Ο Άδωνις υπέρ της αγοράς των χαλιών με τιμή 18.000€.Σιγουρεύτηκα ότι δεν κατάλαβαν τίποτα απ τις εκλογές.
— Miltiadis Benakis (@BenakisM) September 18, 2024
Δεν πιστεύω ότι ο υπουργός ήθελε να τονιστεί η λέξη έτσι. Ο κορεκτορας όμως σα να θέλει να πει κάτι…🤔🤔 pic.twitter.com/M4tQo76wFd
— Vasilis Tsiartas (@VasilisTsiartas) September 18, 2024
Tης Νίκης Λυμπεράκη
Nα κοιτάμε τη «μεγάλη εικόνα», δηλαδή το ρεκόρ στον τουρισμό και φέτος, μας παρότρυνε προ ημερών ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κληθείς να σχολιάσει τις μπουχάρες της κυρίας Κεφαλογιάννη.
Θα μας βοηθούσε πάντως να μας εξηγήσει και το πώς ακριβώς συνδέονται τα έσοδα από τον τουρισμό με το τραπεζάκι αξίας τριών χιλιάδων ευρώ ή τα περσικά χαλιά των 18 χιλιάδων που θα κοσμούν το γραφείο και την αίθουσα αναμονής της υπουργού.
Δηλαδή, αν κρατούσε το χαλί του προηγούμενου, ή αν το τραπεζάκι έκανε 200 ευρώ, θα έρχονταν λιγότεροι τουρίστες στη Σαντορίνη φέτος;
Οχι, γιατί, αν τεκμηριώνεται πραγματικά κάποια σχέση μεταξύ των δύο, κάποια συνάρτηση δηλαδή των εξόδων για την προμήθεια «ειδών για την αναβάθμιση των χώρων υποδοχής επισκεπτών» (όπως εύσχημα και κάπως κωμικά επιχείρησε να θέσει το ζήτημα το γραφείο Τύπου της υπουργού) με το ύψος της συνεισφοράς του τουρισμού στο ΑΕΠ μας, ε τότε κακώς δόθηκαν μόνο 80 χιλιάδες για τον καλλωπισμό του γραφείου. Αξιζε τον κόπο να επενδύσουμε πολύ περισσότερα.
Αν πάλι δεχθούμε το επιχείρημα ότι το συγκεκριμένο υπουργείο υποδέχεται ξένους και οφείλει να είναι η βιτρίνα της χώρας, τότε υπάρχουν εναλλακτικές που και πιο φθηνά θα μας έρχονταν και πιο αντιπροσωπευτικές του τουριστικού μας προϊόντος θα ήταν.
Διότι με αυτή τη λογική, το περσικό χαλί θα ταίριαζε στο γραφείο του υπουργού Τουρισμού όχι της Ελλάδας αλλά του Ιράν. Εμείς θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε τη δουλειά μας και με μια ωραία μεγάλη προσεγμένη κουρελού, σήμα κατατεθέν της λαογραφίας μας.
Τέλος πάντων, αντιστέκομαι στον πειρασμό να επιμείνω στο θέμα, γιατί με προβλημάτισε με την παρέμβασή του ο υπουργός Υγείας που έγραψε στο Χ πως η ενασχόληση με αυτό συνιστά «κατινιά» και, μία στο εκατομμύριο να έχει δίκιο, δεν θέλω να το ρισκάρω.
Αν δεν μεσολαβούσε το θέμα με τα χαλιά που είχε την πλάκα του, θα μοιραζόμουν σήμερα εδώ τη μαρτυρία φίλης από δημόσιο νηπιαγωγείο στα Βριλήσσια: Φιλότιμες νηπιαγωγοί, που αγαπούν τη δουλειά τους, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν όπως θέλουν. Κι αυτό γιατί ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς ούτε τα στοιχειώδη. Οχι μαρκαδόρος και κηρομπογιά, ούτε κόλλες Α4 δεν υπάρχουν για ζωγραφική.
Οπότε, έγινε ό,τι γίνεται συχνά σε αυτή τη χώρα: κλήθηκαν οι πολίτες να βάλουν πλάτη και όπως ο ασθενής αγοράζει χαρτί υγείας για το νοσοκομείο, έτσι ο γονιός θα αγοράσει χαρτί ζωγραφικής για το νηπιαγωγείο.
Συνδέονται οι μπουχάρες με τους μαρκαδόρους;
Οχι, σε καμία περίπτωση. Απλά, ίσως και να είναι οι δύο όψεις της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος στη χώρα.
Απ’ τη μια…
η ευκολία εκταμίευσης για πρωτόκολλα, εθιμοτυπίες και πολυτέλειες κι απ’ την άλλη η καθυστέρηση και το σταγονόμετρο για τα απαραίτητα και στοιχειώδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου