ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αλέκση και τον Στέφανο

 

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ο αριθμός των πολιτικών οι οποίοι θα μπορούσαν να ανακηρυχθούν εθνικοί ευεργέτες είναι πιο μικρός κι από τον αριθμό που έχουν δικαστεί και καταδικαστεί για την αδυναμία τους να συγκρατηθούν και να μην βουτήξουν το χεράκι τους στο βάζο με το μέλι που ονομάζουμε «δημόσιο χρήμα». Δεν θα βάλω ονόματα αλλά είμαι σίγουρος ότι ο καθένας έχετε δυο-τρεις τέτοιους πολιτικούς (ευεργέτες εννοώ) στο μυαλό. Αλλά φοβάμαι ότι σε κανενός τη λίστα δεν περιλαμβάνονται ο μπρόεδρος Αλέκσης και ο Στέφανος Κασσελάκης με τα κολλητά ρούχα και αυτό είναι πολύ άδικο.

Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από σας το σκέφτεστε, να διευκρινίσω ότι δεν αστειεύομαι καθόλου.

Μπορεί η προσφορά τους να είναι ακούσια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι τεράστια.

Στέφανος Κασσελάκης - Αλέξης Τσίπρας: Η προσφορά τους στην Αριστερά

Για αρχή ο Αλέκσης.

Ο αδίστακτος ηγέτης της ελληνικής αριστεράς ο οποίος, καβαλώντας το κύμα της δυσαρέσκειας για τα μνημόνια και εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία, κατάφερε να φέρει στην εξουσία πραγματική αριστερά και όχι κάποια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της. Και έτσι, χάρη στην «Πρώτη Φορά Αριστερά», όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν τι σημαίνει κυβερνώσα αριστερά και πόσο επικίνδυνοι είναι αυτοί που για δεκαετίες πουλούσαν το παραμύθι του άλλου κόσμου που είναι εφικτός. Ένας μύθος που επιμελώς χτιζόταν εδώ και περίπου έναν αιώνα χρειάστηκε μόλις μια διακυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνων του Αλέκση και της παρέας του για να καταρρεύσει και να απαλλάξει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες από τις μαρξιστικές ψευδαισθήσεις τους.

Προφανώς πρόκειται για ένα μάθημα που πληρώθηκε ακριβά αλλά αν βάλουμε το κόστος δίπλα στην αξία του μαθήματος θα έλεγα ότι και πάλι φτηνά μας ήρθε. Και αν καταφέρουμε να αγνοήσουμε τις προσπάθειες των επαγγελματιών ή ερασιτεχνών παραμυθάδων που πασχίζουν να μας πείσουν ότι «δεν είναι αυτό η πραγματική αριστερά» θα είναι μάθημα ζωής.

Στην προσπάθεια να μην πιστέψουμε το παραμύθι «δεν είναι αυτή η πραγματική αριστερά» ανυπολόγιστη είναι η βοήθεια του Στέφανου με τα κολλητά ρούχα. Του ανθρώπου που είναι για τον Αλέκση ό,τι ο απόστολος Παύλος για τον Ιησού. Του ανθρώπου που με τη δράση του βοήθησε στην ολοκλήρωση του ξεβρακώματος της παράταξης που επιμένει να αυτοαποκαλείται «δημοκρατική» ενώ έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όσο ένας βίγκαν με μια χασαποταβέρνα.

Του ανθρώπου που πρόσφερε (εντελώς δωρεάν αυτή τη φορά) την ενισχυτική διδασκαλία που χρειαζόταν το μάθημα του μπροέδρου αναγκάζοντας τους συντρόφους του να αποδείξουν ότι η αριστερά έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όση οι βίγκαν με την χασαποταβέρνα.

Σκεφτείτε λίγο τη ζωή χωρίς τους δύο αυτούς ηγέτες της Αριστεράς. Και δεν αναφέρομαι στην ψυχαγωγική τους προσφορά. Αναφέρομαι στην πολιτική τους.

Χωρίς αυτούς τους δύο…

 

 το παραμύθι των δημοκρατών μαρξιστών (δηλαδή των δημοκρατών δικτατόρων) θα ταλαιπωρούσε ακόμα τη χώρα, θα φάνταζε ακόμα ως μια πιθανή πορεία που θα μπορούσε να ακολουθήσει η χώρα και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες παρασυρμένοι θα αγωνίζονταν για τον «άλλο κόσμο που είναι εφικτός» χωρίς να καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα αγωνίζονται για τον μόνο εφικτό άλλο κόσμο: τον κάτω. Και μπράβο τους

 

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου