέρετε όμως, το γυαλί κάποτε σπάει …και όταν συμβεί αυτό κόβει άσχημα…


ΥΓ: O Ταρζάν της ζούγκλας μου είναι αντιπαθέστατος από πάσης πλευράς. Δεν μπορώ όμως να μην του αναγνωρίσω ότι είναι ο μόνος που δεν διαθέτει εξολοκλήρου τα πάνελ του στις τις περιοδεύουσες ορντίναντσες και τους περιοδεύοντες δεινόσαυρους. Είναι ο μόνος που έχει δώσει χώρο και στα εκκολαπτόμενα δεινοσαυράκια…

Να επιτέλους τα σχέδια τους!!!



ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατα την λεπτομερή παρουσίαση
των σχεδίων τους για την έξοδο απ την κρίση

ΝΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ
ΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΝΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

Oταν οι εντυπώσεις έχουν κόστος

Tης Διονυσιας Βοριδη

Ζούμε, όπως αποδεικνύεται όλο και περισσότερο, σε έναν κόσμο εντυπώσεων και ψευδαισθήσεων. Εξόχως ενδιαφέρουσα η είδηση για τις εταιρείες εκμίσθωσης –ασφαλώς έναντι αδράς αμοιβής– φίλων, συγγενών και συναδέλφων, η παρουσία των οποίων στο πλάι μας μπορεί να μας βγάλει από τα πολύ δύσκολα και να δημιουργήσει τις σωστές εντυπώσεις στους γύρω.

Σας έδιωξαν από τη δουλειά, αλλά φοβάστε να το αποκαλύψετε; Τι ευκολότερο από το να προσκαλέσετε όσους σας ενδιαφέρουν να παραστούν σε δείπνο με το «αφεντικό» σας για να διαλυθεί κάθε υποψία. Με την ίδια ευκολία μπορείτε να εμφανίσετε παιδικούς φίλους και λατρευτούς γείτονες, σχηματίζοντας για το πρόσωπό σας μια εικόνα διαφορετική από την πραγματική. Τι κι αν στη σημερινή σας εργασία λίγοι θέλουν να περάσουν μερικά λεπτά του ελεύθερου χρόνου τους μαζί σας; Αρκεί να δείξετε πόσο δημοφιλείς υπήρξατε στην προηγούμενη δουλειά σας – ένα τηλεφώνημα και αρκετοί πρώην συνάδελφοι «επί μέτρω» θα εμφανιστούν και θα μιλήσουν για τις παλιές καλές ημέρες, θα εξηγήσουν πόσο αξιαγάπητος είστε, πόσο υπήρξατε η ψυχή της παρέας.
Ακόμα και ο κ. Ο’ Λίρι, ο πολυμήχανος διευθύνων σύμβουλος της αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους Ryanair, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την τεράστια σημασία των εντυπώσεων στον σημερινό κόσμο. Για να αντιμετωπίσει τη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι αεροπορικές εταιρείες λόγω της οικονομικής κρίσης, έβαλε τα μεγάλα μέσα προς άγραν πελατών. Οπως ανακοίνωσε χθες, στα δικά του αεροσκάφη θα επιτρέπεται στους επιβάτες να «ανάβουν τσιγάρο». Οχι ακριβώς, βέβαια, αλλά αυτή η εντύπωση θα τους δίνεται. Θα μπορούν να βάλουν στο στόμα –αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή– όχι πραγματικό τσιγάρο, αλλά ένα υποκατάστατο που δεν θέλει άναμμα ούτε βγάζει καπνό. Επιτρέπει, ωστόσο, στον θεριακλή επιβάτη να «πάρει τη δόση του», μια μικρή ποσότητα νικοτίνης, με την εισπνοή. Και βέβαια, η αγορά ενός τέτοιου πακέτου τσιγάρων είναι αρκετά αλμυρή. Τι διαφέρει αυτό το τσιγάρο από την κοινή τσίχλα νικοτίνης ή το έμπλαστρο; Μάλλον τίποτα, απλώς σου «δημιουργεί την εντύπωση» ότι καπνίζεις.
Δυστυχώς, αυτή η ανάγκη εντύπωσης βρίσκεται στη ρίζα πολλών οικονομικών δεινών που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ελληνικά –και όχι μόνο– νοικοκυριά. Η ανάγκη να δείξουμε, πάντα με τη βοήθεια της πιστωτικής κάρτας και των καταναλωτικών δανείων, ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε (πολύ φτωχότεροι και λιγότερο λαμπεροί), η ανάγκη να δαπανήσουμε αλόγιστα σε υπερπολυτελή αυτοκίνητα και ακριβά εστιατόρια, σε επώνυμα ρούχα και εξωτικές διακοπές, να δημιουργήσουμε εν ολίγοις εντυπώσεις, μας εξασφάλισαν χρέη και άγχη για μια ολόκληρη ζωή. Και δυστυχώς, αυτά είναι αληθινά, δεν είναι ψευδαισθήσεις.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η δις αμαρτωλή ολυμπιακή προετοιμασία

Του Φ. Συρίγου

Σχεδόν 7 εκατομμύρια ευρώ μοίρασε (σε αρκετές περιπτώσεις με τρόπο προκλητικό και σκανδαλώδη) η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) στις αθλητικές ομοσπονδίες της χώρας, χάρη της ολυμπιακής προετοιμασίας για το 2012!
Σε εποχές που το ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει και αδυνατεί να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις ανάγκες του, η πολιτική της προπαγάνδας διά μέσου αμφιβόλου καθαρότητας αθλητικών επιτυχιών, αντί σιγά σιγά να εγκαταλείπεται ενισχύεται όλο και παραπάνω. Γιατί, ως φαίνεται, αυτοί που μας κυβερνάνε έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός, παρά τα χάλια του, διψάει λιγότερο για άρτο και περισσότερο για θεάματα...

Μάλιστα, εκείνο που πρέπει απαραιτήτως να υπογραμμιστεί είναι ότι τα χρήματα αυτά διατίθενται επιπλέον των τακτικών ετήσιων επιχορηγήσεων που λαμβάνουν όλες οι ομοσπονδίες από τη ΓΓΑ για τις τρέχουσες δραστηριότητές τους. Και αυτό γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες θεωρούνται ως κάτι πολύ ξεχωριστό και σπουδαίο, που απαιτεί ειδική και πολύ συστηματική προετοιμασία από τους έλληνες αθλητές.
Σε μια πρώτη ματιά το επιχείρημα μοιάζει αληθοφανές. Στην πραγματικότητα, όμως, για τις περισσότερες ομοσπονδίες η λεγόμενη ολυμπιακή προετοιμασία, που τόσο ακριβά κοστίζει στο ελληνικό κράτος, είναι μια καλοστημένη απάτη, για να διανεμηθούν περισσότερα λεφτά μεταξύ όσων δραστηριοποιούνται ως αθλητές, προπονητές, τεχνικοί σύμβουλοι ή προμηθευτές απαγορευμένων ουσιών.
Μην παρασύρεστε από βαρύγδουπους τίτλους και έννοιες πασπαλισμένες με χρυσόσκονη. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η λεγόμενη ολυμπιακή προετοιμασία δεν διαφέρει σε τίποτε από την προετοιμασία που κάνουν ομάδες και μεμονωμένοι αθλητές κατά τα άλλα τρία χρόνια του ολυμπιακού κύκλου, για τα ευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, και κανονικά μόνο αυτές θα έπρεπε να εντάσσονται στη σχετική οικονομική ενίσχυση.
Με αυτό ακριβώς το πνεύμα είχα μιλήσει πριν περίπου ενάμιση χρόνο, σε μια εκδήλωση του ιδρύματος Λεβέντη, με θέμα την ολυμπιακή προετοιμασία. Μεταξύ των παρόντων και ο τότε υπουργός Πολιτισμού Μιχ. Λιάπης, ο οποίος εξεπλάγη όταν ισχυρίστηκα ότι μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων καταλήγει σε ομαδικά προγράμματα ντόπινγκ.
Μετά από λίγο έσκασε το σκάνδαλο με τους έντεκα ντοπαρισμένους αθλητές της εθνικής άρσης βαρών
και ο Μιχ. Λιάπης, προς τιμήν του, μου τηλεφώνησε για να μου αποκαλύψει ότι όταν με άκουσε με είχε περάσει για τρελό. «Κι όμως, είχες απόλυτο δίκιο...» είπε, και με κάλεσε για μια πιο αναλυτική συζήτηση.
Ο Μιχ. Λιάπης από εκείνη τη συζήτηση κατάλαβε πολλά. Ως πολιτικός, όμως, εφάρμοσε μόνο όσα δεν θα προκαλούσαν σάλο. Ετσι, μεταξύ άλλων, διευθετήθηκαν και οι επιχορηγήσεις για τη λεγόμενη ολυμπιακή προετοιμασία, τις οποίες η σημερινή ΕΟΕ διανέμει ως τσιφλικάς και κοτζαμπάσης. Για να επιβραβεύσει έτσι ημέτερους και γενίτσαρους και να εκδικηθεί όσους στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά της.

ΥΓ.: Και φυσικά δικαίως φωνάζει τώρα ο Γ. Βασιλακόπουλος, για τα ψίχουλα που δόθηκαν στο μπάσκετ -ένα άθλημα με συνεχείς και μεγάλες επιτυχίες, που ταυτόχρονα βρίσκεται έξω από τον κύκλο της ντόπας.

«Έχω χρέη, σας παρακαλώ αγοράστε το νεφρό μου»

Βρετανοί που έχουν πληγεί από το χρηματοπιστωτικό κραχ προσφέρουν προς πώληση τα νεφρά τους έναντι 25.000 στερλινών (γύρω στις 27.000 ευρώ) ή και περισσότερο για να πληρώσουν τα χρέη τους, σύμφωνα με έρευνα των «Σάντεϊ Τάιμς» που δημοσιεύτηκε χθες στην πρώτη σελίδα της βρετανικής εφημερίδας.

Τουλάχιστον δώδεκα αγγελίες έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο Ίντερνετ, στις οποίες Βρετανοί «δωρητές» προσφέρουν νεφρά προς πώληση. Πέντε από τους πωλητές ήρθαν σε επαφή με δημοσιογράφους οι οποίοι εμφανίστηκαν ως φίλοι και συγγενείς αρρώστων για να διαπραγματευθούν την πώληση.
Ένας απ΄ αυτούς που θέλουν να πουλήσουν το νεφρό τους είναι ένας 26χρονος νοσηλευτής ψυχιατρείου, ο οποίος είπε ότι χρειάζεται τα χρήματα για να πληρώσει χρέη μετά τη χρεοκοπία μιας εμπορικής επιχείρησης που είχε στήσει. Ένας άλλος είναι ένας 43χρονος οδηγός ταξί από το Λάνκασαϊρ, ο οποίος θέλει να βρει μετρητά για να ξεπληρώσει μέρος της υποθήκης του και να αγοράσει μια νέα κουζίνα.
Αμφότεροι δήλωσαν ότι θέλουν να βοηθήσουν ανθρώπους που χρειάζονται μεταμόσχευση νεφρού και ταυτόχρονα να ανακουφίσουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Σύμφωνα με τον καθηγητή Πίτερ Φρεντ, πρώην πρόεδρο της Βρετανικής Εταιρείας Μεταμοσχεύσεων, το φαινόμενο δείχνει πως χρειάζεται να διεξαχθεί μια δημόσια συζήτηση για τις πωλήσεις οργάνων. «Η Δύση τις έχει θέσει εκτός νόμου για έναν σωρό καλούς λόγους, όμως το αποτέλεσμα είναι να γίνονται λαθραία. Είναι σημαντικό να γίνει η συζήτηση», τόνισε ο δρ Φρεντ
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Η πιο καλή επένδυση!

Tης Ευρυδικης Μπερση

«Θα πηγαίνατε ποτέ σε έναν φτωχό Αφρικανό που τρέμει από το έιτζ να του ζητήσετε εκατοντάδες χιλιάδες λίρες που “σας χρωστάει” παρόλο που ποτέ δεν τις δανείστηκε;» ρωτάει ο αρθρογράφος Γιόχαν Χάρι στον «Ιντιπέντεντ» του Σαββάτου. «Αυτό συμβαίνει κατ’ επανάληψη στα αμερικανικά και βρετανικά δικαστήρια. Κάποιοι από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου πετυχαίνουν ώς και 500% απόδοση στα χρήματά τους, ξετινάζοντας τους φτωχότερους - για χρέη που δεν είναι δικά τους».
Η πρακτική στην οποία αναφέρεται ο Χάρι είναι τόσο εξοργιστική που καταρτίζεται νομοθεσία, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Βρετανία, προκειμένου να σταματήσει. Εν τω μεταξύ, όμως, οι ληστείες (ή οι επενδύσεις, όπως το δει κανείς) εξακολουθούν.

Πάρτε παράδειγμα την πανέμορφη, αλλά πάμπτωχη, Ζάμπια, μια χώρα με προσδόκιμο ζωής τα 38 χρόνια. Το 1979, ο δικτάτορας της Ζάμπιας αγόρασε μια παρτίδα ελαττωματικά τρακτέρ από τη Ρουμανία αντί 15 εκατ. δολαρίων. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η χώρα είχε περάσει μία χρεοκοπία, μια αλλαγή καθεστώτος και μια επιδημία έιτζ, που ακόμα και σήμερα θερίζει το ένα πέμπτο του πληθυσμού της. Καθώς οι διεθνείς πολιτικές πιέσεις για την εξάλειψη της υπερχρέωσης του Τρίτου Κόσμου αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Ρουμανίας ετοιμαζόταν να συμφωνήσει με τη Ζάμπια τη μείωση του οφειλόμενου ποσού στα 3 εκατομμύρια δολάρια. Τότε, το επενδυτικό κεφάλαιο Ντόναγκαλ, με έδρα τον φορολογικό παράδεισο των βρετανικών Παρθένων Νήσων, έδωσε στους Ρουμάνους «ζεστά» τα 3 εκατομμύρια και προσέφυγε στα βρετανικά δικαστήρια για να διεκδικήσει από τη Ζάμπια... το πλήρες ποσόν, συν τους τόκους, ίσον με 55 εκατομμύρια δολάρια.


Τελικά, το δικαστήριο υποχρέωσε τη χώρα να πληρώσει 15 εκατ. δολάρια – ποσό που είναι αρκετό για τη φαρμακευτική περίθαλψη 100.000 ατόμων και την εκπαίδευση 300.000 μαθητών. Τέτοιου είδους επενδυτικά ταμεία ζητούν από τη Λιβερία 130 εκατ. δολάρια, δηλαδή το ένα πέμπτο του ΑΕΠ της, ενώ κατάφεραν να αποσπάσουν από το Περού 58 εκατ. δολάρια για χρέος που αγόρασαν αντί 11 εκατ. δολαρίων.

Οταν, πριν από δύο χρόνια, ο δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ είχε καταφέρει να βρει σε ποιον ανήκει η Ντόναγκαλ και τον είχε κυνηγήσει με την κάμερα του BBC στην Ουάσιγκτον, ο πολυεκατομμυριούχος Φράνσις Σίαν είχε αρκεστεί να απαντήσει ότι επρόκειτο για «μια επένδυση». Μια τοποθέτηση σαν όλες τις άλλες, που απέδωσε πέντε φορές τα χρήματά της. Μια επένδυση που επικυρώθηκε με την σφραγίδα του νόμου. Την ίδια στιγμή που ο Μπόνο τραγουδάει για το χρέος του Τρίτου Κόσμου και το διεθνές κίνημα εναντίον της υπερχρέωσης σημειώνει διάφορες νίκες, οι φτωχότερες χώρες υποχρεώνονται να πληρώσουν από τη μία τσέπη τα χρήματα που εξοικονόμησαν στην άλλη. Τουλάχιστον, όπως μας πληροφορεί ο Πάλαστ, ο κ. Σίαν έχει μια καλή συλλογή από Κάντιλακ...
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο πραγματικός λόγος που η "Δύση" απειλείται με αφανισμό...

Άρθρο του Mark Stein που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουαρίου του 2006 του περιοδικού New Criterion

Το άρθρο το εντόπισα στην Αγγλική εκδοχή του στο blog του δημοσιογράφου Κυρίου ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΒΑΘΑ ( http://costas-cavathas.blogspot.com/ )

Για τους γνωρίζοντες καλά Αγγλικά το URL του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ κειμένου είναι το εξής: http://costas-cavathas.blogspot.com/2009/09/its-demography-stupid.html

Οι περισσότεροι άνθρωποι που με διαβάζετε θεωρώ οτι έχετε γερά στομάχια, οπότε επιτρέψτε μου να παρουσιάσω τις απόψεις μου όσο πιο ωμά μπορώ
Τα περισσότερα στοιχεία αυτού που χαλαρά αποκαλούμε ως "δυτικό κόσμο" δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα. Πολλά μάλιστα από αυτά θα εξαφανιστούν εντός διάρκεια της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένων αρκετών αν όχι των περισσοτέρων Δυτικοευρωπαϊκών χωρών.
Θα υπάρξουν πιθανώς γεωγραφικές περιοχές στο χάρτη που σήμερα είναι γνωστές ως Ιταλία ή Κάτω Χώρες οι οποίες θα αποτελούν ό,τι ακριβώς αποτελεί σήμερα στην Κωνσταντινούπολη ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας. Ονομάζεται καθεδρικός ναός αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Στην πράξη είναι απλώς μια ονομασία για ένα κομμάτι ακίνητης περιουσίας.
Ομοίως, η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες θα είναι απλώς ονομασίες "ακίνητης περιουσίας" .

Η πρόκληση για εκείνους που υπολογίζουν τον δυτικό πολιτισμό είναι να βρουν έναν τρόπο για να σώσουν τουλάχιστον ορισμένα κομμάτια του .Ένα εμπόδιο για να γίνει αυτό είναι το γεγονος ότι, στην τυπική προεκλογική εκστρατεία στην προηγμένη βιομηχανική δημοκρατία σας, οι πολιτικές πλατφόρμες τουλάχιστον ενός κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες και λίγο πολύ όλων τω κομματων στην υπόλοιπη Δύση είναι σε μεγάλο βαθμό σχετικές με αυτό που θα αποκαλούσα δευτεροβάθμια παρόρμηση της κοινωνίας των πολιτών --κυβερνητική υγειονομική περίθαλψη, κυβερνητική ημερήσια φροντίδα (που σκέφτεται ο Καναδάς να εισαγάγει ), κυβερνητική άδεια πατρότητας (την οποία η Βρετανίας επέβαλε πρόσφατα) κλπ. ---
Έχουμε δώσει προτεραιότητα της δευτεροβάθμιες διαδικασίες ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΌΝΤΩΝ και ΠΡΩΤΕΥΌΝΤΩΝ παραγόντων όπως ειναι η εθνική άμυνα, η οικογένεια,η πίστη και, (πιο βασικό από όλα), η αναπαραγωγική δραστηριότητα
"Αυξάνεστε και πληθύνεστε"
, γιατί αν δεν το κάνετε δεν θα είστε σε θέση να ανταταποκριθείτε στα δευτερεύοντα προβλήματα όπως αυτό της ισόβιας κοινωνικής πρόνοιας Οι Αμερικάνοι μερικές φορές δεν καταλαβαίνουν πόσο μακριά τους έχει βρεθεί στο θέμα αυτό ο υπόλοιπος πολιτισμένος δυτικός κόσμος : Στον Καναδά για παράδειγμα, η "αμυντική θητεία" είναι ένα ενδιάμεσο σημείο απ όπου περνά ένας φιλόδοξος πολιτικός κατά την πορεία του προς περισσότερο ενδιαφέροντα καθήκοντα όπως αυτά για παράδειγμα του τομέα της υγείας
Δεν νομίζω οτι ο Ντοναλντ Ράμσφελντ θα θεωρούσε ως προαγωγή την τοποθέτηση του στο υπουργείο Υγείας
Η κοσμική δομή μιας Σοσιαλδημοκρατικής πολιτείας βασίζεται στο γεγονός οτι απαιτεί εναν θρησκευτικοκοινωνικό ρυθμό γεννήσεων για να την συντηρήσει
Ο Μεταχριστιανικός ορθολογισμός είναι,αντικειμενικά , πολύ λιγότερο ορθολογιστικός απ τον καθολικισμό ή τον μορμονισμό. Πράγματι, στην εξάρτηση της απο την μετανάστευση για να διασφαλίσει το μέλλον της, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει μια παραλλαγή του 21ου αιώνα, της στρατηγικής των Shakers, στους οποίους απαγορευόταν η αναπαραγωγή και, συνεπώς,η αύξηση του πληθυσμού τους βασιζόταν μόνο στην "μετατροπή".
Το πρόβλημα είναι ότι οι κοινωνίες που επικεντρώνονται σε αυτό που προανέφερα ως δευτεροβάθμια παρόρμηση της κοινωνίας πολιτών αδυνατούν να καταλάβουν την αδυναμία ισχύος ή προσόντων τους, γι αυτό και αποδεικνύονται ασθενικές στο να διαπραγματευτούν με πρωτεύουσες δυνάμεις όπως το ΙΣΛΑΜ

Αν τώρα υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε πόλεμο με το Ισλάμ (φυσικά οι περισσότεροι Αμερικανοί Καναδοί Βρετανοί και λοιποί Ευρωπαίοι ΔΕΝ αποδέχονται αυτήν την υπόθεση) τι είδους πόλεμος μπορεί να είναι αυτός?
Ξέρουμε οτι στην ουσία δεν είναι πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία
Η Μουσουλμανική πίστη ότι και αν σημαίνει για τους πιστούς Μουσουλμάνους, είναι μια προβληματική υπόθεση για εμάς τους υπόλοιπους
Υπάρχουν πολλές εστίες κρίσεων ανά τον κόσμο, αλλά κατά γενικό κανόνα, είναι εύκολο να γίνει αναφορά στους συμμετέχοντες στις κρίσεις αυτές : Μουσουλμάνοι εναντίον Εβραίων στην "Παλαιστίνη", Μουσουλμάνοι εναντίον Ινδουιστών στο Κασμίρ, μουσουλμάνοι εναντίον χριστιανών στην Αφρική , Μουσουλμάνοι εναντίον Βουδιστών στην Ταϊλάνδη, Μουσουλμάνοι εναντίον Ρώσων στον Καύκασο, Μουσουλμάνοι εναντίον τουριστών στο Μπαλί.

Όπως και οι οικολόγοι, αυτοί οι τύποι σκέφτονται παγκοσμιοποιημένα , αλλά ενεργούν τοπικά
Φαινομενικά ο Ισλαμισμός εμφανίζεται ως "εχθρός" μα δεν είναι τα πράγματα έτσι
Το Ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι ευκαιριακή λοίμωξη, όπως το AIDS: Δεν είναι ο ιός HIV που προκαλεί το θάνατο, είναι η πνευμονία ή οποιαδήποτε άλλη λοίμωξη που νικά το το προσβεβλημένο από AIDS σώμα γιατί απλά είναι αδύναμο να αμυνθεί
Όταν οι οπαδοί της τζιχαντ εμπλακούν με το στρατό των ΗΠΑ, χάνουν -- όπως έκαναν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. -- Αν επικρατούσαν ακόμα καταστάσεις σαν αυτές του 1ου 'Παγκοσμίου Πολέμου με τον αντίπαλο οχυρωμένο σε μια τάφρο και εμάς απέναντί τους σε δικό μας οχυρό την κατάσταση θα την ξεκαθαρίζαμε πολύ γρήγορα. Αυτό οι εξυπνότεροι από εμάς Ισλαμιστές το γνωρίζουν. Ξέρουν ότι δεν μπορούν ποτέ να κερδίσουν στο πεδίο της μάχης.
Γνωρίζουν όμως και οτι έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να μεταφέρουν την σύγκρουση εκτός πεδίου παραδοσιακής μάχης κάνοντας τον δυτικό πολιτισμό να καταρρεύσει από μόνος του συγκρουόμενος με τον ίδιο του τον εαυτό στον εαυτό για να πάρει στη συνέχεια το Ισλάμ τη θέση του
Η εξαιρετική αυτή ευκαιρία του Ισλάμ δεν είναι άλλη από την έλλειψη πολιτισμικής εμπιστοσύνης που μας διακατέχει Αυτός είναι και ο πολεμικός μας αντίπαλος. Η έλλειψη πολιτισμικής εμπιστοσύνης που μας διακατέχει
Ο Arnold Toynbee κάποτε είπε: "Οι Πολιτισμοί πεθαίνουν από αυτοκτονία, δεν δολοφονούνται"
Αυτός είναι ο κίνδυνος "του δυτικού κόσμου» τούτη τη στιγμή. Η προοδευτική ατζέντα που μιλά για πλούσιο κράτος κοινωνικής πρόνοιας, για άμβλωση,για κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, και για πολυπολιτισμικότητα - είναι η πραγματική βόμβα αυτοκτονίας του πολιτισμού μας.
Πάρτε για παράδειγμα την πολυπολιτισμικότητα. Το μεγάλο θέμα με την πολυπολιτισμικότητα είναι ότι δεν προυποθέτει την γνώση για τους άλλους πολιτισμούς - (Ποιος νοιάζεται για το ποια είναι η πρωτεύουσα του Μπουτάν, ή για το ποια είναι η η κύρια εξαγωγική δραστηριότητα του Μαλάουι;) Το μόνο που απαιτεί είναι να "αισθανόμαστε καλά" για άλλους πολιτισμούς. Είναι ουσιαστικά μια απάτη, και θα έλεγα έγινε δεκτή υποσυνείδητα σε αυτή τη βάση.
Οι περισσότεροι οπαδοί της με την ιδέα ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι δεν θέλουν να ζουν σε τίποτα διαφορετικό από την προηγμένη δυτική κοινωνία.
Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει οτι το παιδί σας πρέπει να μάθει μερικά άθλια μοιρολόγια για τη συναυλία των σχολικών διακοπών αντί να να τραγουδήσει το παραδοσιακό "Ρούντολφ το Red-nosed Reindeer" (= παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι κάτι σαν την Αγια Νύχτα) ή ότι η ολιστική μασέρ σας χρησιμοποιεί τεχνικές που αναπτύχθηκαν από την γνήσια πνευματικότητα της χώρας σας, χωρίς να σας ενδιαφέρει το γεγονός αν η κυρία αυτή θα έπρεπε να ζεί στην χώρα σας ή σε μια γνήσια αφρικανική κοινωνία

Μιλάμε για μια προοδευτικά αυξανόμενη ανοησία. Και ξαφνικά συνέβησαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβριου. Περιέργως η αντίδραση του κάθε σημαντικού Δυτικού ηγέτη ήταν να επισκεφτεί ένα τζαμί:
ο Πρόεδρος Μπους το έκανε, ο πρίγκιπας της Ουαλίας το έκανε, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το έκανε, ο πρωθυπουργός του Καναδά το έκανε. . . ο κυβερνήτης του Οντάριο δεν το έκανε, και έτσι 20 ηγέτες της μουσουλμανικής κοινότητας έκαναν μια μεγάλη διάσκεψη κορυφής για να τον καταγγείλουν για την παράληψή του να επισκεφθεί ένα τζαμί.
Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανε. Ίσως σκέφτηκε την κίνηση, ίσως τον χρόνο οδήγησης. Η ουσία είναι οτι μια τέτοια επίσκεψη για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούσε να ενταχθεί στο ταραχώδες πρόγραμμά του. Αντί αυτού ενας Υπουργός με ιθαγένεια του Οντάριο επισκέφτηκε ένα τζαμί, αλλά οι ιμάμηδες το εξέλαβαν ως μεγάλη προσβολή, ισοδύναμη με το να ανοίξει η Βασίλισσα Αγώνες της Κοινοπολιτείας δια ασήμαντου αντιπροσώπου της.
Έτσι ο Κυβερνητης του Οντάριο έπρεπε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη συνάντηση με τους θιγόμενους ιμάμηδες και να ζητήσει συγγνώμη για την αμέλεια του να επισκεφτεί ο ίδιος κάποιο τζαμί. Συγκεκριμένα στον τύπο αναφέρθηκε πως επισκέφτηκε τους ιμάμιδες "για να τους παράσχει τη διαβεβαίωση ότι η τοπική κυβέρνηση δεν τους βλέπει ως εχθρό"
Τέλος πάντων, ο πυρετός των "τζαμοεπισκέψεων" υποχώρησε , αλλά έδωσε τον τόνο για τη γενική προσέγγισή μας σε αυτές τις φρικαλεότητες.
Ο παλιός ορισμός του νανοδευτερόλεπτου ήταν το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί απ την στιγμή που γυρνά σε πράσινο το χρώμα ενός φωτεινού σηματοδότη στη Νέα Υόρκη μέχρι να ακουστεί το πρώτο κορνάρισμα από ένα αυτοκίνητο πίσω.
Ο νέος ορισμός είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ μιας τρομοκρατικής βομβιστικής επίθεσης και του δελτίο Τύπου ενός ισλαμικού λόμπυ το οποίο θα αποτελεί προειδοποίηση για επικείμενες άδικες αντιδράσεις κατά των μουσουλμάνων.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, θα πρέπει να θεωρείται τρομερά άσχημη η γέυση της για να αποσπάσει την προσοχή από ένα πραγματικό "έγκλημα μίσους" με μοχλό την κινδυνολογία καθαρά θεωρητικού χαρακτήρα.
Περιττό να πω ότι δεν υπάρχει καμία εκστρατεία που να σχετίζεται με ισλαμοφοβίκά εγκλήματα μίσους. Αν κάτι υπάρχει στη Δύση είναι η επιδημία των αυτοκτονικών εγκλημάτων λόγω μίσους του εαυτού της. Ο Αυστραλός σχολιαστής Tim Μπλερ κατάφερε να συνοψίσει με τέλειο τρόπο την παραπάνω παρωδία σε έναν ευρηματικό τίτλο στον Guardian:
"Οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Κοινότητας Προειδοποιούν για άδικη αντιμουσουλμανική προπαγάνδα με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση που θα γίνει αύριο το πρωί"

Οι ηγέτες της μουσουλμανικής κοινότητας ξέρουν πώς να μας "μετρήσουν" Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι αυτό που η πολυπολιτισμικότητα περίμενε χρόνια τώρα. Στο "Η επιβίωση του πολιτισμού" Ανέφερα κάποιες περίφημες ρήσεις της Βρετανής δικηγόρου Helena Kennedy,η οποία ήταν , νομική σύμβουλος της Βασίλισσας. Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η κ. Κένεντι υποστήριξε σε μια εκπομπή του BBC ότι ήταν πολύ εύκολο να δυσφημίσουν "ισλαμιστές φονταμενταλιστές." "Εμείς, ως φιλελεύθεροι Δυτικοι πολύ συχνά γινόμαστε οι ίδιοι φονταμενταλιστες," διαμαρτυρήθηκε.
"Δεν εξετάζουμε τον δικό μας φονταμενταλισμό." Λοιπόν, ερωτήθηκε στην συνέντευξη, τι ακριβώς είναι αυτος ο δικός μας δυτικος φιλελεύθερος φονταμενταλισμος; "Ένα από τα πράγματα στα οποία είμαστε πολύ έτοιμοι να επιμείνουμε είναι ότι εμείς είμαστε οι ανεκτικοί άνθρωποι και η μισαλλοδοξία (μη ανεκτικότητα) είναι κάτι που ανήκει σε άλλες χώρες, όπως οι Ισλάμικές. Και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αλήθεια."
Χμμ. Η Lady Kennedy ισχυρίζεται οτι η ανοχή μας στη δική μας ανοχή μας κάνει μη ανεκτικούς στη μισαλλοδοξία άλλων ανθρώπων το οποίο είναι ανυποφορο...
Και, πιθανόν, όπως ακούγεται, αυτό να έχει γίνει πλέον η, πιο εκλεπτισμένη μορφή της πολυπολιτισμικότητας.
Είστε ανεκτικοί στους ομοφυλόφιλους? Μεγάλο επίτευγμα.
Οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ανεκτικός των υποτρόφων τέτοιου είδους, αλλά η ανοχή της μισαλλοδοξίας και της μη ανεκτικότητας δίνει μία ακόμη αίσθηση της ευχαρίστησης που βιώνουν οι πολιπολιτισμικοί μαζοχιστές.
Με άλλα λόγια, όπως ακριβώς και η πανδημία του AIDS διευκόλυνε σημαντικά την κοινωνική παράδοση στην "γκέι ατζέντα", έτσι και η 9 / 11 διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την παράδοση μας, στην πιο ακραία μορφή της πολυπολιτισμικής agenda.
Για παράδειγμα, μία ημέρα το 2004, ένα ζευγάρι Καναδών επιστρέφει στην πατρίδα του, μέσω του Διεθνούς Αεροδρομίου του Τορόντο. Ήταν ο γιος και η χήρα ενός τύπου που ονομάζεται Ahmed Said Khadr, ο οποίος πίσω στο Πακιστάν-Αφγανιστάν στα σύνορα ήταν γνωστός ως «αλ-Kanadi." Γιατί; Επειδή ήταν ο καναδός με τον υψηλότερο βαθμό στην Αλ Κάιντα Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η οικογένεια είναι Khadr κύρια συνεισφορά του Καναδά στον πόλεμο της τρομοκρατίας. Μπορεί να βρίσκονται στη λάθος πλευρά (συγχωρέιστε την επικριτικότητά μου), αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν είναι μέσα στα πράγματα.
Ένας από τους γιους του κ. Khadr είχε συλληφθεί στο Αφγανιστάν μετά το θάνατο ενός γιατρού των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ Ένας άλλος είχε συλληφθεί και κρατήθηκε στο Γκουαντάναμο. Ένας τρίτος βγήκε στο προσκήνιο με την θανάτωση ενός Καναδού στρατιώτη στην Καμπούλ. Ο Pa Khadr ο ίδιος πέθανε σε μια συμπλοκή της Αλ Κάιντα με πακιστανικές δυνάμεις στις αρχές του 2004. Και λένε ότι εμείς οι Καναδοί δεν συμμετέχουμε κατ ελάχιστον σε αυτόν τον πόλεμο! Κατά τη διάρκεια των θανατηφόρων πυροβολισμών της al-Kanadi, ο νεότερος γιος του, έμεινε παράλυτος. ΄Έτσι ο Junior νοσιλεύτικε στο νοσοκομείο των φυλακών στο Πεσαβάρ. Η κ. Khadr λοιπόν και το αγόρι της και επέστρεψαν στο Τορόντο προκειμένου ο μικρός να μπορεί να απολαύσει τα οφέλη της φροντίδας υγείας που παρέχει η κυβέρνηση του Οντάριο.
«Είμαι Καναδη, και δεν επαιτώ για τα δικαιώματα μου," δήλωσε η χήρα Khadr. "ΑΠΑΙΤΩ τα δικαιώματά μου."
Όπως λένε πάντα, προδοσία είναι δύσκολο να αποδειχθεί στο δικαστήριο, αλλά λόγω των συνθηκών του θανάτου του κ. Khadr φαίνεται σαφές ότι όχι μόνο παρείχε «βοήθεια και την άνεση στους εχθρούς της Βασίλισσας", αλλά ότι ήταν, στην πραγματικότητα, ο ίδιος εχθρός της Βασίλισσας.
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός του Καναδά σκέφτηκε οτι οι αξιώσεις του μικρότερου γιου Khadr σχετικά με το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να αποδείξει τη δική βαθιά προσωπική του δέσμευση για σεβασμό στην «διαφορετικότητα». Όταν ρωτήθηκε για την επιστροφή του Khadrs »στο Τορόντο, είπε," πιστεύω ότι από τη στιγμή είστε καναδός πολίτης, έχετε το δικαίωμα της διαφορετικής προσωπικής σας απόψης και της διαφωνίας. "
Αυτό είναι το θαυμάσιο πράγμα για πολυπολιτισμικότητα: Μπορείτε να επιλέξετε με ποια πλευρά του θέλετε να πολεμήσετε. Όταν η κάρτα με το μενού φθάνει, σημειώστε απλά «πατριδα» ή «εχθρός», σύμφωνα με γεύστική σας προτίμηση.
Ο πρωθυπουργός του Καναδά είναι ένας τυπικός πολιτικός της Δυσης των ημερών μας:
Θα μπορούσε να πει, "καλά, αυτοί είναι άξιοι περιφρόνησης άνθρωποι και ξέρω ότι πολλοί από εμάς είναι αηδιασμένοι με την ιδέα οτι τα δολάρια των φόρων μας χρησιμοποιούνται για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης για έναν άνθρωπο του οποίου η Καναδική ιθαγένεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σημαία ευκαιρίας, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η νομοθεσία και, ενώ μπορούμε να προσπαθήσουμε να την κανουμε σκληρότερη, αφήνουμε να την εκμεταλλεύονται κατώτερες μορφές ζωής."
Αντ 'αυτού, το αντανακλαστικό ένστικτο του ήταν να διακηρύξει ολόψυχα και να επιδείξει τις αρετές του πολυπολιτισμικού κράτους. Όπως πολλοί φωτισμένοι δυτικών χωρών, ο καναδός πρωθυπουργός συνεχάρη τον εαυτό του για την απέραντη ανοχή του, ακόμη αν οι δυνάμεις της μισαλλοδοξίας των κατατρώνε.
Αυτό παρεμπιπτόντως, είναι το ένα σημείο ομοιότητας μεταξύ της τζιχάντ και συμβατικών τρομοκρατικά κινήματα όπως ο IRA ή ETA.
Οι Τρομοκρατικές ομάδες εξακολουθούν να υφίστανται εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης που χαρακτηριζει τους στόχους τους: Ο ΙΡΑ, για παράδειγμα, γνώριζε ότι οι Βρετανοί είχαν την δυνατότητα να τον συνθλίψει εντελώς, αλλά δεν έιχαν τη θέληση να το κάνουν. Έτσι, ήξεραν ότι, ενώ ποτέ δεν θα μπορούσε να κερδίσει στρατιωτικά, δεν θα μπορούσε ποτέ και να νικηθεί.
Οι ισλαμιστές έχουν καταλάβει ακριβώς το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι τρομοκρατικοι πόλεμοι χαρακτηρίζονται απο έντονη τοπικότητα. Τώρα όμως έχουμε την πρώτη πραγματικά παγκόσμια τρομοκρατική εξέγερση, επειδή οι ισλαμιστές βλέπουν όλο τον κόσμο με τον τρόπο που ο IRA έβλεπε τους τοπικούς τυρφώνες του Fermanagh: Το θέλουν, και παράλληλα έχουν υπολογίσει ότι ολόκληρος ο πολιτισμός μας στερείται της βούλησης τους δει ώς εξωτερικά ξένα σώματα
Εμεις δαπανάμε πολύ χρόνο στη θεωρία της επίθεσης κατά της ελίτ, και καλά κάνουμε. Τα κέντρα διοίκησης του πολιτισμού συμπεριφέρονται επαίσχυντα για τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά αν αυτό ήταν μόνο ένα πρόβλημα με την ελίτ, δεν θα ήταν κάτι σοβαρό: Ο όχλος μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο εξέγερσης που να τους κρεμάει απο φανοστάτες - ένα σενάριο οχι και τόσο απίθανο σε ορισμένες χώρες Αλλά το πρόβλημα τώρα πηγαίνει μακρύτερα από κανονιστικά ερωτήματα.
Η προσκόλληση των κυβέρνησησεων σε όλο και περισσότερες βασικές αρμοδιότητες της ζωής - ανατροφή παιδιού, φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων σας - έχει αλλάξει ριζικά τη σχέση μεταξύ του πολίτη και του κράτους. Σε κάποιο σημείο - θα έλεγα η κοινωνική υγειονομική περίθαλψη είναι ένας καλός δείκτης - διαχωριστικής γραμμής, και είναι πολύ δύσκολο στη συνέχεια να πείσουν τους πολίτες που απολαμβάνουν τόσο πολύ γενναιοδωρα κυβέρνητικά αγαθα μετακινηθούν πισω απο την γραμμή αυτη.
Στο National ReviewΠρόσφατα, εξέτασα το θέμα με την διαχωριστική γραμμή που θέτει ο Τζέραλντ Φορντ όταν απευθύνεται σε συντηρητικό κοινό και θέλει και ο ίδιος να παρουσιαστεί ως τέτοιος: "Μια κυβέρνηση αρκετά μεγάλη για να σας δώσει ό,τι θέλετε είναι εξίσου μεγάλη για να σας πάρει πίσω ό,τι έχετε."
Στην πραγματικότητα όμως,το πρόβλημα είναι αλλού: Μια κυβέρνηση αρκετά μεγάλη για να σας δώσει ό, τι θέλετε δεν είναι όσο μεγάλη απαιτείται για να σας κάνει να δόσετε κατι πίσω

Αυτό ανακαλύπτουν τελευταία οι η γαλλικές και οι γερμανικές πολιτικές παρατάξεις Για ανατρέξτε πίσω στις τοπικές συγκρούσεις που προανέφερα. Η Τζιχάντ έχει κάνει την εμφάνισή της πολύ καιρό τώρα απέναντι στους σκληρούς εχθρούς της. Εάν δεν ντρέπεστε να μιλήσετε για τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους, τους Ινδους και τους Νιγηριανους, γιατί να μην αναρωτηθείτε για τις πιθανότητές σας απέναντι σε Βέλγους Δανους και Νεοζηλανδους;
Οι οπαδοί της τζιχάντ δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ το να μας δώσουν ένα πισώπλατο σπρώξιμο καθώς εμείς υπνοβατούμε μπροστά στο χείλος του γκρεμου.
Όταν λέω "υπνοβατούμε," δεν εννοώ οτι μας χαρακτηρίζει μια κουλτούρα αδιαφορίας Αντίθετα, ένα από τα πιο σαφή σημάδια της παρακμής μας είναι ο τρόπος που καταβάλουμε τόση πολλή ενέργεια με το να ανησυχούμε για λάθος πράγματα.

Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο του Jared Diamond "Καταρευση: Πως οι κοινωνίες επιλέγουν την επιτυχία η την αποτυχια" γνωρίζετε ότι μπαίνει σε πολλές λεπτομέρειες για την ευημερία που επέλεξαν στο Νησί του Πάσχα μέσω της κοπής όλων των δένδρων τους. Προφανώς γι 'αυτό δεν ειναι μέλος του G-8 ή του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Ίδιο ισχύει και για τους Γροιλανδους τους οι Μάγιας και άλλες περίεργες επιλογές διαφόρων "κοινωνιών."
Πράγματι, όπως ο συγγραφέας βλέπει, λίγο πολύ κάθε κοινωνία καταρρέει επειδή καταστρέφει τα δένδρα της. Αδυνατούν να δουν το δάσος λόγω της εμμονής του με τα δέντρα.

Ένας τρόπος που οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν" είναι επιλέγοντας για το τι πρέπει να ανησυχούν.

Ο Δυτικός κόσμος έχει παραδώσει περισσότερο πλούτο και περισσότερη άνεση στους περισσότερους από τους πολίτες του από κάθε άλλο πολιτισμό στην ιστορία, και σε αντάλλαγμα έχουμε αναπτύξει μια μεγάλη λατρεία του ανησυχητικού.

Γνωρίζετε τα κλασικά του είδους:

Το 1968, στο εμπορική επιτυχημενο το βιβλίο του «Η πληθυσμιακή βόμβα", ο διακεκριμένος επιστήμονας Paul Ehrlich δήλωσε: "Στη δεκαετία του 1970 ο κόσμος θα υποστεί λιμούς και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα .
Το 1972, στη μελέτη ορόσημο "Τα όρια της ανάπτυξης,« η Λέσχη της Ρώμης ανακοίνωσε ότι ο κόσμος θα βρεθεί χωρίς κοιτάσματα χρυσού το 1981, χωρίς υδράργυρο το 1985, χωρίς κασσίτερο το 1987 , χωρίς ψευδάργυρο μέχρι το 1990, χωρίς πετρέλαιο μέχρι το 1992, και χωρις χαλκο, μολύβδο και φυσικο αερίο το 1993. Τιποτα από αυτά τα πράγματα δεν συνέβησαν. Στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Δεν μας λείπουν οι φυσικοι πόροι. Οι ανθρωποι μας λείπουν Οι ανθρώπινοι πόροι είναι οι απόλυτη πηγη επιβίωσης Χωρις ανθρώπινους πόρους όλα τα άλλα είναι άχρηστα

Το πιο τρανό παράδειγμα είναι η Ρωσια:
είναι η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη, είναι πλήρης φυσικών πόρων, και όμως αργοπεθαίνει ο πληθυσμός της μειώνεται δραματικά.

Ο εξ ορισμού τρόπος σκέψης της κοινωνικής μας ελίτ μας είναι ότι οτιδήποτε συμβαίνει - από την τρομοκρατία το φυσικό τσουνάμι -- μπορεί να νοηθεί μόνο ως απορροια της βλαβερότητας του δυτικού πολιτισμού. Οπως ο Jean-Francois Revel έγραψε: «Είναι σαφές ότι ένας πολιτισμός που αισθάνεται ένοχος για οτι ο ίδιος είναι και για ό, τι έχει κάνει ΔΕΝ διαθέτει την ενέργεια και την αυτοπεποίθηση για να αμυνθεί."

Εστω και αν κανένα απο τα οικολογικά προγνωστικά της δεκαετίας του 70 δεν επαληθεύτηκε το μόνο που κανουμε εδω και 30 χρόνια , είναι να αναθεωρούμε τις προβλέψεις μας για το τέλος του κόσμου
Η τροποποιημένη προβλεπόμενη ώρα άφιξης του τέλους αυτού είναι τώρα το 2032. Αυτό τουλάχιστον είπαν τα Ηνωμενα Εθνη το 2002 προβλέποντας "την καταστροφή του 70% του φυσικού κόσμου σε τριάντα χρόνια, και την μαζική εξαφάνιση των ειδών.... Πάνω από το ήμισυ του παγκόσμιου θα πλήττεται από λειψυδρία, με 95% ανθρώπων στη Μέση Ανατολή έχουν σοβαρα προβλήματα επιβιωσης... 25% όλων των ειδών των θηλαστικών και το 10%των πτηνών θα πρέπει να εξαφανιστεί... »κλπ., κλπ., Οι δυσμενεις προφητείες του ΟΗΕ καταλαμβάνουν περίπου 450 σελίδες.
Και για να πάμε στη ουσία των πραγμάτων , ολα αυτά θα συμβούν όπως τονίζει ο Guardian, "Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που, ο κόσμος μας αντιμετωπίζει τις καταστροφες"

Λοιπόν, εδώ είναι η πρόβλεψή μου για το 2032:
Το περιβάλλον θα εξακολουθεί να κρατιέται καλά. Αν είστε ένα δέντρο ή ένας βράχος, θα εξακολουθείτε περνατε "ζωή και κότα". Οι Ιταλοί και οι Σουηδοί είναι αυτοί που που απειλούνται με εξαφάνιση και με απώλεια του φυσικού τους "χώρου". Δεν θα υπάρξει "ημέρα της κρίσεως" ή "δευτερα παρουσία" για το φυσικό περιβάλλον. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με αποθέματα Πετρελαίου, εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η την αποψίλωση των δασών. Κανένα από αυτά δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο της ανησυχίας μας Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναιι οτι ανησυχούμε για πράγματα που δεν χρίζουν ανησυχίας ενώ δεν ανησυχούμε για πράγματα που θα έπρεπε να μας ανησυχούν
Εδώ και 30 χρόνια, είχαμε ατελείωτες αφυπνίσεις για πράγματα που δεν άξιζε να μας να ξυπνήσουν. Αλλά για τις πραγματικα, ανελέητες αλλαγές που συμβαίνουν στην κοινωνία μας - που πραγματικά θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον μας - κοιμόμαστε του καλού καιρού. Ο κόσμος αλλάζει δραματικά , και διάφοροι υστερικοι "ειδικοί" τιτιβίζουν σχετικά με μια υποθετική μείωση του πάγου της Ανταρκτικής η οποια ειναι κατανοητό ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί μέχρι σήμερα, χωρίς όμως να αναλογίζονται το ενδεχόμενα να μην υπάρχουν πια ουτε Ιταλοί ούτε Ιάπωνες υπέρμαχοι της προστασίας του περιβάλλοντος για να καταστραφούν από αυτήν.

Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι οικολόγοι μας θέλουν να ανησυχούμε για πρωτογενείς μορφές καπιταλισμού, επιβάλοντας τις απόψεις τους για βουκολικα, ποιμενικα, και πρωτόγονα τριτοκοσμικά πολιτισμικά τέλματα Ωστόσο, στο βαθμό που "παγκοσμιοποίηση" είναι μια απειλή, ο πραγματικός κίνδυνος είναι ακριβώς το αντίθετο - ότι οι ιδιαιτερότητες του τριτοκοσμικού πολιτισμικού τέλματος μπορούν με αλματώδη ρυθμό να βρεθούν σε μια στιγμή στον Δυτικό πολιτισμένο κόσμο

Τα γουρούνια στις αγροτικες περιοχές της Κινας θεωρούνται περιουσιακά στοιχεία και κοιμούνται στο σαλόνι - και το επόμενο πράγμα που μαθαίνουμε είναι μια άγνωστη ασθένεια του αναπνευστικού συστήματος που σκοτώνει ανθρώπους στο Τορόντο, μόνο και μόνο επειδή κάποιος μπηκε σε αεροπλάνο.
Αυτός είναι ο τρόπος για να εξετάσει κανείς τον ισλαμισμό:
Ανησυχούμε για τα McDonald 's και την Disney, αλλά η μεγάλη επιτυχία της παγκοσμιοποίησης είναι ο τρόπος που οι Σαουδάραβες έχουν πάρει ό,τι ήταν πριν 80 χρόνια μια σοβαρή αλλά σκοτεινή και ασήμαντη πτυχή του Ισλάμ που καλλιεργήθηκε από νομάδες Βεδουίνους και το εξηγαγαν με επιτυχία στην καρδιά της Κοπεγχάγης, του Ρότερνταμ,του Μάντσεστερ, του Buffalo...
Ποιο είναι το καλύτερο στοίχημα; Μια παγκοσμιοποίηση που εξαγει τσίζμπεργκερ και ποπ τραγούδια ή μια παγκοσμιοποίηση που εξάγει της σφοδρότερες πτυχές του πολιτισμού της;

Όταν μιλάμε για πρόβλεψη του μέλλοντος, το μόνο στοιχείο που μπορεί να συναγωνιστεί τους "σκληρούς αριθμούς" είναι ο ρυθμός γεννήσεων Αν μόνο ένα εκατομμύριο είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2006, τότε είναι δύσκολο να έχουμε δύο εκατομμύρια ενήλικες εισέλθουν στο εργατικό δυναμικό το 2026 (ή 2033, ή 2037, ανάλογα με τον χρονικό ορίζοντα των σπουδών τους). Και τα σκληρά δεδομένα για τα μωρά σε όλο τον δυτικό κόσμο είναι ότι τα μωρά λιγοστεύουν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι το πετρέλαιο.
"Ρυθμός Γονιμότητας Αναπλήρωσης " (Replacement" fertility rate) είναι ο ρυθμός γεννήσεων που πρέπει να υπάρχει για να διατηρηθεί σε σταθερά επίπεδα ο πληθυσμός μας - δηλαδή ούτε να αυξηθεί αλλά ούτε και να μειωθεί - Ο ρυθμός αυτός με τα σημερινά δεδομένα είναι 2,1 βρέφη ανά γυναίκα.

Ορισμένες χώρες είναι πολύ πιο πάνω απο αυτό το όριο: Παγκόσμιος ηγέτης στην γονιμότητα, ειναι η Σομαλία, με 6,91 μωρα ανα γυναικα, και ακολουθούν με 6,83 ο Νίγηρας, με 6,78 το Αφγανιστάν, με 6,75 η Υεμένη. Σημειώνετε οτι αυτα τα έθνη έχουν κατι κοινό;
Αν τώρα ψάξετε λεπτομερώς την λίστα που παρουσιάζει τον Ρυθμό Γονιμοτητας στις διάφορες χώρες του κόσμου αρκετά κάτω απ την πρώτη ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΑ θα δείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες, με ρυθμό αναπλήρωσης ίσο με 2,07 γεννήσεις ανά γυναίκα. Ακόμα πιο κατω είναι η Η Ιρλανδία με 1,87, η Νέα Ζηλανδία με 1,79, η Αυστραλία με 1,76. Το ποσοστο γονιμότητας του του Καναδά έχει μειωθεί στο 1,5, αρκετά κάτω από την "ΒΑΣΗ" του 2,1 Η Γερμανία και η Αυστρία είναι στο 1,3, η Ρωσία και η Ιταλία είναι στο 1,2 Η Ισπανία στο 1,1, δηλαδή περίπου το μισό ποσοστό αναπλήρωσης. Ο πληθυσμός της Ισπανίας δηλαδή μειώνεται κατα 50% απο γενιά σε γενιά . Έως το 2050, ο πληθυσμός της Ιταλίας θα έχει μειωθεί κατά 22%, της Βουλγαρίας κατά 36%, της Εσθονίας κατά 52%.
Στην Αμερική, οι δημογραφικές τάσεις δείχνουν ότι οι "μπλε πολιτιες" θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τιμής ένεκεν συμμετοχή στην ΕΕ: Στις εκλογές του 2004, Τζον Κέρι κέρδισε τις 16 με τα χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων. Ο Τζορτζ Μπους πήρε τις 25 από τις 26 με τα υψηλότερα ποσοστα γεννησεων. Μέχρι το 2050, θα υπάρχουν 100 εκατομμύρια λιγότεροι Ευρωπαίοι, 100 εκατομμύρια περισσότεροι Αμερικανοί - και ως επί το πλείστον απο τις κόκκινες πολιτιες-
Οσο η γονιμότητα συρρικνώνεται οι κοινωνίες του Δυτικού πολιτισμού γερνούν .Η Ιαπωνία και μεγάλο μέρος της Ευρώπης γερνούν με ρυθμούς μεγαλύτερους από κάθε προηγούμενο ιστορικό δεδομένο λειτουργούσας κοινωνίας. Και γνωρίζουμε τι έρχεται μετά το γήρας.

Οι χώρες αυτές βγαίνουν σταδιακά εκτός παραγωγικής δραστηριότητές εκτός και αν βρουν την θέληση να αλλάξουν τον δρόμο που πήραν
Είναι όμως το ενδεχόμενο μιας τέτοιας αλλαγής πιθανό; Δεν το νομίζω.

Αν ανατρέξετε σε ευρωπαϊκα εκλογικα αποτέλεσματα - πιο πρόσφατα στη Γερμανία - είναι δύσκολο να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ενώ οι ψηφοφόροι είναι δυσαρεστημένοι με την πολιτική των ηγετών τους ο βασικότερος λόγος της δυσαρέσκειας είναι διότι πρόσφατα κλήθηκαν να να επανεξετάσουν τα προνόμια των κυβερνώντων άσχετα απο το πόσο δύσκολη έχει γίνει η καθημερινη ζωή της γενιάς τους έξω στο δρόμο. Δεν έχουν καμία πρόθεση να τους επανεξετασουν σοβαρά.
Πρόσφατα ένας σκωτσέζος αξιωματούχος έκανε πρόταση για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων της Σκωτίας στο δημόσιο τομεα. Είναι επί του παρόντος το όριο ειναι 60, το οποίο είναι ωραίο, αλλά δυσβάσταχτο για το Δημόσιο . Όμως, η αντίδραση του μέσου εργαζομένου Σκωτσέζους ήταν ότι το πρόβλημα είναι κάποιου άλλου.
Ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος εργάζεται πλέον κατα 22% λιγότερες ώρες ανά έτος σε σχέση με τον Αμερικανό ομόλογό του, και κανένας πολιτικός που επιθυμεί να παραμείνει "βιώσιμος εκλογικά" δεν προτείνει το κλείσιμο της ψαλίδας. Αυτό δεν είναι μια βαθιά ριζωμένη πολιτιστικη διαφορα μεταξύ του παλαιού κόσμου και του Νέου?
Οι ρίζες της Χρονολογούνται στη δεκαετία του 1970. Εάν κάποιος τοτε ήθελε να προσδιορίσει την αιτία ενος προβλήματος , αρκούσε να υποστηρίξει ότι είναι ένα προϊόν των ΗΠΑ που απελευθέρωσαν μεν την Ευρώπη αλλά εξακολουθούσαν να έχουν δραστηριότητες εγγύησης της ευρωπαικής ασφαλείας επηρεάζοντας τους ευρωπαϊκους οικονομικούς προϋπολογισμούς: αντί να πρέπει να δαπανήσουν χρήματα για όπλα, θα μπορούσαν να επικεντρωθούν σε παροχές, λαδώματος των ψηφοφόρων.
Αν το πρόβλημα της Ουάσιγκτον με την Ευρώπη είναι ότι αυτοί δεν είναι σοβαροί συμμαχοι, ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος, κατά τα έτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργησε το ΝΑΤΟ ως μια μεταμοντέρνα στρατιωτική συμμαχία; Ο «ελεύθερος κόσμος», όπως οι Αμερικανοί τον ονομασαν, ήταν μια "ελεύθερη βόλτα" για όλους τους άλλους.
Και έχοντας απαλλαγεί από την αρχέγονη ευθύνη του έθνους, είναι περίεργο ότι τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν μικρή επιθυμία να την ξαναεπομιστούν. Στην ουσία, είναι τα πλούσια επίπεδα της δημόσιας υγείας στην ηπειρωτική Ευρώπη που επιδοτούνται από τον αμερικανό φορολογούμενο. Και αυτή η μακροχρόνια μαλθακότητα μεγάλων τμημάτων της Δύσης την καθιστά ανίκανη να αντισταθεί σε μια αρχέγονη δύναμη όπως το Islam.

Δεν υπάρχει "βόμβα πληθυσμιακή." Δεν υπήρξε ποτέ.
Οι ρυθμοί Γεννήσεων μειώνονται όλο τον κόσμο - τελικά κάθε ζευγάρι του πλανήτη μπορεί να αποφασίσει να επιλέξει το δυτικό μοντέλο του Γιάπη που αποκτά ένα μωρο στην ηλικία των 39.-
Τα Δημογραφικά στοιχεία, είναι ένα παιχνίδι για τους τελευταίους που θα επιβιώσουν.
Οι ομάδες που υποκύπτουν στην δημογραφικη απάθεια των τελευταίων καιρών θα έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Ακόμη και το 1968 ο Paul Ehrlich και οι όμοιοί του θα έπρέπε να έχουν κατανοήσει ότι η λεγόμενη έκρηξη του πληθυσμού τους ήταν πραγματικά μια τεράστια προσαρμογή του πληθυσμού. Απ την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού μεταξύ 1970 και 2000, στον ανεπτυγμένο κόσμο αντιστοιχεί μόνο ένα 9% από την αυξηση αυτη ,ενώ στο μουσουλμανικό κόσμο αντιστοιχεί αυξηση της ταξης του 26%. Μεταξύ 1970 και 2000, ο αναπτυγμένος κόσμος μειώθηκε από σχεδόν 30% του παγκόσμιου πληθυσμού σε μόλις πάνω από το 20% αυτού, ενώ τα μουσουλμάνικά έθνη αυξήθηκαν από περίπου 15% σε 20%.

Το 1970 δεν είναι και τοσο μακρινό. Εάν είστε σε ηλικία ίδια με αυτή των περισσοτέρων τυπάδων του Δυτικού κόσμου που έζησαν και τις δυο εποχές το παντελόνι σας είναι μικρότερο από ό, τι ήταν τότε και τα μαλλιά σας ενδεχομένως λιγότερα , αλλά το τοπίο της ζωής σας ,η όψη του σπιτιού σας, το σχέδιο του αυτοκινήτου σας, το σχήμα της κουζίνας σας, τα ονόματα των προιόντων μέσα στο ψυγείο σας - ΔΕΝ διαφερουν σημαντικά . Εκτός από το Διαδίκτυο και το κινητό τηλέφωνο και το CD, τα πάντα στον κόσμο σας φαίνονται λίγο πολύ το ίδιο ή ελαφρώς τροποποιημενα.

Και όμως ο κόσμος έχει αλλάξει εντελώς. Για να ανακεφαλαιώσουμε τα στατιστικά στοιχεία:

Το 1970, ο ανεπτυγμένος κόσμος είχε δύο φορές μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου πληθυσμού απ ότι είχε ο μουσουλμανικος κόσμος: 30% έως 15%. Μέχρι το 2000, έχουν το ίδιο: περίπου 20% ο κάθε "κόσμος" Και το 2020;
Έτσι οι άνθρωποι του κόσμου είναι πολύ πιο Ισλαμιστές και λιγότερο "Δυτικοί" απ ό, τι ήταν τότε . Η Ευρώπη είναι πολύ πιο ισλαμική, αφου κατα την περίοδο αυτή έχει δεχθεί επίσημα πανω απο 20 εκατομμυρια Μωαμεθανούς Ο αριθμός αυτός ισοδυναμεί με τον πληθυσμό τεσσάρων Ευρωπαικών χωρών όπως η Ιρλανδία, το Βέλγιο,η Δανία και η Εσθονία
Το Ισλάμ είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη θρησκεία στη Δύση: Στο Ηνωμένο Βασίλειο, απ τους ανθρώπους που παρακολουθούν θρησκευτικές τελετες, οι περισσότεροι είναι Μουσουλμάνοι
Μπορούν αυτές τις τάσεις συνεχιστούν για άλλα 30 ετη χωρίς συνέπειες;
Η Ευρώπη από το τέλος του αιώνα θα έχει την εικόνα μιας ήπειροου που επλήγη απο βόμβα νετρονίου: Τα μεγάλα κτίρια θα εξακολουθουν να υπάρχουν, αλλά οι άνθρωποι που τα έχτισαν θα έχουν "φύγει". Ζούμε μια αξιοσημείωτη ιστορικα περίοδο: Την περίοδο της αυτο-εξαφάνισης των αγώνων οι οποίοι, για καλό ή για κακό, διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο.

Πως θα είναι η Ευρώπη στο τέλος αυτής της διαδικασίας; Ποιος ξέρει;
Από τη μία πλευρά, η Αμερική θα έχει απεναντι της μια Εξισλαμισμένη Ευρώπη πολυ πιο εύκολη στις διαπραγματεύσεις σε σχέση με την διαπραγμάτευση με ένα κύριο Μ. Σιράκ, ή έναν Herr Schroeder Από την άλλη πλευρά, με δεδομένη την ιστορία της Ευρώπης, θα είναι μάλλον πολύ επίπονο και αιματηρό το να βρεθείς εκεί Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό είναι το πραγματικό πεδίο μάχης.
Η Αλ Κάιντα δεν θα μπορέσει ποτέ να βρει αρκετούς πιλότους αυτοκτονίας να πετούν αεροπλάνα αρκετά να πλήξουν τους ουρανοξύστες και να ανατρέψει Αμερική. Όμως, σε αντίθεση με εμάς, οι ισλαμιστές σκέφτονται μακροπρόθεσμα, και, λόγω της δημογραφικής τους υπεροχής στην Ευρώπη και των πολλών αναδυόμενων μουσουλμανικών λόμπι εκεί, δεν χρειάζεται να σου φέρουν τα αεροπλάνα στα κτίρια.Απλά θα πρεπει να περιμένουν λίγα ακόμη χρόνια . Οι ουρανοξύστες θα είναι δικοι τους. Γιατί να τους χτυπησουν;

Το τελευταίο μισό της παρακμής και της πτώσης των μεγάλων πολιτισμών ακολουθεί ένα γνωστό πρότυπο: πλούτος, απαλότητα, παρακμή, εξαφάνιση.
Δεν παρατηρήσατε τον εαυτό σας διέρχεται τα στάδια αυτά, διότι συνήθως υπάρχει ένας σαγηνευτικός μαγνήτης σε ετοιμότητα να τροφοδοτησει την ηλικία με ένα πονηρό, σύνθημα αυταπάτης - όπως αυτό του Μπιλ Κλίντον «Πρόκειται για το μέλλον όλων των παιδιών μας."
Περάσαμε τη δεκαετία του 1990 περιγελώντας ευχάριστα τις ανιαρές επικλήσεις του κυριου Κλιντον , σαν να ρίχνουμε σιρόπι πάνω από όλα από τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου μέχρι τις πιστώσεις για αυτοκινητόδρομους.
Όμως, και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κράτη της Δύσης πανε πισω: Μια κοινωνία που δεν έχει παιδιά δεν έχει μέλλον.

Η Μονιμότητα είναι η ψευδαίσθηση της κάθε ηλικίας.
Το 1913, κανείς δεν σκέφτηκε οτι η ρωσική, η Αυστρίακη, η γερμανική και η τουρκική αυτοκρατορίες θα χανόντουσαν σε μισή δεκαετία.
Εβδομήντα χρόνια μετά, όλοι αυτοί που απέρριψαν τον Ρίγκαν ως "συμπαθη ηλίθιο" μας διαβεβαίωναν οτι η Σοβιετική Ένωση ήταν προ των πυλών μας και οτι ερχόταν για να μείνει.
Η Θέση των αναλυτων της CIA , ήταν οτι η Ανατολική Γερμανία ήταν η ένατη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο.
Το 1987 δεν βρέθηκε κανείς απο τους εμπειρογνώμονες να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ή της ίδιας της Σοβιετικής Ενωσης,
Ακόμη και από τα ελάχιστα πρότυπα των προηγούμενων γεγονότων φαίνεται πως η Ευρώπη είναι πιο επιρρεπης από τις παραδοσιακές κοινωνίες στο να εκτιμα λανθασμένα την τρέχουσα τάση για ένα μόνιμο μέλλον .
Οι Θρησκευτικοι πολιτισμοί έχουν πολύ μεγαλύτερη αίσθηση του παρελθόντος και του μέλλοντος, όπως κάναμε εμείς πριν από έναν αιώνα, όταν μιλήσαμε για το θάνατο ως συνένωση με "τη μεγάλη πλειοψηφία» σε εναν «αόρατο κόσμο».
Αλλά αν το σημείο εκκίνησης του κοσμικού κράτους είναι ότι υπάρχουν μόνο όλα οσα βλέπουμε , δεν αποτελεί έκπληξη ότι, συνειδητά ή μη, επενδύει στο "εδώ και τώρα" με πολύ μεγαλύτερες δυναμεις αντοχής απο ποτέ.

Η ιδέα ότι η προοπτική του ευρω-παρεμβατισμού είναι η μόνιμη κατοικία της ανάπτυξης του ανθρώπου ήταν πάντα ανόητη Γνωρίζουμε πλέον ότι είναι αυτοκτονική . Για να αποφευχθεί η κατάρρευση, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να υποδέχονται μετανάστες σε ποσοστό που ποτέ άλλοτε μια σταθερή κοινωνία δεν έχει επιχειρήσει.

Η CIA προβλέπει οτι η ΕΕ θα καταρρεύσει το 2020. Δεδομένου ότι η CIA έχει σχεδόν σε όλα λάθος για μισό αιώνα, αυτό θα έκανε κάποιον να σκεφτεί οτι η ΕΕ έχει προοπτικές να γίνει ο Κολοσσός της νέας χιλιετίας. Καμιά φορά όμως ακόμα και εκτιμησεις-φαντασματα μπορεί να επινεναιωθούν
Η ημερομηνία πάντως της κατάρρευσης της ΕΕ αποτελεί μάλλον επιφυλακτική εκτίμηση. Φαίνεται πιο πιθανό ότι μέσα στους επόμενους δύο κύκλους των ευρωπαϊκών εκλογών, οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ θα εκδηλώνονται κατά τον συνήθη τρόπο, και ότι μέχρι το 2010, εμείς θα παρακολουθούμε την καύση των κτιρίων, τις ταραχές στους δρόμους και δολοφονίες στα ειδησεογραφικόα δίκτυα κάθε βράδυ . Ακόμη και αν αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, η ιδέα οτι μια Ευρώπη χωρις παιδιά μπορεί να ανταγωνιστει την Αμερική απο στρατιωτικη ή οικονομική άποψη, είναι γελοία.
Κάποτε μέσα στον αιώνα θα υπάρχουν 500 εκατομμύρια Αμερικανοί, και αυτό που έχει απομείνει στην Ευρώπη, είτε θα είναι πολύ παλιό είτε πολύ μουσουλμανικο.

Η Ιαπωνία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα: ο πληθυσμός της είναι ήδη σε απόλυτη παρακμή. Η Ιαπωνία θα είναι μια οικονομική δύναμη αν κατοικείται από Κορεάτες και Φιλιππίνεζουςους; Πολύ πιθανόν. Θα είναι όμως η Γερμανία οικονομική δύναμη αν κατοικείται από Αλγερινούς; Εδώ η απάντηση έχει περισσότερο ρίσκο

Ποιο είναι το καλύτερο σενάριο;
Μια Ευρωπαική ήπειροσ με την Βιέννη να έχει Σουιδικόυς φορολογικούς συντελεστες
Το χειρότερο σενάριο? Μουσουλμανική Σαρία μεχρι το 2.040 Ημι-Σαρία, πολύ νωρίτερα - ήδη βλέπουμε μια στροφη προς αυτή την κατευθυνση.

Τον Ιούλιο του 2003, μιλώντας στις ΗΠΑ στο Κογκρέσο, ο Τόνι Μπλερ δήλωσε:
"Όπως η Βρετανία γνωρίζει, καθε κυρίαρχη δύναμη φαίνεται αρχικά ανίκητη, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι εφήμερη. Το ερώτημα είναι: Τι αφήνει πίσω;
Πολύ καλή ερώτηση. Η Βρετανια δεν πρόκειται ποτέ να ασκήσει εκ νέου την απαράμιλλη δύναμη της όπως την εποχή που ήταν στο αυτοκρατορικό απόγειο της, αλλά η Βρετανικη κληρονομία εξακολουθει να υπάρχει , σε μικρο η μεγαλο βαθμό, απο πολλούς από τους βασικούς περιφερειακούς παράγοντες στον κόσμο σήμερα - Αυστραλία, Ινδία, Νότια Αφρική - και σε δεκάδες νησιωτικά κρατίδια από την Καραϊβική μεχρι τον Ειρηνικό. Αν η Κίνα πάρει ποτέ τη θέση της ως ένα προηγμένο έθνος, θα είναι επειδή η Λαϊκή Δημοκρατία μαθαίνει περισσότερο από την βρετανική παρουσια στο Χονγκ Κονγκ και οχι επειδή το Χονγκ Κονγκ μαθαίνει από το "Μικρο Κοκκινο Βιβλίο"
Και φυσικά η κυρίαρχη δύναμη της εποχής μας αντλει τον πολιτικό χαρακτήρα της, από τον 18ο αιώνα, που οι Βρετανοί προώθησαν τις Βρετανικές ιδέες λίγο μακρύτερα από εκει που μητερα-χώρα τους επιθυμούσε να φτάσουν.
Μιάμιση δεκαετία μετά την νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο , το ερώτημα "τι θα αφήσετε πίσω;" είναι πιο επιτακτικό απ οτι οι περισσότεροι απο εμάς θα περίμεναν "Η Δύση," ως έννοια, είναι νεκρη, και η Δύση, ως θέμα της δημογραφικής πραγματικότητας, πεθαίνει. Πως θα είναι το Λονδίνο - ή το Παρίσι, η το Άμστερνταμ στα μέσα της δεκαετίας του 2030;
Αν οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν κάνουν καμία σοβαρή προσπάθεια αυτή τη δεκαετία για να απεξαρτησουν τις λαϊκες μαζες από την εβδομαδιαία εργασια των 35-ωρων, την συνταξιοδότηση στα 60, κ.λ.π., και στη συνέχεια, να διατηρησουν το σημερινό επίπεδο των συντάξεων και των παροχών υγείας, η ΕΕ θα πρέπει να εισάγει τόσους πολλους εργαζόμενους από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ωστε να βρεθεί στον τέλειο δρόμο της Μουσουλμανοποιησής της μέχρι το 2030
Όπως έχουν τα πράγματα, οι Μουσουλμάνοι αποτελούν ήδη την κύρια πηγή αύξησης του πληθυσμού στις αγγλικά πόλεις. Μπορεί μια κοινωνία εκτεθειμενη ολοένα και περισσότερο στον ισλαμικό δημογραφικό χαρακτήρα της, να διατηρήσει τον πολιτικό και πολιτισμικό της χαρακτηρα ανεπηρέαστο απ τον Ισλαμισμό?
Αυτό θα έπρεπε να είναι ζήτημα της Αριστεράς. Είμαι συντηρητικός - δεν είμαι στο ίδιο άρμα με το ισλαμικό πρόγραμμα όταν σχετιζεται με σαδομαζοχιστικούς αποκεφαλισμους και ούτω καθεξής, αλλά συμφωνώ οτι η Britney Spears ντυνεται σαν πόρνη: Είμαι με το μουλά Ομάρ σε αυτό.
Γιατί τότε, αν το μεγάλο διακύβεβμά σας είναι ο φεμινισμός η έκτρωση ή ο γάμος ομοφυλοφίλων, είστε τόσο σίγουροι ότι η κουλτούρα της ανοχής θα επικρατήσει απ τη στιγμη που η μεγαλύτερη δημογραφική ανισότητα στην κοινωνία σας είναι αμείλικτο γεγονος;
Ποιοι, μετά από όλα αυτα, θα είναι τα πρώτα θύματα της κατάρρευσης του ρυθμού γεννήσεων της Δύσης; Ακόμη και αν ήθελε κανείς να υιοθετησει την αισιόδοξη άποψη ότι η Ευρώπη θα μπορέσει να αντισταθεί στην έρπουσα επιβολή της σαρία, παραμένει το γεγονός ο μουσουλμανικός κόσμος δεν είναι σε θέση να επενδύσει στην μεγάλη σημασία αυτου που εμείς λέμε "δικαίωμα της γυναίκας να επιλέξει," υπο οποιαδήποτε έννοια
Είδα το μεγάλο ράλι των αμβλώσεων στην Ουάσινγκτον το 2004, όπου τις Ashley Judd και Gloria Steinem τις επευφημούσαν γυναίκες κυματιζοντας πανό που έλεγαν "Keep your Bush off my bush" ("Κρατήστε τον Μπους σας μακρια απ τον "θάμνο" μου (το αιδοίο μου)) Δίνοντας προτεραιότητα στο δικαίωμα "της γυναίκας να επιλέξει," οι Δυτικες γυναίκες παραδίδουν τις κοινωνίες τους στα χέρια των υποτρόφων κοινωνιών πολύ περισσότερο πατριαρχικών από αυτες που βλέπαμε σε γνωστη κωμική σειρά του 1950.
Εάν οποιεσδήποτε από αυτές τις γυναίκες που διαδηλώνουν υπερ των "αναπαραγωγικών δικαιωμάτων τους," εξακολουθούν να έχουν τα μωρά, ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούν τις δημογραφικές πραγματικότητες
: Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε σήμερα, θα είναι απίθανο, κατά την ηλικία των 40 ετών, να είναι ελεύθερο συμμετεχει σε διαδηλώσεις στο Αραβοποιημένο Παρίσι ή στο Άμστερνταμ φωνάζοντας "Hands off my bush!" («Κάτω τα χέρια από το θάμνο μου!")

Λίγο πριν από τις εκλογές του 2004, η περίφημη "πολιτικη αναλυτρια" Κάμερον Ντίαζ εμφανίστηκε στο Oprah Winfrey show για να εξηγήσει τι διακυβεύεται: "Οι γυναίκες έχουν τόσα πολλά να χάσουν. Θέλω να πω, θα μπορούσαμε να χάσουμε το δικαίωμα στο σώμα μας.... Αν νομίζετε ότι ο βιασμός είναι νόμιμη ενέργεια, τότε μην ψηφίσετε. Αλλά αν νομίζετε ότι έχετε "το δικαίωμα στο σώμα σας, ", είπε στους τηλεθεατές της Oprah," τότε θα πρέπει να ψηφίσετε. "

Φτωχη Cameron . Δυο εβδομάδες αργότερα, το τρομαγμενο πλήθος κέρδισε μα στην ουσία η Cameron παρέδοσε όλα τα δικαιώματα για το σώμα της. Μετά την τοποθετηση σας σχτικά με τις προεδρικες εκλογες του 2004 τις οποίες θεωρησατε ως δημοψήφισμα για το δικαίωμα του βιασμού, Μις Diaz ενδέχεται να ενδιαφέρεστε να μαθετε ότι οι άνδρες έχουν το δικαίωμα αυτό βάσει πολλών ισλαμικών νομικών κωδίκων σε όλο τον κόσμο.
Στο βιβλίο του «Το άδειο λίκνο," Philip Longman ρωτάει: "Λοιπόν, τα παιδιά του μέλλοντος απο που θα προέρχονται; Όλο και περισσότερο θα έρχονται από τους ανθρώπους που έρχονται σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο.
Μια τέτοια εξέλιξη, αν διατηρηθεί, θα μπορούσε να οδηγησει τον ανθρώπινο πολιτισμό μακρια απ την σημερινή προσανατολισμένη στην αγορά ατομικιστική και μοντέρνα πορεία του δημιουργώντας σταδιακά μια αντι-κουλτούρα της αγοράς που κυριαρχείται από τον φονταμενταλισμό
Συμπερασματικά για την Κάμερον Ντίαζ: Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από τον John Ashcroft εκει έξω . Οι απόψεις του Mr. Longman ειναι κατανοητες.
Στον Δυτικό φιλελευθερισμό, κάθε φορά που κάποιος θέτει το ερώτημα κατά πόσον θα υπάρξουν Ιταλοί που ζουν στη γεωγραφική ζώνη που χαρακτηρίζονται ως Ιταλία μια δυο η και τρεις γεννιες φωνάζουν, «Ρατσισμός!" Το να ενοχλείται κανείς απ το ποσοστό του πληθυσμού είναι "λευκό" η "μαυρο" είναι πραγματικα γελοίο και ανήθικο.
Εδω όμως το θέμα δεν σχετίζεται με τη φυλή.Σχετιζεται με τον πολιτισμό. Αν το 100% του πληθυσμού σας πιστεύει στην φιλελεύθερη πλουραλιστική δημοκρατία, δεν έχει σημασία αν το 70% εξ αυτών είναι «λευκό» ή μόνο το 5% είναι. Αλλά αν ένα μέρος του πληθυσμού σας πιστεύει στην φιλελεύθερη πλουραλιστική δημοκρατία και το άλλο δεν πιστευει, τότε αποκτα τεράστια σημασία αν το ποσοστο που πιστεύει είναι το 90% του πληθυσμού ή μόνο το 60%, 50%, 45%.
Δεδομένου ότι Ο πρόεδρος παρουσίασε το λεγόμενο Δόγμα Bush - το σχέδιο για την προώθηση της ελευθερίας σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο - αμέτρητοι «προοδευτικοί» ισχυρίστηκαν ότι δεν υπάρχει απόδειξη πως οι μουσουλμάνοι θέλουν ελευθερία και, μάλιστα, ότι το Ισλάμ είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία.
Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι ένα πρόβλημα οχι μονο για τη Μέση Ανατολή σήμερα, αλλά για την Ευρώπη μεθαύριο. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2004, πάνω από το 60% των Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να ζήσουν υπό Σαρία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Εάν ένας πληθυσμός "σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο» είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη αναπαραγωγικα ομάδα του πλανήτη Αν υπάρχουν περισσότερα μουσουλμανικά έθνη , περισσότεροι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι στα έθνη αυτα , όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι στα μη μουσουλμανικα εθνη, και όλο και πιο Μουσουλμάνοι εκπροσωπουνται σε όλο και πιο πολλα διεθνή όργανα πόσο ασφαλες στοίχημα ειναι αυτο της επιβίωσης του «σύγχρονου κόσμου"; δεν είναι καλό.

"Τι αφήνετε πίσω;" ρωτησε οΤόνι Μπλερ.

Θα υπάρχουν μόνο ελάχιστοι και ηλικιωμένοι με γνησια εθνικότητα Γερμανου Γάλλου και Ιταλου μεχρι τα μέσα του αιώνα. Τι θα αφησουν πίσω; Εδάφη που τυχαίνει να φέρουν τα ονόματά τους και ορισμένα από τα παλιά κτίρια ή οι Ευρωπαϊκες φυλες που πεθαινουν θα καταλάβουν ότι η μόνη κληρονομιά που έχει σημασία είναι αν οι λαοί που θα ζουν σε αυτές τις εκτάσεις μετά από αυτούς μπορουν να συμβιβαστούν με την πλουραλιστική, φιλελεύθερη δημοκρατία;

"Τι θα αφήσετε πίσω;"
Αυτο είναι το μόνο ερώτημα που μετράει...

Η Λούσι πήγε στον ουρανό με τα "διαμάντια"

Ήταν ένα απόγευμα του 1967 όταν ο Τζούλιαν , ο γιος του Τζων Λεννον γύρισε σπίτι κρατώντας μια περίεργη παιδική ζωγραφιά στα χέρια του
"Τι είναι αυτό?" τον ρώτησε ο διάσημος πατέρας του

"Η Λούσι στον ουρανό με τα διαμάντια" (Lucy in the sky with dimonds) αποκρίθηκε ο μικρός

Αυτό αρκούσε για να μετατραπεί η μικρή συμμαθήτρια του Τζούλιαν, σε "μούσα" έμπνευσης για το διάσημο group των Beatles. H Λούσι της παιδικής ζωγραφιάς έγινε τραγούδι, μπήκε στο άλμπουμ album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band και αγαπήθηκε απ όλο τον κόσμο
Τα χρόνια πέρασαν, η μικρή Λούσι μεγάλωσε, αλλά η ζωή της μόνο αδαμάντινη δεν ήταν. Μετά από μακροχρόνια μάχη με την ασθένει του "Λύκου" απ την οποία υπέφερε, έσβησε σε ηλικία 46 ετών, για να βρει τα διαμάντια που δεν της χάρισε τούτη η ζωή, ΄κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό...

Προεκλογικές Δαπάνες: Υπερβάσεις χωρίς τιμωρία

Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Σε μια εκλογική περιφέρεια όπως η Β΄ Αθηνών, με όριο εκλογικών δαπανών τα 135.000 ευρώ, η υπέρβαση αυτού του ορίου από τους υποψηφίους είναι σχεδόν... προγραμματισμένη. Αλλά η Βουλή δεν έχει ποτέ τιμωρήσει παραβάτες. Εκτός από το 1996.
Την τετραετία 1996 - 2000 η αρμόδια επιτροπή κατέγραψε εκατοντάδες παραβάσεις και 35 από αυτές αφορούσαν βουλευτές των μεγάλων κομμάτων, μεταξύ τους ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος και ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης. Επιβλήθηκαν κάποια πρόστιμα, αλλά δεν εισπράχθηκαν ύστερα από ρύθμιση των υπουργείων Οικονομικών και Εσωτερικών.
Το 2004, η επιτροπή κατέγραψε νέες παραβάσεις, αλλά και πάλι ουδείς τιμωρήθηκε. Η υπόθεση Siemens έφερε στο φως σειρά παροχών σε είδος προς υποψηφίους, που δεν είχαν δηλωθεί στις εκλογικές δαπάνες του 2007, αλλά και πάλι η Βουλή δεν κάλεσε τους «εμπλεκομένους» να δώσουν εξηγήσεις.
Ο νόμος προβλέπει ότι ο βουλευτής δικαιούται να λαμβάνει έως 3.000 ευρώ από ένα φυσικό πρόσωπο για προεκλογικές δαπάνες (δηλώνοντάς το βεβαίως), αλλά και αυτή η διάταξη στην πράξη καταστρατηγείται. Εάν, π.χ., ένας υποψήφιος κάνει μια συνεστίαση σε μαγαζί και κάποιος αγοράσει 50 προσκλήσεις αλλά χρησιμοποιήσει μόνο τη δική του, ουδείς είναι σε θέση να τον ελέγξει.

«Τα χρήματα δίνονται “μαύρα” και πληρώνονται “μαύρα”» λέει ο διαφημιστής, με πολλούς γνωστούς και φίλους που είναι υποψήφιοι. Ο νόμος είναι έτσι «φτιαγμένος», ώστε ο έλεγχος να αποδεικνύεται εκ των προτέρων αναξιόπιστος. Προβλέπεται ειδικότερα ότι μόνον το 60% των δαπανών του υποψηφίου μπορεί να διακινείται μέσω λογαριασμών τραπέζης, αλλά όσοι έχουν πολιτευτεί σημειώνουν ότι υπάρχουν πολλές δαπάνες (π.χ. τα κεράσματα), που απαιτούν πληρωμή σε ρευστό και χωρίς παραστατικό.

Στη Β΄ Αθηνών, για παράδειγμα, το 40% της δαπάνης που διακινείται εκτός λογαριασμών είναι 54.000 ευρώ και βέβαια είναι λίαν αμφίβολο ότι το ποσό αυτό ξοδεύεται σε... καφέδες και γλυκίσματα, αλλά και έτσι να είναι, πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Σε αυτές τις εκλογές, η κ. Σοφία Ανδριοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει ότι θα δαπανήσει κάτω από 1.000 ευρώ. «Αν δεν βγω εγώ, θα βγει κάποιος άλλος», λέει με αφοπλιστικό τρόπο.

Ενας από τους υποψηφίους που είχε δηλώσει ευθαρσώς υπέρβαση των δαπανών ήταν και ο Στέφανος Μάνος. «Είχα υπερβεί το όριο σαν πρόσωπο», λέει με δόση αυτοσαρκασμού, «αλλά φαίνεται ότι μου το συγχώρησαν...». Ο κ. Μάνος, ο οποίος δεν πολιτεύεται αυτή τη φορά, θεωρεί τη μικρή εκλογική περιφέρεια ως λύση στο πρόβλημα «οικονομία των εκλογών». Για παράδειγμα, 30.000 ψηφοφόρους μπορεί να τους γνωρίσει, αρκεί να ψηφίζει κανείς εκεί όπου μένει, λέει χαρακτηριστικά.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Εφυγε» η Σπεράντζα Βρανά

Απεβίωσε τα ξημερώματα, σε ηλικία 77 ετών, η δημοφιλής ηθοποιός Σπεράντζα Βρανά. Η Ελπίδα Χωματιανού, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι στις 6 Φεβρουαρίου του 1932. Εκανε το ντεμπούτο της το 1948 στο θέατρο και δύο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στον κινηματογράφο, στην ταινία της Φίνος Φιλμ, «Έλα Στο Θείο». Χαρακτηριστικοί ήταν οι ρόλοι της στις ταινίες: «Η Ωραία των Αθηνών», «Γλέντι», «Λεφτά κι Αγάπη», «Η Κάλπικη Λίρα».Εγραψε αρκετά βιβλία με σπουδαιότερο το αυτοβιογραφικό "Τολμώ".
ΠΗΓΗ: NΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Επόμενος στόχος: το παλιό 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο

Ενας άγνωστος παράδεισος, με πανύψηλα δέντρα και 15 πέτρινα κτίρια, κρύβεται πίσω από τον ταλαιπωρημένο μαντρότοιχο της οδού Δεινοκράτους, δίπλα στο νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού, στις παρυφές του Λυκαβηττού.
Η ιστορία τους, αλλά και η αρχιτεκτονική εικόνα τους, τα κατατάσσουν στο ίδιο σύνολο με τα γειτονικά στο πάρκο Ελευθερίας, που έχουν αναδειχθεί με υποδειγματικό τρόπο και λειτουργούν ως μουσείο, γλυπτοθήκη και χώροι εκθέσεων. Πολλά από αυτά χρονολογούνται από το 1882 και γι' αυτό εμφανίζονται κάθε τόσο στον κατάλογο των κτιρίων που προτείνεται να κηρυχθούν διατηρητέα, αλλά ως διά μαγείας εξαφανίζονται...
Το «μυστικό» είναι απλό. Το ακίνητο των περίπου 11 στρεμμάτων, που επί δεκαετίες στέγαζε το παλιό 401 στρατιωτικό νοσοκομείο, ανήκει σήμερα στην Εκκλησία έπειτα από ανταλλαγή που είχε γίνει το 1971 με το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Από τότε εμφανίζονται τα πρώτα σχέδια «αξιοποίησής» του, με αποκορύφωμα το αίτημα για μετατροπή του σε ξενώνες πολυτελείας δυναμικότητας 750 κλινών, που είχε υποβληθεί με τον μανδύα της ολυμπιακής προετοιμασίας.
Μια συνάντηση του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου με τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ στα τέλη Αυγούστου έφερε και πάλι το θέμα στην επικαιρότητα, με τον κ. Σουφλιά να δηλώνει δημοσίως ότι θα σταθεί αρωγός στην προώθηση των σχεδίων. Η νέα εκδοχή κάνει λόγο για «ήπια» εκμετάλλευση, στην ουσία όμως είναι μια από τα ίδια. Σχεδιάζεται, μεταξύ άλλων, συγκρότημα κατοικιών υψηλών προδιαγραφών, υπόγειο γκαράζ, καθώς και εκχώρηση δύο κτιρίων στην ΕΣΗΕΑ, για να στεγαστούν το μουσείο και το αρχείο της δημοσιογραφίας.
Να σημειωθεί, όμως, ότι το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Αθήνας προβλέπει για το χώρο αυτό αστικό πράσινο και αξιοποίηση των κτιρίων για πολιτιστικές και εκπαιδευτικές χρήσεις. Υπάρχουν, επιπλέον, αποφάσεις του ΣτΕ για παρεμφερείς περιπτώσεις καθώς και η διεθνής σύμβαση της Γρανάδας, που λειτουργούν σαν ασπίδα προστασίας του χώρου. Προφανώς θεωρούνται ασήμαντες «λεπτομέρειες»..
Ως τώρα, πάνω από 2.000 ευαισθητοποιημένοι πολίτες έχουν υπογράψει το κείμενο διαμαρτυρίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση


της κίνησης «Monumenta», καλώντας τους συναρμόδιους υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Πολιτισμού να μη συναινέσουν στην καταστροφή αυτής της όασης στην καρδιά της τσιμεντούπολης.

Στα προηγούμενα σχέδια είχαν αντιταχθεί η αρχιτεκτονική σχολή του Πολυτεχνείου, η Ελληνική Εταιρεία, οι σύλλογοι αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, το ελληνικό τμήμα του ICOMOS, ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας και η Εφορεία νεωτέρων μνημείων.
Ο χώρος αρχικά, με βάση τη συστηματική καταγραφή της αρχιτέκτονος Ελισάβετ Ηλιοπούλου, έφθανε ώς την οδό Δορυλαίου και αποτελούσε ενιαίο σύνολο με τα σημερινά διατηρητέα κτίρια του πάρκου Ελευθερίας, του Ναυτικού Νοσοκομείου, αλλά και του σημερινού ΝΙΜΤΣ, όπου διασώζονται κάποια υπολείμματα. Τότε, ήταν γνωστός με την ονομασία «στρατιωτικά παραπήγματα» και ώς το 1977 στρατοπέδευε το 1ο σύνταγμα πεζικού. Στη συνέχεια στεγάστηκε το στρατιωτικό σχολείο υπαξιωματικών, που τότε εθεωρείτο ισάξιο με τη σχολή Ευελπίδων. Από το 1904 ώς το 1971, οπότε εγκαταλείφθηκαν, τα κτίρια λειτουργούσαν ως στρατιωτικό νοσοκομείο, που από το 1945 ονομάστηκε «401», αποτελώντας τόπο νοσηλείας για ασθενείς και τραυματίες των Βαλκανικών πολέμων, του Μακεδονικού αγώνα, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και του Εμφυλίου που ακολούθησε.
Πέρα από το «άρωμα Ιστορίας», ο χώρος έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική φυσιογνωμία. Τα κτίρια, λιτά, χάρη στις επεξεργασμένες πέτρες και τους ορθογωνικούς γωνιόλιθους, ξεχωρίζουν για τους γωνιακούς πύργους τους. Οι τοξωτές καμάρες και τα λίθινα τελειώματα θεωρούνται πινελιές νεογοτθικού ύφους. Σε κάθε περίπτωση συνθέτουν ένα ενιαίο σύνολο κηπούπολης, όπου παρά τη χρόνια εγκατάλειψη συνυπάρχουν η αρχιτεκτονική και η φύση, ενώ αποτελούν ένα από τα ελάχιστα δείγματα της νοσοκομειακής αρχιτεκτονικής στα τέλη του 19ου αιώνα.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 ο Δήμος Αθηναίων, η 1η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, αλλά και ο εποπτευόμενος από το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ (τότε ΥΧΟΠ) Οργανισμός Αθήνας, είχαν εκπονήσει μελέτη που προέβλεπε τη διατήρηση και ανάδειξη ολόκληρου του κτιριακού συμπλέγματος. Η απόφαση χαρακτηρισμού εκδόθηκε το 1997, αλλά άφηνε απ' έξω τα κτίρια της Εκκλησίας.
Η νέα απόπειρα του 2002 έμεινε και πάλι στα χαρτιά. Με δύο παρεμβάσεις του (2007 και 2008), ο εξωραϊστικός σύλλογος «Λυκαβηττός» ζήτησε από τα συναρμόδια υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ και Πολιτισμού να κηρυχθεί ολόκληρος ο χώρος διατηρητέος. Ως τώρα δεν έχει δοθεί ούτε η οφειλόμενη απάντηση...
ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αλλαγή φύλου στα 9!!!

Δύο απίστεύτες πανομοιότυπες ιστορίες συγκλονίζουν τη Βρετανία από την ημέρα που άνοιξαν τα σχολεία. Ενα 9χρονο αγόρι αποτελεί το νεότερο άτομο στη χώρα που υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φύλου, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο σχολείο ως κορίτσι ενώ είχε εγκαταλείψει τους συμμαθητές του για τις θερινέςδιακοπές ως αγόρι

.Ανάλογη η υπόθεση και ενός 12χρονου, που σε λίγες μέρες θα υποβληθεί στην ίδια επέμβαση, ήδη όμως εμφανίστηκε ντυμένο και χτενισμένο σαν κορίτσι. Και τα δύο παιδιά επισημαίνουν οι επιστήμονες είναι πολύ μικρά γιανα υποβληθούν σε τέτοια ορμονοθεραπεία, που κανονικά δίνεται σε άτομα άνω των 18 ετών.
Ανάστατοι είναι οι συνομήλικοι φί-λοι τους, όπως επίσης και οι γονείς τους, που είναι αναγκασμένοι τώρα να τους μιλήσουν δίνοντας εξηγήσεις για το τι συνέβη. Στην περίπτωση του 9χρονου, μάλιστα, αρχικά οι καθηγητές του σχολείου αποφάσισαν να πουν ότι το αγόρι έφυγε και στη θέση του ήρθε ένα νέο κορίτσι.
Γρήγορα όμως διαπίστωσαν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν, αφού το κορίτσι ήταν εύκολα αναγνωρίσιμο.

«Είναι πολύ δύσκολο. Ο γιος μου ρώτησε αν μπορεί κι αυτός να γίνει κορίτσι», δήλωσε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ» η μητέρα ενός συμμαθητή.

Είναι γεγονός ότι το 9χρονο παιδί είχε ανέκαθεν θηλυκή συμπεριφορά και τελικά οι γονείς του αποφάσισαν να προχωρήσουν στην επέμβαση αφού συμβουλεύτηκαν πέντε γιατρούς.Ηδη έχει παραχωρηθεί αστυνομική προστασία στην οικογένεια, αφού υπήρξαν γονείς που επιτέθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα μέσα από σάιτ του ίντερνετ στους γονείς του 9χρονου παιδιού. Ανάλογες και οι συμπεριφορές όσον αφορά το 12χρονο παιδί, την ιστορία του οποίου έφερε στο φως η εφημερίδα «Σαν».
Νεότερη τρανσέξουαλ στον κόσμο θεωρείται η Γερμανίδα Κιμ Πέτρας, που γεννήθηκε Τιμ και υποβλήθηκε στη σχετική επέμβαση στις αρχές του χρόνου, σε ηλικια 16 ετων
ΠΗΓΗ : REAL NEWS

Η φωτογραφία χωρίς χαμόγελο...

Προσφυγόπουλα αγέλαστα και ο Παπα-Μαρινάκης από το χωριό Αλάτσατα της Ερυθραίας, 1922-1923. Μουσείο Μπενάκη - Ιστορικά Αρχεία, Αρχείο Ιωάννας Στεφανόπολι.

Tης Eλενης Mπιστικα
Το χαμόγελο είχε μείνει πίσω, στα Αλάτσατα της Ερυθραίας, μαζί με τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, το έχει τους. Πήραν μαζί τους μόνο τα παιδιά τους, τα εικονίσματα και με τα ρούχα που φορούσαν πέρασαν τη θάλασσα της προσφυγιάς, χωρίς επιστροφή και ήρθαν στην Ελλάδα. Η φωτογραφία δείχνει προσφυγόπουλα, μανάδες με μωρά στην αγκαλιά και τον Παπα-Μαρινάκη που τα συνόδευσε.
Αυτό που κάνει συγκλονιστική τη φωτογραφία είναι η επίγνωση του δράματος που είχε αλλάξει για πάντα τη ζωή τους και που καθρεφτίζεται στα σοβαρά, αγέλαστα, αλλά πεισματωμένα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Θα έφτιαχναν νέες ρίζες εδώ που ήρθαν, όπως και έγινε, και με τις δικές τους οικογένειες πια, ήρθε και το χαμόγελο...
Η φωτογραφία είναι από τα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, προέρχεται από το Αρχείο Ιωάννας Στεφανόπολι και είναι μια ακόμη πολύτιμη μαρτυρία, σε μαύρο-άσπρο, αδιάσειστη για το τι τράβηξε ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας και συνεχίζει να τραβάει από τους «αναμορφωτές της ιστορίας».
Οι φωτογραφίες που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες και οι πρώτες από την εδώ εγκατάστασή τους αποτελούν αδιάσειστο ντοκουμέντο για το τι τράβηξε ο μικρασιατικός Ελληνισμός, κάτι που τείνουν να λησμονήσουν διάφοροι «αναμορφωτές της ιστορίας».
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ