— Steven Goldstein (@StvenGoldstein) October 17, 2024
Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Γράφει ο Μωρίς Σιακκής
Έλληνας εβραϊκού θρησκεύματος, με καταγωγή από τη Χαλκίδα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Ελλάδα και την Αγγλία και η μεταπτυχιακή του διατριβή ήταν η συγκριτική ανάλυση τριών περιπτώσεων γενοκτονίας, εστιάζοντας στο ρόλο του σύγχρονου κράτους. Έχει χάσει παππού και θεία στο Ολοκαύτωμα, ενώ ο πατέρας του παρασημοφορήθηκε για τη συμμετοχή του στην εκστρατεία του Ρίμινι με τον ελληνικό στρατό.
Παρά το «ακαδημαϊκό» μου παρελθόν, δεν συνηθίζω να γράφω πολιτικά άρθρα. Και δεν συνηθίζω να τοποθετούμαι και στα θέματα της Μέσης Ανατολής γιατί, όσο και να προσπαθήσω, θα μου είναι δύσκολο να είμαι αντικειμενικός λόγω του θρησκεύματος μου.
Κάτι όμως η επέτειος της 7ης Οκτωβρίου, κάτι οι συνηθισμένες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων και, κυρίως, κάποιες ανακρίβειες που αναπαράγονται αμάσητες, αποφάσισα να γράψω ένα σύντομο κομμάτι πάνω στις συνηθέστερες παρανοήσεις για το ζήτημα.
Δεν έχουν επικρατήσει τυχαία αυτές· αποτελούν συνειδητή παραπλάνηση από αυτούς που έχουν συμφέρον να τις επαναλαμβάνουν σε όσους τις πιστεύουν, είτε λόγω άγνοιας είτε γιατί θέλουν να τις πιστέψουν. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και να ασχοληθώ με τις πιο συνηθισμένες. Ας τις κάνουμε επτά, λόγω της 7ης Οκτωβρίου.
1. «Οι Εβραίοι κατέλαβαν την γη των Παλαιστινίων»
Εδώ δεν υπάρχει μία, αλλά τρεις παρανοήσεις.
Πρώτον: ο όρος «Παλαιστίνιοι» δεν υπήρχε κάν πριν από 60 χρόνια. Ούτε η Παλαιστίνη «υπήρχε» πριν από τους Ρωμαίους. Η αρχαία Ιουδαία (η οποία είχε δύο εβραϊκά βασίλεια) μετονομάστηκε σε Παλαιστίνη (Syria Palaestina) από τους κατακτητές Ρωμαίους, για να τιμωρήσουν τους Εβραίους που εξεγέρθηκαν εναντίον τους. Το όνομα αυτό διατηρήθηκε μέχρι τον 20ό αιώνα από όλους τους κατακτητές της περιοχής. Μέχρι την ίδρυση του Ισραήλ, το 1948, ο όρος «Παλαιστίνιος» χαρακτήριζε τόσο τους Άραβες όσο και τους Εβραίους που ζούσαν εκεί.
Δεύτερον: όταν Εβραίοι από όλη την Ευρώπη, πρώτα επί Οθωμανικής διοίκησης (τέλη 19ου αιώνα και αρχές 20ου) και μετά επί Βρετανικής (1917 και μετά) άρχισαν να μεταναστεύουν στην Παλαιστίνη για να γλυτώσουν από τα ευρωπαϊκά πογκρόμ (κυρίως της Ρωσίας) ψάχνοντας γη, την αγόραζαν από γαιοκτήμονες της περιοχής, κυρίως Άραβες. Η γη λοιπόν δεν κλάπηκε, αγοράστηκε.
Τρίτον: το κράτος του Ισραήλ δεν έγινε με το «έτσι θέλω». Μετά την αποχώρηση των Βρετανών, ο ΟΗΕ αποφάσισε τη δημιουργία δύο κρατών στην περιοχή, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού.
Οι Εβραίοι το δέχτηκαν και ανακήρυξαν κράτος, οι Άραβες όχι και διακήρυξαν πόλεμο. Τον έχασαν και έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι Άραβες πρόσφυγες. Εκεί ο Αραφάτ είχε την έξυπνη ιδέα να προσεταιριστεί το όνομα, να ονομάσει τους Άραβες «Παλαιστίνιους» και να δημιουργήσει μια νέα εθνική ταυτότητα.
2. «Στο Ισραήλ επικρατεί απαρτχάιντ»
Απαρτχάιντ είναι η πολιτική που εφάρμοζε η Νότια Αφρική: στην κυριολεξία, διαχωρισμός των μεν (λευκοί) από τους δε (μαύροι). Καμία σχέση με το Ισραήλ. Όλοι οι πολίτες του κράτους, οιασδήποτε θρησκείας και καταγωγής, έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Οι Άραβες του Ισραήλ έχουν πρόσβαση στα ίδια νοσοκομεία και στα ίδια σχολεία με τους Εβραίους, γίνονται γιατροί, αστυνομικοί, αρεοπαγίτες και ότι άλλο θέλουν, έχουν βουλευτές στο ισραηλινό κοινοβούλιο, ενώ ένας από τους πρόσφατους Ισραηλινούς πρέσβεις στην Αθήνα, ήταν Άραβας.
3. «Το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία»
Γενοκτονία είναι η πολιτική απόφαση, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση της εξολόθρευσης μιας ομάδας ανθρώπων λόγω (και μόνο λόγω) της θρησκείας, της φυλής ή κάποιας άλλης ιδιότητάς της, με στόχο τον αφανισμό της. Γι αυτούς που τη διενεργούν, το μόνο τεκμήριο «αθωότητας» ή «ενοχής» αυτών τους οποίους διώκουν, είναι η ταυτότητά τους· και είναι όλοι ένοχοι απλά και μόνο επειδή υπάρχουν, ανήκουν σε αυτή την ομάδα και πρέπει να εξαφανιστούν. Κάνει κάτι τέτοιο το Ισραήλ;
Όχι. Οι άμαχοι που σκοτώνονται μαζικά από τις επιχειρήσεις του στο παρόν, αλλά και στο παρελθόν, είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου, το πεδίο του οποίου έχουν επιλέξει οι ηγέτες αυτών των αμάχων, όχι το Ισραήλ. Αυτοί έχουν επιλέξει να χρησιμοποιούν το λαό τους ως ανθρώπινες ασπίδες, έχοντας βάσεις ρουκετών μέσα στον αστικό ιστό κάτω από σπίτια, σχολεία, τζαμιά και νοσοκομεία..
4. «Το Ισραήλ είναι επιθετικό γιατί ο σιωνισμός είναι επεκτατικός»
Σιωνισμός, όπως τον έχουν ορίσει οι ιδρυτές του, και όχι όπως τον παραφράζουν οι καλοθελητές, είναι η επιστροφή των Εβραίων στην πατρογονική τους γη, τη Σιών. Και επειδή οι θεωρίες παρερμηνεύονται, ας δούμε ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: το Ισραήλ είναι ίσως το μόνο κράτος στην Ιστορία που νικάει στους πολέμους που δίνει, αλλά η έκτασή του ουσιαστικά παραμένει ίδια. Έκταση που ανέρχεται στα 22.000 τ. χλμ, είναι δηλαδή ίση με την Πελοπόννησο. Και γιατί;
Γιατί θέλει την ειρήνη, όπως κατέδειξε η ιστορική συμφωνία με την Αίγυπτο, στην οποία μετά από έναν (νικηφόρο) πόλεμο, έδωσε πίσω όλη τη χερσόνησο του Σινά, έκτασης 60.000 τ. χλμ. Όπως κατέδειξαν και οι συμφωνίες με την Ιορδανία, τα ΗΑΕ και άλλες αραβικές χώρες. Πού είναι λοιπόν η επέκταση του σιωνισμού; Και για ποια επιθετικότητα μιλάμε, όταν όλοι οι πόλεμοι –εκτός από έναν, το 1956– στα 70 χρόνια ζωής του κράτους ήταν αμυντικοί;
5. «Η κριτική στην πολιτική του Ισραήλ δεν είναι αντισημιτισμός»
Πολύ σωστά. Και εγώ, που δεν μπορώ να είμαι αντισημίτης, έχω κάνει κριτική στην πολιτική του Ισραήλ. Με τη διαφορά ότι αυτοί που συνήθως επικαλούνται αυτό το τσιτάτο, το κάνουν για να δικαιολογήσουν το δικαίωμα να κάνουν κριτική ΜΟΝΟ στο Ισραήλ. Έγιναν μήπως διαδηλώσεις στα γραφεία της Παλαιστινιακής αρχής στην Αθήνα, την 8η Οκτωβρίου, αφότου σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν και απήχθησαν 1.200 άνδρες, γυναίκες και μωρά σ’ ένα φεστιβάλ υπέρ της ειρήνης;
Έγιναν μήπως εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις πρεσβείες της Τουρκίας και της Συρίας για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία που τραβάει μια δεκαετία, έχει δει χρήση χημικών και έχει στοιχίσει μέχρι τώρα τις ζωές 600.000 αμάχων;
Έγιναν δηλώσεις από τους «συνήθεις ύποπτους» για την κατάληψη και τη διάλυση του Λιβάνου από τη Χεζμπολά;
Η κριτική δεν είναι αντισημιτισμός, η επιλεκτική κριτική όμως είναι.
6. «Και οι δύο λαοί θέλουν ειρήνη και το δικό τους κράτος»
Θα ήθελα να πιστεύω ότι έτσι είναι. Στο κάτω-κάτω, όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο θέλουν φαγητό, στέγη, ασφάλεια και μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους. Με προβληματίζουν όμως κάποια πράγματα που παρατηρώ.
Να βλέπω, δηλαδή, τον απλό λαό στη Γάζα να πανηγυρίζει στις κάμερες μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου.
Να ακούω το σύνθημα «από τον ποταμό στη θάλασσα», που επαναλαμβάνεται στις διαδηλώσεις και που, εάν αποδοθεί κυριολεκτικά (δηλαδή «από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο»), σημαίνει την εξαφάνιση του Ισραήλ.
Να διαβάζω την ανακοίνωση της παλαιστινιακής κοινότητας στην Αθήνα για τον Ιωνά Καρούση, η οποία ουσιαστικά νομιμοποιεί τις ενέργειες της Χαμάς. Θα συνεχίσω να ελπίζω.
7. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»
Συμφωνώ απόλυτα. Με μία προσθήκη:
Aπό τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους εντολείς τους. Γιατί αυτοί δεν θέλουν παλαιστινιακό κράτος. Θέλουν να μην υπάρχει ισραηλινό κράτος. Εάν ήθελαν πραγματικά δικό τους κράτος, τα εκατομμύρια της βοήθειας που παίρνουν κάθε χρόνο από τον ΟΗΕ, από χώρες και από οργανώσεις θα τα επένδυαν σε σχολεία, νοσοκομεία και υποδομές για να αποκτήσουν επιτέλους ένα σύγχρονο κράτος και να πάνε μπροστά. Όχι σε ρουκέτες κατ΄εντολή του Ιράν και άλλων αλληλέγγυων της περιοχής. Το οποίο Ιράν –για να μη ξεχνιόμαστε– έχει δηλώσει δια στόματος των ηγετών του ότι, όποτε αποκτήσει πυρηνικά όπλα, το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι να εξαφανίσει το Ισραήλ το οποίο «δεν πρέπει να υπάρχει». Δηλώσεις που φυσικά δεν πυροδότησαν διαδηλώσεις στις πρεσβείες του Ιράν ανά τον κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου