ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τι πιο Αριστερό;

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα του Απόστολου Γκλέτσου στον αυτοπροσδιορισμό, ιδίως όσον αφορά τις ιδέες που κουβαλάει μέσα στο κεφάλι του και την πολιτική ταυτότητά του. Αν δήλωνε καθηγητής καρδιοχειρουργικής ή αστροναύτης, θα είχαμε κάθε λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Ομως, μουσουλμάνος, προτεστάντης, μαρξιστής ή βουδιστής μπορεί να είναι ο καθένας εφόσον ασπάζεται το αντίστοιχο δόγμα και το δηλώνει.

Ο κ. Γκλέτσος, ως γνωστόν, δηλώνει αριστερός και μάλιστα έχει θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Εφόσον όμως επικαλείται την Αριστερά, καλό είναι να γνωρίζει και ορισμένα πράγματα για την ιστορία της, ώστε να μη γίνεται ρεζίλι με την άγνοιά του.

Προσφάτως, ο κ. Γκλέτσος επανήλθε στη λαμπρή ιδέα του για την εισαγωγή ιερόδουλων από τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, για την ικανοποίηση των αναγκών τους. «Τι πιο αριστερό από αυτό», αναρωτήθηκε ο υποψήφιος πρόεδρος, αδυνατώντας να καταλάβει τους λόγους της κατακραυγής για την πρότασή του.

Ευκαιρία, λοιπόν, να τους εξηγήσω εγώ.

Η εισαγωγή πορνείας δεν είναι μια ενέργεια που χαρακτηρίζει την Αριστερά. Αντιθέτως, χαρακτηρίζει τη Δεξιά, διότι όπως ξέρουμε από την πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα, οι σοσιαλιστικές χώρες (εκεί που κυβερνά η Αριστερά δηλαδή) ειδικεύονται στην εξαγωγή πορνείας, ενώ οι χώρες με ελεύθερη οικονομία και κοινοβουλευτισμό (εκεί που κυβερνά η Δεξιά) εισάγουν πορνεία. Επομένως, τι πιο δεξιό από αυτό που προτείνει ο κ. Γκλέτσος;

Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο υπόδειγμα αποδεικνύεται και από τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στη σοσιαλιστική Βενεζουέλα, που κυβερνάται από τον οδηγό λεωφορείου ο οποίος φέρνει τα Χριστούγεννα κάθε Οκτώβριο. Εκεί, από τα 29 εκατομμύρια του πληθυσμού, περίπου το ένα πέμπτο, 6,1 εκατομμύρια, την έχει κοπανήσει από τη χώρα, εκ των οποίων τα 5 εκατομμύρια είναι εγκατεστημένοι σε 17 γειτονικές χώρες. Από τους υπόλοιπους που παραμένουν στη χώρα τους, το 68% θέλει να φύγει. Γι’ αυτό και το θέμα της μετανάστευσης ειδικά από τη Βενεζουέλα είναι από τα κυρίαρχα θέματα στην προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ.

Γλωσσικός Εκδημοκρατισμός

Παρατηρώ ότι όσο, κατά το λεγόμενο, βαθαίνει η δημοκρατία τόσο προσαρμόζεται και η γλώσσα της πολιτικής στα νέα βάθη που κατακτώνται, με αποτέλεσμα λέξεις, οι οποίες κάποτε εθεωρούντο ανάρμοστες και ανοίκειες, υιοθετούνται πλέον στην ορολογία της πολιτικής και χρησιμοποιούνται κανονικά, χωρίς ενοχές και ντροπές. Θυμηθείτε, λ.χ., τους περίφημους «νταβατζήδες» του Ακάματου Καραμανλή, λέξη που προκάλεσε σοκ όταν τη χρησιμοποίησε, η οποία στη συνέχεια καθιερώθηκε και δεν σοκάρει.

Το ίδιο είχαμε και επί ΣΥΡΙΖΑ με την «κωλοτούμπα».

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και οι κατηγορίες εκτοξεύονται εκατέρωθεν και κατά κόρον, διαπιστώνω ότι νομιμοποιείται πλέον και η…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Νταντά και μπαρόκ

 Γράφει ο ΣΤΕΝΤΩΡ

Το μήνυμα δεν ήταν απλό.

 Ηταν «βροντερό» και το ανέπεμψε στα μήκη και στα πλάτη της οικουμένης ο Νικόλας Φαραντούρης, από τη Θεσσαλονίκη. 

«Ποτέ πια φασισμός!», παιάνισε και έδωσε χώρο στην αγάπη: «Να τσακίσουμε το μίσος!».  

Ανέκτησε όμως αμέσως την πολεμική του λίμπιντο: «Μάχη κατά του φασισμού!». Πήρε φωτιά το Σέιχ Σου, από το διάπυρο κάλεσμα του υποψηφίου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που επιστρατεύει στην καμπάνια του λησμονημένες θεατρικές αρετές. 

Λένε ότι ο Κασσελάκης είναι «επικοινωνιακός». Το λένε όσοι δεν έχουν ακόμη κεραυνοβοληθεί από το ρεύμα του μεγάλου περφόρμερ, ο οποίος υψώνει πλέον και διαφημιστικές μπροσούρες στις κάμερες. 

Αν ο Κασσελάκης ανήκει στον ντανταϊσμό της επικοινωνίας, ο Φαραντούρης είναι...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίος ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σύντομα, κανείς δεν θα έχει ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Ηλία Ψυχογιού

ilpsychogios@gmail.com

 

Μετά την απελευθέρωση το 1944, αλλά και μετά τη χούντα το 1974, έγινε αναζήτηση των συνεργατών των Ναζί και των χουντικών. Οργανώθηκαν τότε κάποιες δίκες δοσιλόγων καθώς και λίγες, ελάχιστες, δίκες για τους συνεργάτες των συνταγματαρχών. Εκτός όμως από τους άμεσα συνεργαζόμενους, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι υποστηρικτές τους, οι οποίοι μετά την πτώση των καθεστώτων, όχι απλά δεν κατηγορήθηκαν αλλά εμφανίζονταν και ως αντιστασιακοί.

Το ίδιο έγινε και μετά τον εξευτελισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αναφορικά με το 62% που ψήφισε "Όχι" στο δημοψήφισμα-παρωδία του 2015.

Αν δε κάποιος ρωτήσει στο δρόμο, κανείς δεν παραδέχεται ότι άνηκε στο 62%. Όλοι, μα όλοι, ήταν με το "Ναι".

Πώς βγήκε αυτό το 62% όμως, βρε παιδιά;

Οι Νεφελίμ και οι Ελοχίμ ψήφισαν;

Αυτό ακριβώς θα συμβεί σύντομα και με τους ψηφοφόρους και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ψάχνουμε να βρούμε συριζαίο και όλοι θα αρνούνται έστω και ότι πέρασαν έξω από την Κουμουνδούρου.

Η κυβερνητική προοπτική βλέπετε είναι συγκολλητική ουσία, τόσο για τα στελέχη όσο και για τους ψηφοφόρους ενός κόμματος, όμως η ουσία αυτή χάθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2023. Για τους συνεταίρους του Αν.Ελ, χάθηκε από το 2019.

Η σοβαρότητα όμως, εάν υφίσταται, μπορεί να συγκρατήσει ένα εκλογικό κοινό σε κάποιο κόμμα. Αυτό συνέβη με το ΠΑΣΟΚ και την εγγενή σοβαρότητα που είχαν η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, οι οποίοι κατάφεραν να συγκρατήσουν το Κίνημα από την πορεία εξαΰλωσης που είχε πάρει. Αν σήμερα το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει δημοσκοπικά και ενισχύεται πολιτικά, το οφείλει σε αυτούς τους δύο, ανεξαρτήτως των εσωκομματικών συγκρούσεων που είχαν μεταξύ τους. 

Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως η σοβαρότητα είναι μία αρετή η οποία δεν υπήρχε ποτέ. Ούτε πριν από το 2015, ούτε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα, ούτε και στη συνέχεια φυσικά.

Να θυμίσουμε ότι ο Τσίπρας, που τώρα κάνει αφωνία, ήταν αυτός που διεκδικούσε με τα "νταούλια" του τη θέση του "μαέστρου" της Ευρώπης.

Η Γεροβασίλη, η οποία θεωρείται και εκ των σοβαρών του κόμματος, ήταν αυτή που ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη το 2019 δήλωνε ότι παρακολουθούσαν αναρτήσεις στα social media και με βάση αυτές έκαναν προληπτικές προσαγωγές πριν από ομιλία του Φώτη Κουβέλη (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;).

Ο Νίκος ο Παππάς, ήταν αυτός που προσπάθησε να κλείσει τα ιδιωτικά κανάλια και να ιδρύσει το "ΣΥΡΙΖΑ channel". Και καταδικάστηκε για αυτό.

Ο Πάνος ο Καμμένος (ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) ήταν αυτός που είχε δηλώσει προς τον Τσίπρα ότι "ο στρατός εγγυάται την ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας".

Ο ίδιος ο Τσίπρας, ο παραγωγός ορισμένων από των πλέον εμβληματικών φράσεων εκείνης της περιόδου, αναφορικά με τις μολότοφ είχε πει, απευθυνόμενος προς τον Κωνσταντίνο Τζαβάρα: "εξαρτάται από ποια μεριά είσαι. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί όπου πέφτουν;".

Και, φυσικά, η αλήστου μνήμης φράση του Παύλου Πολάκη ότι "θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κανέναν φυλακή".

Και πολλά, πολλά ακόμα μαργαριτάρια που φανέρωναν, σε όποιον ήθελε να ακούσει, πως κατά τη διάρκεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η φράση "τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα" απέκτησε σάρκα και οστά.

Για όσον καιρό όμως υπήρχε η τρομακτική προοπτική, αυτοί οι άνθρωποι να αναλάβουν εκ νέου τη διακυβέρνηση της χώρας, οι ψηφοφόροι και οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν εντός του μαντριού. Τώρα, που πλέον η περίπτωση να κυβερνήσουν ξανά απλώς δεν υφίσταται, τα στελέχη του κόμματος δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Ωσάν τους συγγενείς κάποιου νεκρού που με κάθε τρόπο προσπαθούν να προσποριστούν την περιουσία του πεθαμένου, έτσι και αυτοί με κάθε τρόπο προσπαθούν να κρατήσουν τον έλεγχο επάνω στα περιουσιακά στοιχεία του κόμματος: Το κτίριο της Κουμουνδούρου, την κρατική επιχορήγηση, την εφημερίδα και το ραδιόφωνο. 

Επειδή όλος ο καυγάς δεν γίνεται για να μην εκλεγεί πρόεδρος ο Κασσελάκης. Αυτό τούς ήταν αδιάφορο και πέρυσι, απλά πίστευαν τότε ότι μπορούν να τον ελέγξουν. Μόλις κατάλαβαν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν θα είναι υποτακτικός τους, αποφάσισαν να τον ρίξουν.

Και καθώς καλώς γνωρίζουν οι περισσότεροι από αυτούς, αν όχι όλοι, ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα βρίσκονται στο κοινοβούλιο, συνεπώς βουλευτικός μισθός και προνόμια  "τέλος", κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τον έλεγχο του κόμματος.

Μην έχετε καμία αμφιβολία. Μόλις τελειώσουν με τον Κασσελάκη, αν τελικά καταφέρουν να τον διώξουν,…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Υποτιμάμε την 28η Οκτωβρίου;

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Πόσοι οδοί «Ηρώων Πολυτεχνείου» υπάρχουν σ’ όλη τη χώρα;

Χωρίς να ξέρω τον αριθμό, έχω την εντύπωση πως κάθε δήμος έχει και τη δική του.

Πόσοι δρόμοι, πλατείες και δεν ξέρω τι άλλο έχουν αφιερωθεί στους ήρωες του Βαλκανικού μετώπου;

Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν. Μπορεί να κάνω και λάθος. Φοβάμαι όμως ότι δεν κάνω.

Στο Πεδίον του Αρεως υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στον Ιερό Λόχο. Οχι αυτόν του Υψηλάντη, του οποίου το κενοτάφιο είναι στον περίβολο του ναού των Ταξιαρχών. Είναι ο Ιερός Λόχος, ο οποίος με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τσιγάντε πολέμησε στο πλευρό των συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο. Συμμετείχε στις συμμαχικές επιχειρήσεις κατά του Αξονα στη Βόρειο Αφρική υπό τη διοίκηση του Γάλλου στρατηγού Λεκλέρ. Ξέρετε κανέναν δρόμο, πλατεία, ή έστω αδιέξοδο σοκάκι αφιερωμένο στη μνήμη αυτών των ανθρώπων;

Προσωπικά δεν ξέρω.

Χθες στο μνημείο του είδα δύο στεφάνια κατατεθειμένα, λόγω της επετείου, από δύο δημοτικά σχολεία της περιοχής. Προς τιμήν των δασκάλων τους.

Ξέρετε κάποιο τοπωνύμιο αφιερωμένο στη μνήμη της Ταξιαρχίας Ρίμινι;

Υπάρχει οδός Κατσιμήτρου στην πρωτεύουσα;

Μπορεί. Εδώ θα μου πείτε η οδός Πλάτωνος, αν δεν κάνω λάθος, είναι πάροδος στη Λένορμαν.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που γιορτάζει την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όχι το τέλος του. Το τέλος του υπήρξε τραυματικό. Ηταν η αρχή ενός εμφυλίου πολέμου που σημάδεψε τη μεταπολεμική Ελλάδα, επηρεάζοντας, εκτός των άλλων, και τη συλλογική αντίληψή μας για την αρχή του. Εκεί, στα γεγονότα του καιρού εκείνου πρέπει να αναζητήσουμε τη λυδία λίθο που μετέτρεψε την ήττα των κομμουνιστών στον εμφύλιο σε χρυσό. Χρυσό ιδεολογικό. Αλλοι, «ίστορες», έχουν αναφερθεί σ’ αυτά. Εγώ θα αρκεστώ σε όσα, ακόμη και σήμερα, διαμορφώνουν την αντίληψή μας.

Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς που επικαλέσθηκε για να κυβερνήσει ξεκινάει από τα χρόνια εκείνα. Οπου, κατά τον μύθο που κατασκεύασε, οι μόνοι που αντιστάθηκαν στον Αξονα ήσαν οι κομμουνιστές. Οι υπόλοιποι ήσαν συνεργάτες ή δωσίλογοι. Εξ ου και η ιστορική λογοκρισία που επέβαλαν απέναντι στον Ιερό Λόχο, πέρα από την εξόντωση των αντιστασιακών οργανώσεων του Ψαρρού ή του Ζέρβα.

Μύθος;

Δεν εννοώ παραμύθι. Αναφέρομαι σε μια συγκροτημένη αφήγηση η οποία έχει εσωτερική συνέπεια και ερμηνεύει την πραγματικότητα.

Ο αγώνας των Ελλήνων κατά του Ιταλού εισβολέα ήταν αντιφασιστικός;

Θέλουν δηλαδή να μας πουν ότι αν ο εισβολέας δεν ήταν ο Μουσολίνι αλλά ο Στάλιν, οι Ελληνες θα τον είχαν υποδεχθεί ως απελευθερωτή;

Να παραπέμψω στα τραγούδια της Βέμπο, αλλά και το Αξιον Εστί, ή το «Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Δεν υπάρχει πουθενά η λέξη φασισμός. Ακόμη κι αν επιτίθονταν οι Γάλλοι, η αντίδραση θα ήταν η ίδια. Πατριωτισμός και μόνον πατριωτισμός.

Ποιος είπε το «Οχι»;

Μα ο λαός είπε το «όχι», σου λένε. Οχι, ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το όχι, ακόμη κι αν δεν το είπε έτσι ακριβώς. Αυτός κήρυξε την αντίσταση του ελληνικού έθνους στον Ιταλό εισβολέα. Και οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι τη νύχτα εκείνη, στο καθιστικό της οδού Στρατηγού Δαγκλή στην Κηφισιά, ο Μεταξάς άγγιξε το αίσθημα όλων των Ελλήνων. Είχε επιβάλει τέσσερα χρόνια πριν δικτατορία, όμως με μια του φράση, μέσα σε μια νύχτα κατάφερε να κινητοποιήσει το αίσθημα ενός ολόκληρου λαού.

Δεν ξέρω πώς διδάσκεται η Ιστορία του καιρού εκείνου στα παιδιά σήμερα. Αναλαμβάνω την υποχρέωση να δω τα βιβλία της Ιστορίας και να σας μεταφέρω τις απόψεις μου. Ξέρω όμως τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε. Μια μεγάλη στιγμή της Ιστορίας του Εθνους μας. Παρελάσεις και εθνική ανάταση.

Εχουμε όμως την ψυχική εντιμότητα να τιμήσουμε όσους, με τη ζωή τους, μας επιτρέπουν να αισθανόμαστε αυτή την εθνική ανάταση;

«Οδός ηρώων του Βαλκανικού μετώπου», «Οδός Ιερολοχιτών». Υπάρχει κάποια οδός «Ιωάννου Μεταξά»;

Δεν ξέρω. Μπορεί να ήταν δικτάτορας, όμως αυτός κινητοποίησε το Εθνος κατά της εισβολής των Ιταλών κι αυτός μας οδήγησε στο πλευρό των Συμμάχων.

Υποτιμάμε την 28η Οκτωβρίου;

Οσο κι αν την τιμούμε, τόσο την υποτιμούμε.

Σκεφθείτε μόνον…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μας τα κάνατε τσουρέκια με το ΕΑΜ!

 

Γράφει ο Άλκης ο Αντιστασιακός

Μας πρήζουν τις ημέρες αυτές οι αριστεροί με το ΕΑΜ (κάτι σαν τα ανέκδοτα με τον Τσακ Νόρις το έχουν καταντήσει) ενώ παράλληλα έχουν φρυάξει κατά της εθνικής σημαίας.

Διάβαζα τις προάλλες αριστερό να γράφει ότι είναι η συστηματική προπαγάνδα κατά του ΕΑΜ και ο καθεστωτικός ιστορικός αναθεωρητισμός των νικητών του εμφυλίου που οδήγησαν στο να μην εορτάζεται η απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944) αλλά η έναρξη του πολέμου, το ΟΧΙ (28 Οκτωβρίου 1940).

Ανοησίες προφανώς! Εορτάζεται η έναρξη του πολέμου, γιατί αυτή ενέχει στοιχεία εθνικού ηρωισμού και αξιοπρέπειας, ενώ παράλληλα αποτέλεσε την απαρχή του έπους στο αλβανικό μέτωπο.

Η απελευθέρωση της Αθήνας τι το ηρωικό είχε;

Ήταν αποτέλεσμα της αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ;

Όχι βέβαια! Βασική ενασχόληση του ΕΑΜ από το 1943 και μετά ήταν να εξοντώνει αντίπαλες οργανώσεις και κρατικούς λειτουργούς (κυρίως χωροφύλακες), για να διευκολύνει την επιβολή του σταλινισμού στη χώρα.

Οι Γερμανοί κατακτητές ήταν τριτοδεύτερη έγνοια του.

Οι Γερμανοί φύγανε, γιατί ο ναζισμός ηττάτο διεθνώς και δεν υπήρχε περιθώριο παραμονής τους στην Ελλάδα. Ας μην βαυκαλίζονται οι όψιμοι νοσταλγοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με ανύπαρκτους ηρωισμούς.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και ας το χωνέψουν οι αριστεροί: το ΕΑΜ ήταν…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-"ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ"-ΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Στειρότητα και χειραγώγηση

 

Γράφει ο Στάθης Ν. Καλύβας

Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, κάτοχος της έδρας Gladstone στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

 

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν μια μουσική μεγαλοφυΐα. Πέτυχε κάτι σχεδόν αδιανόητο: μέσα σε τέσσερα μόνο χρόνια (1960-1964), κατάφερε να εφεύρει ένα νέο είδος τραγουδιού, το «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι, που απέκτησε τεράστια απήχηση και διάρκεια. Με καταιγιστικό ρυθμό, από τον «Επιτάφιο» στο «Αξιον Εστί», το έργο του μάγεψε τους Ελληνες και συνέβαλε στη διαμόρφωση της σύγχρονης ταυτότητάς μας.

Παράλληλα, υπήρξε ένας συνειδητά στρατευμένος καλλιτέχνης: δεν έκρυψε πως έβλεπε την τέχνη και ως εργαλείο πολιτικής διαμόρφωσης και κινητοποίησης των μαζών. Μέσα από το έργο του έγινε εκφραστής των αιτημάτων της Αριστεράς και συνέβαλε στη μετεμφυλιακή της αναγέννηση.

Αργότερα, με τις διεθνείς περιοδείες του και τη μεγάλη ακτινοβολία που απέκτησε, ενσάρκωσε την αντίσταση εναντίον της χούντας.

Η πολιτική στράτευση υπήρξε κομβικό στοιχείο για τον Θεοδωράκη, αλλά η αξία του έργου του δεν οφείλεται σε αυτήν.

Η στρατευμένη τέχνη είναι σχεδόν πάντα χαμηλής ποιότητας. Δεν υπάρχει χειρότερη δημιουργική συνταγή από την τέχνη που κατασκευάζεται για να κατευθύνει και να προπαγανδίσει.

Η διαχρονικότητα και απήχηση του Θεοδωράκη όχι μόνο δεν οφείλεται στην πολιτική του στράτευση, αλλά το έργο του ανήκει στις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν υπονομεύτηκαν από τη στράτευση.

Γιατί λοιπόν να αναδεικνύεται σήμερα κυρίως η πολιτική του πορεία (ή έστω μια εκδοχή της –ας μην ξεχνάμε πως υπήρξε βουλευτής Επικρατείας και υπουργός με τη Ν.Δ.);

Αντιγράφω από το μανιφέστο που συνόδευε πρόσφατη συναυλία-αφιέρωμα στο έργο του, στο Ηρώδειο («Τι είναι για εμάς ο Μίκης;»): «Είναι το ντουφέκι του Βελουχιώτη, η μάντρα της Καισαριανής, το πείσμα της Μάγδας Φύσσα, η Μακρόνησος, ο Ανδρέας στην ταράτσα. Είναι ο αγώνας για καθημερινό μεροκάματο, το δάκρυ της Καρυστιανού, η υψωμένη γροθιά στον ουρανό, η ουρά στο ταμείο ανεργίας, η βάρκα του πρόσφυγα, ο ξεριζωμός του μετανάστη, ο απλήρωτος λογαριασμός, το γαρίφαλο του Μπελογιάννη».

Η σημασία αυτής της παρατήρησης είναι διπλή: πολιτική και πολιτιστική.

Αν ξαναδεί κανείς σήμερα τη συναυλία που οργανώθηκε στο Σύνταγμα μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα για το δημοψήφισμα του 2015, θα αντιληφθεί μια μέθοδο που επανέρχεται: συνεχείς αναφορές στην Αντίσταση, στον Εμφύλιο και στην «ένδοξη ιστορία» της Αριστεράς, αυθαίρετες συνδέσεις του παρελθόντος με το παρόν, έντονα καταγγελτικός λόγος, εχθροπάθεια, προπαγανδιστική ροπή.

Σε μια αντίστοιχη λογική κινήθηκε η πρόσφατη συναυλία για το δυστύχημα των Τεμπών, αφού ορισμένοι καλλιτέχνες επιχείρησαν να εργαλειοποιήσουν πολιτικά ένα κοινωνικό ρεύμα πένθους και διαμαρτυρίας.

Γιατί να αναδεικνύεται σήμερα κυρίως η πολιτική πορεία του Θεοδωράκη ενώ το έργο του ανήκει στις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν υπονομεύθηκαν από την πολιτική στράτευσή του;

Η δεύτερη παρατήρηση είναι πολιτιστική και αφορά την πλούσια και γόνιμη μουσική παράδοση που εγκαινίασε ο Θεοδωράκης το 1960. Καθώς υποχωρεί εμπορικά, το έντεχνο ελληνικό τραγούδι τείνει να χρησιμοποιείται ως μέσο πολιτικής κινητοποίησης για θέματα που ενδιαφέρουν την Αριστερά. Παράλληλα, η συρραφή των πολιτικών κλισέ που παρέθεσα παραπάνω χρησιμοποιείται μαρκετίστικα, για να προσελκύσει ένα κοινό που σταδιακά απομακρύνεται και από την Αριστερά και από το έντεχνο τραγούδι. Αυτό όμως ευτελίζει μια σπουδαία και ακόμη ζωντανή μουσική παράδοση, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί αναπόφευκτα ως υποκατάστατο έμπνευσης και ταλέντου. Γι’ αυτό η συναυλία του 2015 δεν είναι, τελικά, παρά μια παρωδία των μεγάλων συναυλιών του Θεοδωράκη το 1974, γι’ αυτό δεν άφησε κανένα ίχνος.

Το πρόβλημα είναι αντίστοιχα διπλό.

Πολιτικά, όπως ακριβώς απέδειξε το δημοψήφισμα του 2015, η εργαλειοποίηση της τέχνης και η απόπειρα συναισθηματικής χειραγώγησης ενός κοινού που για διάφορους λόγους παραμένει επιρρεπές σε τέτοιου είδους εγχειρήματα μπορούν να αποβούν βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικά πολιτικά εργαλεία, όμως…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τέμπη, το νέο τους πεδίο βολής

 

Toυ Βασίλη Αγγελικόπουλου

Τους θυμάται κανείς όλους αυτούς να θρηνούν και να «καταγγέλλουν» τότε, όπως χτυπιούνται και καταγγέλλουν τώρα «για τα θύματα των Τεμπών»; 

Θυμάται κανείς το ιερατείο των «αγωνιστικών συναυλιών τραγουδιού» l –τους συνήθεις «υπερασπιστές», όχι τόσο των καμνόντων και πασχόντων από την αναλγησία «της εξουσίας» και «του κέρδους», αλλά πρωτίστως των «αγώνων της Αριστεράς»–,  να θρηνούν και να καταγγέλλουν όταν στο Μάτι κάηκαν εκατόν τόσοι άνθρωποι; l

Πού βρίσκονταν τότε όλοι αυτοί, που επί ενάμιση χρόνο τώρα όχι μόνο καταριούνται τους «δολοφόνους νέων παιδιών στα Τέμπη», αλλά και προ-δικάζουν τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει η εξονυχιστική δικαστική έρευνα που διεξάγεται;

Ολοι αυτοί σε άλλο πεδίο βολής ασκούνταν όταν το πανελλήνιο θρηνούσε για το Μάτι. Δεν είχαν όραση ούτε ακοή ούτε όσφρηση – δεν είχαν τη βούληση να αντιληφθούν τις ευθύνες της σαθρής διακυβέρνησης των Συριζανέλ για την εκατόμβη.  Ανύπαρκτοι, άφαντοι.

 Γιατί τότε το πεδίο βολής αυτών των αοιδών ήταν παγίως η υπεράσπιση «αριστερών δυνάμεων».

Αλλά αφ’ ότου εκείνο το ακατάβλητο, όπως πίστευαν, πεδίο βολής καταρρακώθηκε και ευτελίστηκε και αποκαλύφθηκε –μαζί με την οικτρή ποιότητα «Σύριζα»– τι πεδίο κούφιων βολών και λόγων ήταν, τότε άρχισαν να ψάχνουν για άλλο πεδίο άσκησης, ανακτώντας αίφνης τις αισθήσεις τους. 

Κάπως έτσι «κατοίκησαν» τα Τέμπη.  Ενα πεδίο βολής όπου...

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΙΣΛΑΜΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΛΑΓΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί οι αριστερόστροφοι υποστηρίζουν την Χαμάς;

 Του Γιώργου Κουτσαντώνη

Πολλοί δεν μπορούν να εξηγήσουν την φαινομενικά ακατανόητη ανοχή ή ακόμη και τη συμπάθεια που δείχνουν οι περισσότεροι αριστερόστροφοι για τη Χαμάς, δηλαδή για μια τρομοκρατική οργάνωση που θέλει τον αφανισμό της Δύσης - του κόσμου όπου ζουν και οι ίδιοι. 

Όμως υπάρχει εξήγηση και είναι εξαιρετικά απλή.

Η οργανωμένη θηριωδία που ακολουθεί η Χαμάς - ως μέθοδο απέναντι στο Ισραήλ, αλλά και στους ίδιους τους Παλαιστίνιους - είναι το αποτέλεσμα μιας ανομολόγητης ιδεολογικής/πολιτικής συνάντησης: του ισλαμικού φονταμενταλισμού με τον επαναστατικό κυνισμό του Λένιν.  

Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος της τόσης συμπάθειας που απολαμβάνουν οι τρομοκράτες, σε όλη την αριστερή επικράτεια της Ευρώπης. Οι αριστερόστροφοι και οι κομμουνιστές τους υποστηρίζουν γιατί στο πρόσωπό τους βλέπουν τους μοναδικούς νόμιμους συνεχιστές του λενινισμού, τους μοναδικούς του κληρονόμους.  

Ας είμαστε ξεκάθαροι, σήμερα οι αριστεροί είναι πλέον όντα γραφικά, ξεπερασμένα, αποτυχημένα, ξεδοντιασμένα, βολεμένα και εν τέλει ακίνδυνα για το λεγόμενο «Σύστημα» - όντα εντελώς διαβρωμένα από τον καπιταλισμό που έχουν γαλουχηθεί να μισούν, ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνουν τους καρπούς του. 

Συνεπώς, κατά βάθος τουλάχιστον, έχουν επίγνωση του ξεπεσμού τους. Ειδικά εκείνοι μεγαλύτερης ηλικίας, τουλάχιστον όσοι διαθέτουν λίγη τσίπα, αισθάνονται πάνω τους ιδιαίτερα βαριά την ξεφτίλα. Έτσι προσπαθούν να εξιλεωθούν μέσω των φανατικών ισλαμιστών. 

Οι απώλειες άμαχου πληθυσμού, όπως σε κάθε πόλεμο, είναι μόνο η αφορμή για εκδηλώσεις συστημικού ανθρωπισμού, ψευτοαισθησίας και φυσικά πολιτικής προπαγάνδας. Μιας προπαγάνδας που σήμερα παράγεται με ασφάλεια, μέσα από το σπίτι, χωρίς να χρειάζεται να τρέχουν να πολεμήσουν, για τον μεγάλο σκοπό, σε Αλγερίες και Βιετνάμ.

Επίσης, κάποιοι μπερδεύονται όταν βλέπουν παρόμοια φαινόμενα, ανοχής στην τρομοκρατία, από ανθρώπους που στηρίζουν πολιτικούς χώρους οι οποίοι υποτίθεται ότι φέρουν φιλελεύθερο πρόσημο.  

Όμως δεν θα έπρεπε. Ας θυμηθούμε ότι την επόμενη μέρα της πτώσης του τείχους στο Βερολίνο, πολλές χιλιάδες αριστερές ψυχούλες...

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίων σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

 

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».
1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.
1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.
1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.
1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου
1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.







2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

 


2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.

 

 

2020 Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο διάσιμος ηθοποιός Σον Κόνερι
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: .Μια πραγματικά ελληνική παρέλαση -- Ένα θέαμα που θα μπορούσε να ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικό της Ελλάδας

 

Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για το πώς θα έπρεπε να ήταν μία χαρακτηριστική ελληνική παρέλαση

 

Παρακολουθώντας τη προχτεσινή παρέλαση προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους με τους οποίους το επαναλαμβανόμενο θέαμα θα μπορούσε πραγματικά να είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας και να διαφημίζει το ιδιαίτερο μεγαλείο της αντί να μοιάζει με δεκάδες άλλες παρελάσεις δεκάδες άλλων χωρών. Θέλω να πω ότι όλες οι χώρες έχουν άρματα μάχης και πυραύλους και παλαίμαχους κλπ οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος η σπουδαιότερη, ηρωικότερη, πιο αδικημένη και πιο βασανισμένη χώρα του κόσμου να κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι.

Φιλοδοξώντας να γίνω για τις παρελάσεις ό,τι ο Δημήτρης ο Παπαϊωάννου για τις τελετές έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων σας παρουσιάζω τις ιδέες μου για μια παρέλαση που θα είναι πραγματικά και αποκλειστικά ελληνική και όχι μια βαρετή απομίμηση των στρατιωτικών παρελάσεων έτσι όπως αυτές καθιερώθηκαν από ισχυρότερες στρατιωτικά, αλλά καθυστερημένες πολιτισμικά, χώρες.

Για αρχή θα αφαιρούσα άρματα μάχης, πυροβόλα, εκτοξευτές, επίλεκτα σώματα του στρατού κλπ. Όπως είπα αυτά τα έχουν όλες οι χώρες. Θα κρατούσα σίγουρα τους φαντάρους μόνο που αυτοί θα παρέλαυναν κρατώντας πευκοβελόνες και γόπες από τσιγάρα προκειμένου να αναδειχθεί το μεγαλύτερο κομμάτι της εκπαίδευσης των Ελλήνων στρατιωτών.

Θα κρατούσα και κάποιους βαθμοφόρους (αρκεί να είχαν κοιλίτσα) οι οποίοι θα παρέλαυναν κρατώντας πλαστικά ποτήρια (με φρέντο οι αξιωματικοί, με φραπέδες οι υπαξιωματικοί) ενώ κάποιοι από τους πιο χαμηλόβαθμους θα κρατούσαν τα ψώνια από τα σούπερμαρκετ στα οποία τους στέλνουν οι ανώτεροι τους.

Και εκεί θα τελείωνε το στρατιωτικό κομμάτι.

Η συνέχεια θα ήταν αφιερωμένη σε όλους όσους κάνουν την μικρή αυτή χώρα τόσο μοναδική (δεν έχω ακόμα καταλήξει στη σειρά αλλά πάνω κάτω θα είναι αυτή):

- Οι αρχηγοί των κομμάτων. Σε μια παρέλαση που σκοπό έχει να τιμήσει τον ελληνικό λαό θα ήταν άδικο να μη συμμετέχουν αυτοί που ο ελληνικός λαός έχει διαλέξει για να τον εκπροσωπούν.

- Υπουργοί οι οποίοι θα κρατούν ταμπέλα με τον αριθμό των απευθείας αναθέσεων που έχει κάνει το υπουργείο τους τον τελευταίο χρόνο.

- Οι δημόσιες υπηρεσίες. Επικεφαλής και επιλεγμένοι υπάλληλοι θα παρέλαυναν κρατώντας, αντί για σημαία, ταμπέλες στις οποίες θα διαβάζαμε τον ετήσιο προϋπολογισμό των υπηρεσιών τους και τον αριθμό των υπαλλήλων(κατά προσέγγιση γιατί ποιος μπορεί να ξέρει στ’ αλήθεια).

- Οι οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία κλπ που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό. Θα ήταν άδικο να μην τιμήσουμε τους συμπολίτες που έχουν βρει τον τρόπο να πληρώνουμε όλοι τα χόμπι τους (ή τις μπίζνες τους). Επειδή αν παρέλαυναν όλοι η παρέλαση θα κρατούσε μέρες, σε κάθε παρέλαση θα συμμετέχουν 50-100. Εννοείται ότι και πάλι αντί για σημαία θα έχουμε το ποσό της επιχορήγησης.

- Οι επίλεκτοι συνταξιούχοι ΔΕΚΟ. Συμπολίτες που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό βγαίνοντας στη σύνταξη πριν από τα 50.

- Μηχανοκίνητα τμήματα των ημικατεστραμένων παλιών Χιουντάι τα οποία νυχθημερόν οργώνουν τους δρόμους των πόλεων της χώρας μαζεύοντας παλιατζούρες και άχρηστα ή χρήσιμα μεταλλικά αντικείμενα. Πλάι τους θα κινούνται δικυκλιστές χωρίς κράνος και με κρυμμένες τις πινακίδες ενώ όλοι τους θα συνοδεύονται από περιπολικά της ΕΛΑΣ.

- Εκπρόσωποι των εταιρειών που έχουν συστήσει ολιγοπώλιο στην Ελλάδα και αποκλείουν οποιαδήποτε περίπτωση πραγματικού (και εντελώς ανθελληνικού) ανταγωνισμού.

- Τέλος οι μαθητές. Εκεί δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα αφού οι μαθητικές παρελάσεις είναι ό,τι πιο ελληνικό παρακολουθούμε κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου. Έλληνες οι οποίοι εντελώς ασυγχρόνιστοι και απειθάρχητοι καταφέρνουν να παρελάσουν με χύμα βήμα υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την πραγματική εικόνα της Ελλάδας.

Μιας χώρας η οποία εδώ και 200 χρόνια καταφέρνει…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Το μονόπετρο και το αμπέχονο

 

Του Γιώργου Παπαχρήστου

Η ιστορία κυκλοφορεί ως ανέκδοτο μεταξύ των δημοσιογραφικών κύκλων.

Συνάδελφος, εντός πολλών εισαγωγικών, διατηρεί εβδομαδιαία στήλη, υπό τύπον επιφυλλίδος, σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα.

Η εφημερίδα έχει υιοθετήσει τη θέση ότι προκειμένου περί των αρθρογράφων της, ο αναγνώστης πρέπει να έχει και μια εικόνα αυτού που έχει γράψει όσα διαβάζει. Εξ ου και δίπλα στη ρουμπρίκα του άρθρου δημοσιεύει και τη φωτογραφία τους.

Η περί ης ο λόγος αρθρογράφος, εντός και πάλι πολλών εισαγωγικών, έχει επιλέξει φωτογραφία η οποία περιγράφει απολύτως τη φιλαυτία, την αλαζονεία και τον ναρκισσισμό που τη διακρίνουν: στο ύψος του στήθους έχει απλώσει την παλάμη στην οποία ο παράμεσος βγάζει μάτι – τον κοσμεί «κοτρόνα» κατά το κοινώς λεγόμενο, ακαθορίστου ύψους τιμής, αλλά «κοτρόνα».

Ο μαντάμ σουσουδισμός, άλλο σύμφυτο του χαρακτήρος της, για όσους τη γνωρίζουν, σε πλήρη απεικόνιση.

Αλλά κάποια στιγμή, εκεί στο 2010, έρχεται η οικονομική κρίση. Και το να διεκτραγωδείς την κατάσταση της χώρας και ειδικά του λαού που πεινάει και υποφέρει με το εκτυφλωτικό μονόπετρο στο χέρι πριν καν ο αναγνώστης ρίξει μια ματιά στο άρθρο, δεν είναι και τόσο καλή ιδέα.

Εξ ου και αλλάζει τη φωτογραφία. Εν μιά νυκτί. Και δίνει τη θέση της σε άλλη φωτογραφία. Με μαύρο φόρεμα, δηλωτικό της θλίψης για την κρίση και του αγώνα για να νικηθούν αυτοί που την έφεραν. Είναι τρόπον τινά ένα «αμπέχονο» της εποχής. Για «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες» και άλλα συναφή επαναστατικά.

Οπως στην πανίδα η προσαρμοστικότητα ή ο χαμαιλεοντισμός είναι όρος επιβίωσης για τα περισσότερα ζώα, ομοίως συμβαίνει και στην πολιτική.

Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας διοργάνωσε, μέσω ενός ακαθορίστου στόχευσης ινστιτούτου που έχει δημιουργήσει, μια ολόκληρη εκδήλωση στον Πειραιά, για να μας ενημερώσει ότι «εάν δεν αλλάξουμε πορεία, θα ξαναπέσουμε σε τοίχο και μάλιστα συντομότερα από όσο ίσως πιστεύουμε».

Μάλιστα.

Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς διάθεση να ζητήσει μία συγγνώμη για το 3ο και χειρότερο μνημόνιο διαρκείας που υπέγραψε, υποθηκεύοντας τα πλουτοπαραγωγικά πλεονεκτήματα της χώρας για 50-60 χρόνια – ως τραγικό αποτέλεσμα των τσαρλατανισμών του 2015 – χρειάστηκε μια 10ετία για να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.

Στο μεσοδιάστημα ηττήθηκε 7 ή 8 φορές σε εκλογές, είδε να συντρίβεται η κοσμοθεωρία του ότι δήθεν «αλλάζοντας την Ελλάδα, θα άλλαζε την Ευρώπη», και τώρα που αναζητεί τρόπους να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, ουσιαστικά παραδέχεται αυτό που του επισήμαινε τότε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος. Αλλά η αλαζονεία, η έπαρση και η υπεράσπιση της αυθεντίας τού τίποτα τον αποτρέπουν να το ομολογήσει. Να δηλώσει καθαρά «έκανα λάθος».

Σε μια κανονική χώρα, και για μια τέτοια εκδήλωση, το ακροατήριο του κ. Τσίπρα θα ήταν στενά συγγενικά του πρόσωπα, και ίσως μερικοί επιστήθιοι φίλοι. Στη χώρα όπου οι πολιτικοί ποντάρουν τα ρέστα τους στα αποτελέσματα της μακροχρόνιας λωτοφαγίας, ο κ. Τσίπρας και ο κάθε κ. Τσίπρας δεν διαθέτει απλώς βήμα για να επισφραγίσει την επιστροφή του στον πραγματικό κόσμο, αλλά έχει ακροατήριο σε ένα κατάμεστο θέατρο για να τον ακούσει.

Κυρίως όμως για να τον αποθεώσει καθώς τείνει τον δείκτη με οργή, δίνει από καθέδρας συμβουλές, ασκεί σκληρή κριτική και κάνει υποδείξεις, παρότι ο ίδιος αρνείται πεισματικά να εξηγήσει γιατί όσα σήμερα υποστηρίζει δεν τα υλοποίησε την περίοδο της δικής του πρωθυπουργίας.

Στην πραγματικότητα, έχουμε μια άλλη εκδοχή του μονόπετρου και του «αμπέχονου». Εκανε καριέρα με το «αμπέχονο» του «τσεγκεβαρισμού» και σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο επιδεικνύοντας το μονόπετρο της πραγματικής ζωής.

Θέλουμε τέτοιους πολιτικούς;

Δεν τους θέλουμε. Για την ακρίβεια, χορτάσαμε από το είδος.

Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Συγκρούονται πολιτικές απόψεις για τη χώρα;

Αντιπαρατίθενται προτάσεις και θέσεις για τα μεγάλα προβλήματα που βρίσκει συνεχώς μπροστά της η Ελλάδα;

Μάχονται μεταξύ τους ιδέες για το αύριο;

Τίθενται στη δημόσια σφαίρα προς διαβούλευση απόψεις για τις καινούργιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά η κοινωνία;

Οχι βέβαια.

Στην πραγματικότητα, η σύγκρουση αφορά τη σφραγίδα και τον θώκο του προέδρου του κόμματος. Με ό,τι συνεπάγονται. Εξουσία, ταμείο, προνόμια, αναγνώριση, αποδοχή, παραγοντιλίκι.

Μερικοί από τους διεκδικητές της σφραγίδας και του θώκου προσπαθούν να τα καταφέρουν προτάσσοντας…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΘΝΙΚΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΗΡΑΛΟΙΦΟΠΛΗΚΤΑ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΠΟΥΤΙΝΑΚΙΑ: Το ποντίκι που βρυχάται

 

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η Ελλάς, έτοιμη να γράψει μια ακόμη χρυσή σελίδα στη μακραίωνη Ιστορία της. Αυτήν τη φορά την πρώτη φράση την έγραψε ο κ. Βελόπουλος, ο οποίος με τον διαπρύσιο λόγο του στη Βουλή κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία.

Ο κ. Τασούλας, προκειμένου να μην πάθουν τίποτε οι γείτονες και δεν προλάβουμε να τους πολεμήσουμε, παρεμβαίνει: «Τους τρομάξατε γιατί κηρύξατε τον πόλεμο στην Τουρκία προηγουμένως. Θορυβήθηκαν».

Ο κ. Βελόπουλος, όμως, δεν χάνει την ψυχραιμία του. Πραγματικός ηγέτης, θέλει να σταθεί στο ύψος της ιστορικής στιγμής στην οποία πρωταγωνιστεί: «Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στο Σούνιο».

Δεν διευκρινίζει γιατί ειδικά στο Σούνιο και όχι στον Καφηρέα. Τόσα ακρωτήρια διαθέτει η χώρα μας. Ομως το νοήμον κοινό του αντιλαμβάνεται το υπονοούμενο. Κάτι θα έχει στο μυαλό του ο ηγέτης, που θα το αποκαλύψει την κρίσιμη στιγμή. Απόδειξη αυτό που λέει στη συνέχεια: «Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στην Ακρόπολη. Πού πρέπει να φτάσουν, έξω από το σπίτι του προέδρου της Βουλής;».

Στο πρόσωπο του κ. Τασούλα παρατηρείται ελαφρά, πλην όμως εμφανής, χλωμάδα. Ο πρόεδρος της Βουλής κουνιέται από τη θέση του. Κι αφού ανακτήσει την ψυχραιμία που απαιτούν οι εθνικές στιγμές, ζητάει έλεος από τον ηγέτη της εκστρατείας: «Οχι απότομα, γιατί τρομάξαμε».

Δεν γνωρίζω τη συνέχεια.

Πολλοί θα υποψιασθούν ότι ο κ. Τασούλας δεν παίρνει στα σοβαρά τον κ. Βελόπουλο. Πολύ φοβάμαι ότι έχουν δίκιο. Ομως δεν φτάνει αυτό για να αποτιμηθεί η γοητεία της στιχομυθίας. Ο πρόεδρος της Βουλής για μία ακόμη φορά μάς υπενθύμισε την πολιτική αξία της ειρωνείας. Ιδιαιτέρως σημαντική σε έναν δημόσιο βίο όπου η σοβαροφάνεια θεωρείται αρετή, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Σε αυτήν οφείλουμε τις αέναες διαπραγματεύσεις με το αυτονόητο και το παράλογο.

Οταν διάβασα τον διάλογο, γιατί τον διάβασα, δεν τον άκουσα, είπα μέσα μου: επιτέλους κάτι ενδιαφέρον συνέβη στη Βουλή. Η δημοκρατία μας γλίτωσε, έστω και για λίγο, από την αφόρητη πλήξη της τερατολογίας. Προσωπικά προσδοκώ και άλλες τέτοιες στιγμές, όσο περισσότερες γίνεται. Είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί ο τσαρλατανισμός που καταπονεί τη νοημοσύνη μας.

Ο κ. Τασούλας έδειξε τον δρόμο για να αντιμετωπισθεί όχι μόνον ο κ. Βελόπουλος, αλλά και όλοι όσοι πλειοδοτούν είτε στα εθνικά είτε στα κοινωνικά θέματα, χωρίς αντίκρισμα. Η ειρωνεία απαιτεί την ευφυΐα που σου επιτρέπει να διακρίνεις τα σοβαρά. Τα παίρνουμε όλα πολύ στα σοβαρά, αρκεί να διαθέτουν βαρύγδουπο περιτύλιγμα. Με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει τη διάκριση ανάμεσα στη σοβαρότητα και στο γελοίο. Αυτήν τη διάκριση ανέδειξε η στιχομυθία Τασούλα – Βελόπουλου.

Και για τους παλιότερους, ας θυμίσω…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια: