ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Επιστροφή στην ανεμελιά της γκρούπας

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Η ανανεωτική Αριστερά μπορούσε από τότε, από τη δεκαετία του 1970, να κουβεντιάζει για τα πάντα με μια ανεμελιά και χαλαρότητα πρωτοφανή για τα σκληρά και άκαμπτα καλούπια της παραδοσιακής Αριστεράς. Ωρες μεταμεσονύκτιων συζητήσεων σε φοιτητικές ταβέρνες, μέσα σε ένα απίστευτο ντουμάνι από τα άφιλτρα τσιγάρα –θυμάμαι μαύρη κασετίνα, με χρυσαφένια ετικέτα– για το αν η μετάβαση στον σοσιαλισμό θα είναι ειρηνική ή βίαιη. Και δώσ’ του οι ενστάσεις για το τι εννοούμε «ειρηνικός δρόμος» και τι «βίαιος». 

Εν πάση περιπτώσει, μέσα στη φοιτητική ξενοιασιά μας, περνούσαμε όμορφα. 

Μετά αυτός ο χώρος βίωσε την εκλογική ήττα οδυνηρά, διασπάστηκε, ξαναδιασπάστηκε και στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το 1989, αποφάσισε να παίξει μπάλα σε μεγάλα γήπεδα.  

Συνασπίστηκε με το ΚΚΕ και συγκυβέρνησε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να κλείσουν στη φυλακή τον Παπανδρέου. Τελικά ο συνασπισμός της Αριστεράς διαλύθηκε, το ΚΚΕ στο 13ο Συνέδριο γνώρισε μια νέα διάσπαση –η πρώτη ήταν το 1968– και η ανανεωτική Αριστερά στις εκλογές του 1993 έμεινε εκτός Βουλής. Στα μεγάλα γήπεδα χωρίς μεγάλη ομάδα δεν επιβιώνεις. Αυτό το αντιλήφθηκε άριστα η κυρία Αλέκα Παπαρήγα και επέλεξε την απομόνωση ως πράξη κομματικής αυτοσυντήρησης.

Οι «άλλοι», ένα μείγμα ανανεωτικών και δογματικών που ανένηψαν, θέλησαν να κυβερνήσουν. Είναι γνωστό πώς συνέβη αυτό. Οσοι είχαμε θητεύσει σε αυτόν τον χώρο, επειδή γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις, προειδοποιούσαμε τους αδαείς για αυτό που θα ερχόταν. Τους λέγαμε αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν είναι απατεώνες, δεν είναι δημαγωγοί. Αυτά που λένε τα πιστεύουν. Οντως πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη, διότι έχουν μιαν ιεραποστολική αντίληψη για την πολιτική. Εχουν έναν θεολογικό βολονταρισμό, μια πίστη στο θαύμα που τους ωθεί σε κινήσεις τις οποίες ο κοινός νους θεωρεί έξω από κάθε λογική. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε.

Αυτές οι σκέψεις μού ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας την προχθεσινή τηλεμαχία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκόρπιες προτάσεις, κλασικά αριστερά κλισέ, άναρχος λόγος και μια συντροφική χαλαρότητα, χαρακτήριζαν την όλη κουβέντα.  

Μερικές φορές διέκρινα στα πρόσωπα των δύο δημοσιογράφων της Δημόσιας Τηλεόρασης –που έκαναν άψογα τη δουλειά τους– μια αμηχανία αλλά και μια συμπαθητική κατανόηση για κάποιες τοποθετήσεις των υποψήφιων αρχηγών, καθώς οι απαντήσεις τους ελάχιστη σχέση είχαν με τις ερωτήσεις. Η μπάλα στην κερκίδα είναι μια προσφιλής τακτική σε παρόμοιες περιστάσεις.

Τελικά τι απέμεινε από αυτή την τηλεμαχία; 

 Ποια ήταν η εικόνα που σχημάτισε ο τηλεθεατής; 

 Σίγουρα πως αυτοί οι τέσσερις πολιτικοί δεν μπορεί να κυβερνήσουν την Ελλάδα.  

Δεν ήταν τηλεμαχία πρωθυπουργών εν αναμονή. Πιο πολύ έμοιαζε με...

 

 τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κυβερνώσας Αριστεράς. 

Τρεις φορές η Αριστερά κυβέρνησε την Ελλάδα. Πριν από 80 ακριβώς χρόνια, όταν την αιματοκύλησε, το 1989 όταν και πολυδιασπάστηκε και πρόσφατα όταν και αποσυντέθηκε.



 

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου