ΣΥΡΙΖΑίκα ΔΙΕΘΝΗ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Μπορούμε να είμαστε υπεράνω με τον Τσίπρα;

 

Toυ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Είναι πολύ ευχάριστο, πάρα πολύ ευχάριστο, το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς μπαίνει πια στην έκτη δεκαετία της ζωής του αισθάνεται την ανάγκη να στραφεί προς τη μετριοπάθεια —έδαφος παρθένο και ανεξερεύνητο για τον ίδιο— μέσω της ίδρυσης Ινστιτούτου, το οποίο διοργανώνει στο Ωδείο Αθηνών τη «Διεθνή διάσκεψη για την Ειρήνη και τη βιώσιμη Ανάπτυξη» –τον «Ανθρωπο» τον άφησαν απ’ έξω.

Σύμφωνοι, είναι και αυτό ένα σκέλος του περίφημου «rebranding», αλλά εδώ δεν έχουν θέση ούτε ειρωνείες, ούτε το τρολάρισμα που προέκυψε με αφορμή εκείνη τη φωτογραφία ενός εγγράφου-εισήγησης που ο πρώην Πρωθυπουργός διάβαζε στο αεροπλάνο με τίτλο «Rebranding – Alexis Tsipras». Δεν νοείται να γίνεται κριτική στον κ. Τσίπρα με τα εργαλεία που ο ίδιος χρησιμοποίησε επί 13 χρόνια, όχι απλώς για να τρολάρει, αλλά για να βγάλει από τη μέση ενεργά όποιον τον ενοχλούσε.

Ηταν, βλέπετε, τα χρόνια που ο κ. Τσίπρας δεν είχε ανάγκη καμία πολυεθνική διαφημιστική, όπως η Publicis Communications που συνέταξε την εισήγηση. Τα κατάφερε μια χαρά, με ατόφια εχθροπάθεια, αυτή που εκείνος εισήγαγε στην πολιτική ζωή της χώρας.

Διότι καλές οι διεθνείς διασκέψεις και τα ευχολόγια τύπου έκθεσης στις Πανελλαδικές για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη, τη Βιώσιμη Ανάπτυξη και άλλα τέτοια, όμως υπάρχει και μνήμη σε αυτόν τον τόπο. Ή έστω, πρέπει να υπάρχει.

Ο κ. Τσίπρας έχει πολύ δρόμο να κάνει, ώστε να πείσει ένα κρίσιμο κοινό, ότι τα χρόνια που πέρασαν και η πολιτική και υπαρξιακή έρημος τού κάποτε ήμουν και ποτέ δεν θα ‘μαι, τον έχουν πια αλλάξει.

Οτι δεν είναι πια ο πολιτικός που ξεπήδησε οργισμένος και με χοντροκομμένες αγγλικούρες από τις πλατείες των αγανακτισμένων και για να επιβιώσει πολιτικά δεν δίστασε να διχάσει τη χώρα με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.

Οτι όταν μιλάει για «Ειρήνη» και «Βιώσιμη Ανάπτυξη» είναι ένας άλλος άνθρωπος από εκείνον τον Πρωθυπουργό που, αφού είχε (δια)σύρει τη χώρα σε ένα δημοψήφισμα και ένα επαχθές Μνημόνιο, απαιτούσε την επανεκλογή του με τη φράση «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», τον Σεπτέμβριο του 2015. Και ο οποίος στη συνέχεια εφάρμοσε το «τους τελειώνουμε» ως Πρωθυπουργός. Ενώ όταν έχασε το 2019, άσκησε αντιπολίτευση με ύβρεις επί τέσσερα χρόνια πριν οδηγηθεί στη διπλή συντριβή το 2023.

Διότι ο κ. Τσίπρας πρόκειται για εκείνο το πολιτικό πρόσωπο που αν δεν διηύθυνε άμεσα (όπως υπονόησε ο Πάνος Σκουρλέτης), τότε, πιο ευγενικά, σίγουρα εργάστηκε για λογαριασμό του ο πιο σκληρός διαδικτυακός μηχανισμός σπίλωσης και ηθικής εξόντωσης κάθε πιθανού αντιπάλου του. Με τον οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ήταν σε άμεσο συντονισμό, σαν να ήταν μέρη της ίδιας ορχήστρας, για να χτυπήσουν: —πρώην πρωθυπουργούς (πέραν της Novartis ακόμη και «έργο» για το άνοιγμα των λογαριασμών Σημίτη ανέβηκε), πολιτικούς αντιπάλους, τις συζύγους τους, δικαστικούς του ΣτΕ, μέσα ενημέρωσης, ακόμη και φτωχούς δημοσιογράφους που έχασαν τη δουλειά τους στα μέσα που έκλεισαν ή στοχοποιήθηκαν.

Βεβαίως, όσοι είχαν καρέκλες στην κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχαν κανένα πρόβλημα με όλα αυτά. Αντέδρασαν μόνο όταν ο ίδιος μηχανισμός στράφηκε εναντίον τους στηρίζοντας τον κ. Κασσελάκη.

Πόσο εύκολο είναι άραγε να πείσει ότι δεν έχει σχέση πλέον με όλα αυτά ο κ. Τσίπρας όταν τα ίδια «πιστόλια» αναγγέλλουν τώρα την «επιστροφή» του μέσω Ινστιτούτου;

Και, κυρίως, πόσο εύκολο είναι να…

 

 αλλάξει το πολιτικό «προϊόν» που «πουλάει»;

Πώς με άλλα λόγια κάποιος που έχει συνηθίσει να «αγοράζει» μίσος από ένα πολιτικό πρόσωπο επί 13 έτη (από τα μνημόνια έως τη συντριβή του 2023) θα στραφεί σε αυτό για να αγοράσει «Ειρήνη» και μετριοπάθεια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσπάθεια επανεμφάνισης του κ. Τσίπρα είναι ένα δώρο προς τον κ. Μητσοτάκη σε μια δύσκολη στιγμή. Γιατί οι μη δεξιοί πολίτες που απομακρύνθηκαν από την ΝΔ στις 9 Ιουνίου, καταδικάζοντας λάθη και ενοχλημένοι από την έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα σε ό,τι αφορά την ακρίβεια, θα θυμηθούν γιατί συσπειρώθηκαν στο πρόσωπο του Μητσοτάκη και ψήφισαν για «πρώτη φορά Δεξιά».

Το πιο πιθανό για τον κ. Τσίπρα, αν δει ότι το νέο «προϊόν» δεν πουλάει, είναι να επιστρέψει στην παραδοσιακή εχθροπάθεια και να ηγηθεί ενός μικρού πια σχηματισμού.

Ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» είναι πολύ δύσκολο να τον εμπιστευθεί.

Μπορεί όμως να τον συγχωρήσει υπό μια προϋπόθεση: αν πρώτα βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να αποκτήσει ξανά εξουσία στα χέρια του.