Ολη η ουσία του θέματος βρίσκεται στην κτητική αντωνυμία: «Ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει ποτέ μαύρα».
Ο δικός του, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη· όχι ο ΣΥΡΙΖΑ του προκατόχου του, για τον οποίο ο υπαινιγμός είναι εμφανής.
Αυτό είναι το νόημα της διάκρισης μεταξύ του δικού του και του άλλου. Και για όσους ενδεχομένως δεν έπιασαν το υπονοούμενο ή έκαναν ότι δεν κατάλαβαν, ο ναυαρχούκος, πάντα στον ρόλο του Ρόμπιν δίπλα στον Μπάτμαν του Στέφανου, ανέλαβε να το κάνει λιανά: «Ξέρετε κανένα κόμμα που να μην έχει μαύρα; Εγώ πιστεύω ότι όλα τα κόμματα έχουν μαύρα» είπε.
Να σας πω ότι και εγώ το πιστεύω. Μάλιστα δεν γνωρίζω κανέναν ο οποίος να παρακολουθεί στενά την πολιτική και να μην το πιστεύει. Είναι σαν το περίφημο μπλε χαπάκι για τη στυτική δυσλειτουργία. Ολοι οι ασχολούμενοι με το άθλημα της κλινοπάλης το παίρνουν. Ακόμη και τα πιτσιρίκια όταν έχουν άγχος και φοβούνται ότι θα επηρεάσει τις επιδόσεις τους. Αν έχετε φίλο κάποιον φαρμακοποιό, ρωτήστε τον και θα με θυμηθείτε.
Ωστόσο, κανείς δεν βγαίνει ποτέ να το πει ανοιχτά. Είτε πρόκειται για το μπλε χαπάκι είτε για τα μαύρα χρήματα, το θέμα είναι ταμπού.
Το γεγονός λοιπόν ότι ο Στέφανος τολμά να θίξει το ζήτημα είναι φυσικό να αναστατώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, όμως, αποκαλύπτει και την αδυναμία του ίδιου του προέδρου, ο οποίος ουσιαστικά απειλεί ότι θα γκρεμίσει το σπίτι μέσα στο οποίο βρίσκεται και ο ίδιος. Διότι, εκτός από τον υπαινιγμό για τα μαύρα, η επίμαχη ανάρτηση του προέδρου περιλαμβάνει και άλλες απειλές, όπως η κακοδιαχείριση των οικονομικών και τα ανοίγματα στους προμηθευτές, η προχειρότητα του προγράμματος, αλλά και η υπενθύμιση για την πρόβλεψη του καταστατικού, που δεν επιτρέπει περισσότερες των τριών κοινοβουλευτικών θητειών (άρθρο 39, παράγραφος 5).
Το απειλητικότερο όλων, όμως, είναι η αναφορά στη δυνατότητά του να έχει «και ζωή και καριέρα έξω από την πολιτική».
Αυτό είναι μια ελάχιστα συγκεκαλυμμένη προειδοποίηση ότι αν τον στριμώξουν δυσάρεστα, ο Στέφανος δεν το έχει σε τίποτα να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ Κούγκι.
Δεν θα διστάσει, δηλαδή, να δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία που θα εξέθεταν τους προκατόχους του. Εν προκειμένω, το πλεονέκτημά του είναι πραγματικό, καθώς ο ίδιος δεν είναι παρά ένας ουρανοκατέβατος επισκέπτης, ο οποίος πάντα μπορεί να επιστρέψει στα σπίτια του – ακριβέστερα, στις σπιταρόνες του – και στις επιχειρήσεις του. Η πλειονότητα των άλλων, όμως, είναι επαγγελματίες οι οποίοι χωρίς πολιτική στέγη καταστρέφονται.
Δεν είναι καθόλου απίθανο να πραγματοποιήσει την απειλή ο Στέφανος· αντιθέτως, είναι κάτι που ταιριάζει γάντι με τον χαρακτήρα του προσώπου. Οπως όλοι έχουμε καταλάβει από τις καλοκαιριάτικες απολύσεις, ο Στέφανος είναι εκδικητικός και, αν θέλει, μπορεί να γίνει πολύ κακός.
Αν ήμουν στη θέση των εσωκομματικών αντιπάλων του, θα τον φοβόμουν, γιατί αυτός δεν έχει να χάσει τίποτα.
Αιτία της αναστάτωσης είναι βέβαια η διαπίστωση, μετά τις ευρωεκλογές, ότι ο Στέφανος δεν τραβάει. Αυτό ήταν που πυροδότησε τη σεναριολογία περί ενιαίας Κεντροαριστεράς. Πείτε μου, όμως, ποιος τραβάει από όλους αυτούς; Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που παρουσίασε στην εκδήλωση της αστικής εταιρείας του ο Αλέξης Τσίπρας, το 83% των ψηφοφόρων επιθυμεί την ένωση ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Οταν όμως αυτοί οι ψηφοφόροι ερωτούνται, σε άλλη δημοσκόπηση, ποιον θα ήθελαν για αρχηγό, μόνο ένα 16% δηλώνει τον Αλέξη.
Ε, δεν το λες και επιτυχία!
Το ποσοστό που συγκεντρώνει όμως ο Στέφανος είναι ακόμη μικρότερο: μόλις ένα 10,5% τον επιλέγει για αρχηγό του κοινού σχήματος.
Ακόμη και ο Νίκος Ανδρουλάκης τον ξεπερνά με 13,4%.
Επομένως, η σχετική συζήτηση είναι μάλλον περιττή εφόσον αρχηγός δεν διακρίνεται στον ορίζοντα.
Και τότε γιατί τσακώνονται καλοκαιριάτικα για σχέδια που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν;
Επειδή ...
έτσι είναι η φτώχεια: πάντα γεννάει γκρίνια, μιζέρια, εσωστρέφεια.
Προβλέπω πολύ κακά ξεμπερδέματα!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου