με αφορμή τις τσάντες τις Σινουάρενας ήθελα να σας πω κάτι:δεν κάνει η τσάντα την γυναίκα αλλά η γυναίκα την τσάντα.Κάποτε η Μαριάνα Λάτση είχε αγοράσει, λέει, στη Μύκονο τσάντα απο μαύρο.Τη ρωτάει η φιλη της:"μα παίρνεις από μαύρο"; -"Γιατί, θα πιστέψει κανείς ότι είναι μαϊμού;"
— Γενικώς Γραμματέας (@HonErich) October 21, 2024
Toυ Σάκη Μουμτζή
Φαίνεται τελικά ότι η περίφημη Hermes της κυρίας Σινουάρ ποτέ δεν υπήρξε. Ήταν ένα τρολάρισμα χρηστών του Διαδικτύου, ενδεχομένως ενταγμένο στον πόλεμο της προπαγάνδας.
Πάντως, είναι αλήθεια, ότι έμοιαζε πολύ. Σε παρόμοιες, πραγματικές όμως περιπτώσεις, όπου «επαναστατικά» χέρια κοσμούν ακριβά αξεσουάρ, διερωτώμαι τι είναι αυτό το μυστηριώδες ελατήριο που ωθεί αυτές τις περσόνες στην υπέρβαση των πεποιθήσεών τους. Τα αγαθά του καπιταλισμού;
Αναμφίβολα, ναι. Αν πρόκειται για γυναίκα, το πρώτο επίπεδο προσέγγισης αφορά τη φιλαρέσκεια. Το αποσύρω όμως αμέσως διότι θα χαρακτηριστώ σεξιστής, με τις γνωστές συνέπειες που φέρει αυτός ο στιγματισμός. Άλλωστε, θυμάμαι και ο Τσε φορούσε μερικές φορές, στο ίδιο χέρι, δύο πανάκριβα Rolex. Υπάρχουν και οι σχετικές φωτογραφίες. (Ο σ. Κουτσούμπας με ένα μόνον Rolex είναι χαμένος από χέρι.) Άρα το ισοφαρίζω και γλιτώνω την καταγγελία.
Και επί πλέον δηλώνω ότι ασπάζομαι 100% τη γνωστή ρήση του Υβ Μοντάν, «καλύτερα πλούσιος και αριστερός, παρά φτωχός και δεξιός».
Οι «επαναστάτες» έχουν τρόπους να είναι εντάξει και με τη συνείδησή τους. Είπαμε, αριστεροί είναι, δεν είναι…
Το γούστο, η ματαιοδοξία — όπως θέλετε το λέτε — δε γνωρίζει σύνορα και ιδεολογικούς χώρους, αρκεί να υπάρχουν λεφτά. Και πολλά λεφτά έχουν και μερικοί επαναστάτες, αν λάβω υπ΄ όψη τις τραπεζικές καταθέσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων που είχε ο Χανίγια σε τουρκικές τράπεζες, τις οποίες καταθέσεις τώρα διεκδικούν οι κληρονόμοι του και ο Ερντογάν κάνει πως δεν ακούει.
Για να μην ξεφεύγω από το θέμα μου. Είναι γνωστό πως τα αξεσουάρ, είτε είναι μια τσάντα, είτε ένα ρολόι, είτε ένα άλλο κόσμημα, σηματοδοτούν και το κοινωνικό στάτους. Κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν, τους προσδίδουν μια αίγλη, τους βγάζουν από τον σωρό. Ο Τσε, με τα δύο πανάκριβα ρολόγια, δεν ήταν απλώς ξεχωριστός, ήθελε να το δείχνει κιόλας.
Η υπεροχή είναι μια μορφή κυριαρχίας και η εικόνα είναι ένα από τα μέσα για αυτή την κυριαρχία.
Έτσι συντηρούνται οι θρύλοι. Βέβαια, στην εποχή των «μαϊμούδων»--ποτέ δεν κατάλαβα πώς συνδέσαμε τα αξιαγάπητα αυτά ζώα με το ευτελές και το ψεύτικο — το αμάχητο τεκμήριο της γνησιότητας είναι το ποιος φορά το ρολόι, ποια κρατά την τσάντα. Δεν περνά ποτέ από το μυαλό μας ότι μια βαθύπλουτη κυρία φορά κόσμημα ιμιτασιόν ή δανεικό για μια βραδιά. Τουλάχιστον αυτό νομίζω.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη διατριβή για τον ρόλο των ιμιτασιόν στο σύγχρονο κόσμο, τι κοινωνικές ανάγκες καλύπτουν και για ποιο λόγο ανθεί μια ολόκληρη βιομηχανία που κατασκευάζει και ένα παρεμπόριο που προωθεί αυτά τα προϊόντα. Είναι η ψευδαίσθηση των μη εχόντων που, κρατώντας ένα fake αξεσουάρ, πιστεύουν ότι έστω για λίγο εντάσσονται στον κόσμο των εχόντων. Η γοητεία του σήματος είναι και η γοητεία του καπιταλισμού.
Κλείνοντας το άρθρο αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω ότι είναι σημαντική πρόοδος του επαναστατικού προτσές η μετάβαση από τα ταγάρια της δεκαετίας του 1970 στις πανάκριβες Hermes σήμερα, ακόμα και αν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου