NoυΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΨΩΝΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Οι κακές πεθερές της ΝΔ

 

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Στις ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου υπήρχαν τύποι-ρόλοι που ξεπεράστηκαν στον χρόνο. Αλλαξαν οι συνθήκες. Εμειναν καρικατούρες, υπενθύμιση ενός παρελθόντος που έχουμε ακόμα να γελάμε με δαύτους.

«Η κυρά μας η μαμμή», για παράδειγμα, της Βασιλειάδου. Ηρθαν τα μαιευτήρια και η επιστήμη και άλλαξαν το αποτύπωμα. «Βαστάτε με! Θα τον δείρω» όπως απειλούσε ο Νίκος Ρίζος και ανασήκωνε ψευτοφτερά με τα χέρια του. Και έσπευδαν οι γύρω –και καλά– να τον καθησυχάσουν ενώ αναγνώριζαν την ανικανότητά του να κάνει πράξη την απειλή του.

Ποιος στα χρόνια μας να σπεύσει να σε καθησυχάσει;

Πιο δημοφιλές και σύμφωνο με τα νέα ήθη είναι να βιντεοσκοπήσει τον κάθε «Ρίζο» για να έχει να γελάει.

Πέραν τούτων, είχαμε και τον ρόλο-τύπο «Η κακιά πεθερά». Αυτή που σκαρφιζόταν μόνο κακά για τη νύφη της. Αυτή που δεν είχε καλή κουβέντα για κανένα προτέρημά της διαλαλώντας ότι είχε μόνο ελαττώματα και ο γιος έπρεπε να την εκδιώξει. Αυτή που καιροφυλακτούσε πίσω από την πόρτα. Που αγωνιζόταν να βρει ακροατήριο. Συμμάχους.

Ηταν ξινή, κατ’ ουσίαν βαθιά στερημένη. Αντί να δει τα «θέματά» της, απωθούσε κάθε περίπτωση αυτοκριτικής και διευκολυνόταν να ξεσπάει σε μια άλλη, γιατί το βάσανό της ήταν ότι είχε αναλάβει εκείνη πλέον τα ηνία. Κοντά της όντως συγκεντρώνονταν θεατές-ακροατές που μπροστά της συμφωνούσαν και πίσω της καταδιασκέδαζαν κουτσομπολεύοντας την ή κουνώντας το κεφάλι με θλίψη, κρυφοδιαβάζοντας τον καημό της.

Είχε βέβαια κάνα-δυο, τρεις, άντε τέσσερις, «θείες» από κοντά, συμπλέουσες στην ξινίλα. Η έρμη…

Ηταν τέτοιο το βλέμμα της, που ακόμα και να έλεγε κάτι σωστό, στα τόσα μονομερώς υπερφουσκωμένα ως μόνο τραγικά, επικίνδυνα, αδιανόητα –που έντρομη πάντα ως τέτοια τα ξεφούρνιζε– θα χανόταν και αυτό.

Τους παρατηρώ στις φωτογραφίες της εκδήλωσης.

Και οι τρεις χαρακτηριστικοί ρόλοι των ασπρόμαυρων ταινιών ενσωματωμένοι σε ένα-ένα-ένα πρόσωπο!

«Η κυρά μας η μαμμή»… Σιγά τη γέννα που επίκειται!

Ο «Βαστάτε με! Θα τον δείρω», σιγά τα αίματα! Εδειραν επί πρωθυπουργίας τους.

Αλλά, περισσότερο, «Η κακιά πεθερά». 

 

ΥΓ. Μέσα σε αυτά που εμμονικά θέλησα να μεταδώσω ως ανατροφή στα παιδιά μου –το κατάφερα– και στα εγγόνια μου είναι ότι...

 

 

 δικαιούνται να εντοπίζουν τα κακά, τα άσχημα, αυτά που δεν έγιναν, αν πρώτα έχουν αναφερθεί και στα καλά, στα όμορφα, σε όσα έγιναν. 

 

Αλλιώς, όπως τους λέω, θα γεράσετε άσχημα και νωρίς, σαν κακές πεθερές