Στέφανε κόμμα είπαμε να φτιάξουμε. όχι σουΐτα στα μπουζούκια. https://t.co/ZdjlxExNea pic.twitter.com/MA9hBRq40F
— τάσος (@kostasos) September 23, 2024
Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Είμαι εδώ, λέει. Με ξεχάσατε;
Μη με ξεχνάτε.
Μπορεί η αφάνεια του Στέφανου Κασσελάκη να είναι στρατηγική. Μπορεί τελικά μετά από τόση έκθεση να του έκανε καλό λίγη επικοινωνιακή αγρανάπαυση. Κι αν δεν ωφέλησε άμεσα τον ίδιο, πάντως βοήθησε να φανεί ότι χωρίς τη δική του χρυσόσκονη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος θίασος παραπολιτικής ασυναρτησίας – απλώς πιο γκρίζος και προβλέψιμος.
Τα παλιά στελέχη κάτι μαγείρεψαν. Κάτι εζήτησαν να ραδιουργήσουν. Και πέτυχαν να απαλλαγούν από τον Κασσελάκη, μόνο για να φανεί ότι ο άνθρωπος αυτός, με τα πηγαία μέσα μιντιακής αποπλάνησης που διαθέτει, ήταν τουλάχιστον η λεοντή που έκρυβε την πολιτική τους ένδεια.
Εμειναν χωρίς τον Κασσελάκη και τώρα δεν βρίσκουν υποψήφιο για να κρατήσουν μακριά από το κόμμα τον αποδιοπομπαίο.
Γιατί τι άλλο δείχνει μια αναμέτρηση Κασσελάκη – Φάμελλου – Πολάκη, σαν αυτή που προδιαγράφεται για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;
Οτι στη φιγούρα του διαρκούς τικ-τοκικού και πρωινάδικου θεάματος, που τουλάχιστον προκαλούσε γαργαλιστικό ενδιαφέρον, το κόμμα δεν είχε απόθεμα. Εχει να αντιτάξει μόνο την πιο γραφειοκρατική εκδοχή της συριζαϊκής κοινοτοπίας – έναν «αυτοφωράκια» της τσιπρικής πτέρυγας που προορίζεται να καεί για να μην πάρουν οι άλλοι το ρίσκο. Και από την άλλη τον πολακισμό στην πούρα, ιθαγενή μορφή του, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει στην αγορά το χολιγουντιανό του ριμέικ.
Γιατί να επιλέξει κανείς τον Πολάκη, όταν ο ίδιος ο Πολάκης έχει βοηθήσει να λανσαριστεί μια λιγότερο απωθητική για τους απολιτίκ ψηφοφόρους εκδοχή του εαυτού του;
Ο,τι νεότερο διέθετε ο ΣΥΡΙΖΑ σε στελεχικό δυναμικό είχε ήδη ηττηθεί, καθώς αποδείχτηκε πολύ παρωχημένο σε ιδέες και γλώσσα για να ανταγωνιστεί τη «ραδιενεργό» ακτινοβολία του επείσακτου. Εδώ ο Κασσελάκης κατάφερε να κερδίσει την Αχτσιόγλου. Δεν θα καταφέρει τώρα να επισκιάσει τον Πολάκη και τον Φάμελλο;
Δεν έχει πλέον σημασία με ποια από τις τρεις εναλλακτικές θα διεκπεραιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το μακρύ του τέλος.
Σημασία έχει μόνο εξ αντανακλάσεως, γιατί η συριζαϊκή έκλειψη καθιστά περισσότερο σημαντική την αναμέτρηση στο ΠΑΣΟΚ. Και γιατί, ταυτόχρονα, το «what next?» που αποτελεί το ακαταμάχητο όπλο του Μητσοτάκη, αρχίζει να παγιώνεται σαν συστημικός μονόδρομος.
Λέμε και ξαναλέμε τώρα τελευταία ότι η απουσία αντιπάλου αποσυσπειρώνει την πλειοψηφία και στερεί από την κυβέρνηση ένα μέτρο σύγκρισης, που μέχρι τον Ιούνιο του 2023 λειτουργούσε κολακευτικά για την ίδια. Το λέμε και το ακούμε τόσο μονότονα, που τείνουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η απουσία αντιπάλου είναι μειονέκτημα. Σαν να μην είχε η κυβέρνηση τον δρόμο ανοιχτό για να ξεδιπλώσει την ατζέντα της. Σαν να είναι πιο δύσκολο να παίζεις μόνος.
Δεν είναι μόνη. Υπάρχει απέναντι το αυτάρεσκο προφίλ του Κασσελάκη για να της (μας) θυμίζει ότι…
έχει ιστορική ευκαιρία.
Οτι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει άλλοθι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου