ΝουΔο-γαλαζαίικο ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΆΔΙΚΟ: Kαι τώρα τί κάνουμε?

Είναι γνωστή η κυρία. Είναι της μεγάλης του ΕΛΙΑΜΕΠ σχολής, του κατευνασμού, της υποχωρητικότητας και της δουλοπρέπειας έναντι όλων! Εκπροσωπεί το "βαθύ" ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. https://t.co/4hWl0NngTz

— Greeksburg (@Greeksburg) July 28, 2024

 Του Παντελή Σαββίδη

Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι στην Κάσο δεν συνέβη τίποτε σε βάρος των δικαιωμάτων της χώρας αλλά, αντιθέτως, κατήγαγε νίκη αφού, παρά την παρουσία τουρκικών πολεμικών πλοίων ενήργησε στην ΑΟΖ που οριοθέτησε με την Αίγυπτο.

Δεν νομίζω πως είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν την κυβερνητική θέση αλλά οφείλουμε να την αποδεχθούμε υπό προϋποθέσεις.

Οι προϋποθέσεις είναι να μην υπάρχει γραπτό κείμενο προς την Τουρκία που να ζητά ολιγόωρη παραμονή του ιταλικού σκάφους ή οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό στοιχείο ελληνικού αιτήματος, ή, ακόμη και μεσολάβηση του διεθνούς παράγοντα.

Σε μια τέτοια περίπτωση ισχύει ή δεν ισχύει ο ισχυρισμός της κυβέρνησης, οφείλουμε να τον αποδεχθούμε και να τον υποστηρίξουμε διότι παρά την αδυναμία της να προασπίσει τα δικαιώματα της χώρας, είναι μια θέση που συμφέρει την Ελλάδα. Η μη υποστήριξή της παραπέμπει σε αποδοχή της τουρκικής θέσης ότι η θάλασσα έξω από τα 6 μίλια της ανήκει.

Αυτό είναι το ένα.

Το δεύτερο είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα.

Σε ένα κείμενό του ο Αλ. Παπαχελάς προτείνει να αλλάξουν τα εργαλεία με τα οποία αντιμετωπίζει η Αθήνα την Τουρκία.  

Τι εργαλεία, όμως, εννοεί;

Στην πρόταση καταλήγει αφού επισημαίνει πως κάποια στιγμή ο παράγων Αμερική μπορεί να εκλείψει από το ελληνοτουρκικό ισοζύγιο και, τότε, ποιος θα εγγυηθεί την ισορροπία στην περιοχή;

Είναι ένας κοινός προβληματισμός ιδιαιτέρως αν τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον στην περιοχή ελαχιστοποιηθούν ή βρει κάποιον πληρεξούσιο να τα ασκήσει ή η Τουρκία ισχυροποιηθεί ως περιφερειακή δύναμη.

Για να το θέσουμε πιο ωμά: στρατιωτικά λόγω μεγέθους, δυνατοτήτων, αποφασιστικότητας αλλά και έκθεσης της Ελλάδας με τα πολυάριθμα νησιά η Τουρκία είναι επικίνδυνα υπολογίσιμη παρουσία.    

Πολιτικά, το ευρωπαϊκό χαρτί διατηρεί κάποια αξία, όχι, όμως, εκείνη που θα βοηθούσε στην προάσπιση όσων η χώρα δικαιούται.

Στην Ουάσιγκτον δεν πολυενδιαφέρονται για τα ζητήματα που θέτει η Ελλάδα. Και δεν είναι, μόνο οι σχέσεις με την Τουρκία. Έχουν αντιληφθεί αυτήν την στάση και τα Σκόπια και η Αλβανία και με πλάτη της Τουρκία πλαγιοκοπούν την Ελλάδα.

Τα Τίρανα έχουν, ήδη, απευθείας επαφή με την Άγκυρα και λειτουργούν ως παράμετρος της τουρκικής πολιτικής στα Βαλκάνια.

Στα Σκόπια υπάρχει μια μικρή τουρκική μειονότητα  αλλά την επιρροή της Τουρκίας θα την ενισχύσει ο ρόλος που το επόμενο διάστημα θα διαδραματίσει η Ουγγαρία. Ιδιαιτέρως, αν στις ΗΠΑ εκλεγεί ο Τράμπ.

Σ’ αυτό το περιβάλλον τι κάνει η Ελλάδα και από άποψη εξωτερικής πολιτικής και από άποψη αμυντικής;

Και ερχόμαστε στο ερώτημα που θέτει ο κ. Παπαχελάς χωρίς να προσδιορίζει συγκεκριμένα: αλλαγή εργαλείων: το ευρωπαϊκό περιορίσθηκε σε εμβέλεια, το αμερικανικό μπορεί να αδιαφορήσει, η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή δεν ευνοεί την Ελλάδα.

Ιδού μερικοί άξονες:

1.-Πρέπει να σοβαρευτούμε ως χώρα. Να ξεφύγουμε από τη σημερινή παιδική χαρά.

2.-Να γίνει συνείδηση στην ελληνική κοινωνία πως το ενδεχόμενο μια σοβαρής κρίσης με την Τουρκία είναι πολύ πιθανό ώστε να διαμορφωθεί η ανάλογη αποφασιστικότητα στην κοινή γνώμη.

3.-Να ενεργοποιηθεί η διπλωματία. Σήμερα την διπλωματική υπηρεσία την έχουν περιορισμένη, να μην πω παραγκωνισμένη υπέρ του γραφείου του εκάστοτε υπουργού ο οποίος αναλαμβάνει με μια σωρεία προσωπικών συμβούλων.

4.-Κυρίως, όμως, να υπάρξει...

 

 ισχυρή δύναμη αποτροπής που θα υποστηρίξει τη διπλωματία και το κύρος της χώρας. Το συχνό μπούλιγκ που υφίσταται η Ελλάδα δεν αποδυναμώνει, μόνο, το κύρος της στην περιοχή. Οδηγεί συμπλεγματικές, ίσως και λόγω ιστορίας, υποστάσεις να αυθαδιάζουν και να ονειρεύονται αναθεώρηση και του Βουκουρεστίου (εκτός της Λωζάνης).

Η συνέχιση της αδράνειας και της αδιαφορίας ή η αποδοχή ενός σχολίου που διάβασα κάτω από το άρθρο του Παπαχελά στην «Καθημερινή» «μην ασχολείσθε με τα ελληνοτουρκικά, ασχοληθείτε με την τιμή της φέτας¨ οδηγεί σε παράδοση.  

Δεν υπάρχουν πια προστάτες. Η η προστασία δεν είναι, μόνο, ελληνικό προνόμιο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την συνέχιση της ύπαρξής μας.

Η στιγμή είναι τώρα.