Λες και έφαγες μπουνιά στο στομάχι. Τυλίγεσαι σαν έμβρυο. Και μένεις έτσι. Με την οργή να βράζει μέσα σου. Για την απόφαση για το Μάτι.
Μια καρέκλα τινάχτηκε, κάτι για να τιναχτεί. Μια γυναίκα φώναξε «εδώ θα το πάθω το εγκεφαλικό». Απορείς πώς άντεξε ο εγκέφαλος τόσων τραγικών συμπολιτών. Απορείς πώς αντέχουμε όλοι. Τι οργανισμοί! Θλιβεροί ακόλουθοι μιας επαναλαμβανόμενης κηδείας. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Τόσος θυμός αδιεξόδου.
Ναι. Κράτος σημαίνει πυραμίδα. Κράτος σημαίνει υπευθυνότητα σε κάθε όροφο της πυραμίδας. Αρα και συνέπειες, ποινές, αυστηρή τιμωρία, εξοβελισμός για το αντίθετο.
Στα πόδια μας τους είχαμε, τους έχουμε. Ενίοτε και αναβαθμισμένους. Βολικό να χτυπάμε την κορυφή, αυτόν που φαίνεται δηλαδή, αυτόν που διακρίνεται στα μάτια των πολλών;
Η μακρά σειρά ανευθυνο-υπεύθυνων κάθε ορόφου είναι το απόλυτο έγκλημα στο έγκλημα.
Ετσι είναι χτισμένη ετούτη η παράγκα-κράτος.
Με την απόφαση για το Μάτι πού καταλήξαμε;
Ούτε οι επάνω ούτε οι κάτω. Επιβεβαιώσαμε το απόλυτο «αναλάβετε θέσεις ευθύνης για να μην έχετε καμία ευθύνη».
Εξι χρόνια μάς πήρε η εκδίκαση. Ολα τα πρόλαβαν.
Σοκαριστικά φρικώδες αστείο το «Ολα τα πρόλαβαν».
Και για να φτιαχτεί νέος Ποινικός Κώδικας ενώ έκλεινε η Βουλή, και για να μη βρίσκεται αίθουσα για την εκδίκαση, και για να εκδικαστεί δυο μέρες πριν από τον νέο κώδικα ποινών και για να τρέχουν τώρα να προλάβουν, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, τη μη παραγραφή.
Πόσο «δικά μας», πόσο οικεία όλα αυτά! Πόσο ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.
Πού να πάμε με τόσο έλλειμμα αξιοπιστίας; Τόση αδιανόητη ατιμωρησία;
Τρεις φορές ζητήθηκε η αναβάθμιση κατηγοριών από πλημμέλημα σε κακούργημα και δεν έγινε δεκτή.
Πότε κάτι είναι κακούργημα;
Πέντε όλοι κι όλοι οι ένοχοι και αυτοί ελεύθεροι;
Κάθε ανθρωποκτονία αντιστοίχησε σε ποινή δύο ετών και για κάθε πολυεγκαυματία η ποινή ορίστηκε σε έξι μήνες – 110 χρόνια στον τόπο μας σημαίνει ελεύθερος.
Πού πάμε; Πόση οργή να συσσωρεύσουμε; Πού θα την εκτονώσουμε;
Πώς να χτίσουμε σε τόπο όπου όλα γκρεμίζονται; Σε τόπο που αφοδεύουμε κάθε αξία και υποπτευόμαστε κάθε θεσμό;
«Ομόφωνα αθώα η Ρένα Δούρου για το Μάτι. Δηλαδή όλοι ανεξαιρέτως οι δικαστές, που την έκριναν σε πειθαρχικό και ποινικό επίπεδο, ομόφωνα την αθώωσαν. Αθώα η Ρένα. Και όρθια. Αρκετά την πετροβολήσατε, αρκετά τη σπιλώσατε. Σωπάστε τώρα», έγραψε με αυτοματισμό μετά την απόφαση η Ελενα Ακρίτα.
«Σωπάστε τώρα», έτσι έγραψε.
Αχ! Μέχρι να φτάσει...
η δίκη των Τεμπών. Και να ξεσωπάσουν οι δε ώστε να διατάξουν σιωπή στους μεν. Ενα αμπεμπαμπλόμ.
Πόση οργή να συσσωρεύσουμε;
Πώς να περπατήσουμε σε επόμενη μέρα;
Τραγικός ο πολίτης όταν, όπου και να κοιτάξει, δεν βρίσκει να πιαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου