ΣΥΡΙΖΑίικο ΑΛΗΤΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: #με_τα_συριζοτρολ (Όχι μόνο δεν στεναχωριέμαι για τις επιθέσεις των συριζοτρόλ στα μεγαλοστελέχη του κόμματος, αλλά τις χαίρομαι κιόλας)

 Tου ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Δεν έχω ποτέ λυπηθεί για ιδιοκτήτη σκύλου ο οποίος, αφού έχει φροντίσει ώστε το ζώο του να γίνει όσο πιο άγριο και επιθετικό γίνεται, στο τέλος πέφτει ο ίδιος θύμα του. Οι ειδήσεις στις οποίες οι άνθρωποι που έχουν κάνει τα σκυλιά τους θηρία τελικά υφίστανται τις συνέπειες του να δημιουργείς ένα θηρίο με στεναχωρούν μόνο όταν σκέφτομαι το καημένο το ζώο και το τι έχει υποστεί για να γίνει θηρίο. Όταν σκέφτομαι τα αφεντικά τους με αφήνουν αδιάφορο ή, ακόμα, με κάνουν και χαίρομαι που τελικά υφίστανται τη μόνη τιμωρία που τους αξίζει. Πράγμα που σημαίνει πως όχι μόνο δεν στεναχωριέμαι για τις επιθέσεις των συριζοτρόλ στα μεγαλοστελέχη του κόμματος αλλά τις χαίρομαι κιόλας.

Πιστεύω ότι οι επιθέσεις από τα ίδια τους τα καμάρια είναι ακριβώς αυτό που αξίζει σ’ αυτούς που, στην καλύτερη περίπτωση, ανέχτηκαν και, στη χειρότερη, εξέθρεψαν αυτό το συνονθύλευμα αδίστακτων συκοφαντών και χυδαίων υβριστών που εδώ και δέκα χρόνια δεν αφήνουν σε χλωρό κλαρί όποιον τολμά να τα βάλει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του.

Δεν λυπάμαι ούτε στο ελάχιστο αυτούς που τώρα κλαίγονται επειδή ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά στο όπλο του οποίου για χρόνια κρατούσαν τη σκανδάλη. 

Δεν μπορώ να νιώσω το παραμικρό ίχνος οίκτου για όσους πολιτεύονται με πυξίδα την τσίπρεια ρήση, σύμφωνα με την οποία οι μολότοφ είναι καλές ή κακές αναλόγως της πλευράς στην οποία βρίσκεσαι. 

Αντιθέτως, θεωρώ ιδιαιτέρως εκπαιδευτική την τιμωρία που υφίστανται οι σύντροφοι τώρα που ξαφνικά βρίσκονται από την άλλη πλευρά.

Το μόνο που κάπως με εκνευρίζει είναι το θράσος με το οποίο κλαίγονται και διαμαρτύρονται, αλλά ο εκνευρισμός μου εξαφανίζεται στην καθησυχαστική σκέψη ότι τα εμφύλια βέλη είναι πάντα τα πιο οδυνηρά. Στο κάτω κάτω, το θράσος ήταν πάντα ο πυρήνας του δημόσιου βίου τους κι αν το ανεχτήκαμε όσο υποφέραμε από τις επιθέσεις των παλικαριών τους μπορούμε να το αντέξουμε και τώρα που απολαμβάνουμε τις επιθέσεις που δέχονται οι ίδιοι από τα παλικάρια τους.

Κάποιοι συμπολίτες ισχυρίζονται ότι πρέπει να καταδικάσουμε αυτές τις επιθέσεις (μιλώ γι’ αυτούς που το εννοούν κι όχι αυτούς που απλώς προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους), αλλά ξεχνούν ότι δεν υπάρχει καλύτερο μάθημα από το πάθημα. 

Όχι μόνο γι’ αυτούς που ως πολιτικοί Φρανκενστάιν υφίστανται τις επιθέσεις των τεράτων-δημιουργημάτων τους αλλά και για όσους μπορεί να σκέφτονται να τους μιμηθούν. 

Η υπενθύμιση του τι παθαίνει όποιος σκάβει λάκκους για άλλους δεν είναι μόνο ικανοποιητική, είναι και...

 

 ιδιαιτέρως εκπαιδευτική και ως τέτοια μόνο ωφέλιμη για την κοινωνία. Και μπράβο της.

 

Υ.Γ.: Τα δημόσια πρόσωπα και ιδιαιτέρως οι πολιτικοί που έχουν κάποιο θέμα υγείας οφείλουν να το δημοσιοποιούν εγκαίρως και ευρέως και να μην το επικαλούνται μόνο όταν τους συμφέρει. Αν θέλουν να το κρατήσουν για τους εαυτούς τους, οφείλουν να συνεχίσουν να το κάνουν ακόμα κι όταν ο πειρασμός να το χρησιμοποιήσουν ως όπλο είναι μεγάλος



στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου