Toυ Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια περίοδο οιονεί εμφυλίου για την ελληνική κοινωνία. Σαν έτοιμοι από καιρό τον περιμέναμε. Είχε και θύματα, όπως τους δολοφονηθέντες στο υποκατάστημα της Marfin. Οι ένοχοι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Ακόμη και το λεξιλόγιο της εποχής παρέπεμπε στον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40.
Οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να υπηρετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη, ήσαν οι «γερμανοτσολιάδες».
Οι «αντιμνημονιακοί» ταυτίζονταν με τους αντιστασιακούς της Κατοχής.
Η αναπαράσταση του εμφυλίου πέτυχε πολιτικά. Εδωσε την κυβέρνηση σε ένα «εθνικοσοσιαλιστικό» μόρφωμα, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και έφτασε να ανατρέψει συμβολικά την ήττα του κομμουνισμού το 1949. Ηταν το δημοψήφισμα του 2015 και το υπερήφανο «Οχι» του ελληνικού λαού στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις.
Εχει και η αναπαράσταση την αξία της.
Μπορεί να προσθέσει νόημα στο γεγονός το οποίο αναπαριστά, όμως μπορεί και να το αποχυμώσει. Είναι αυτό που προέκυψε από την αναπαράσταση του εμφύλιου διχασμού πριν από μια δεκαετία.
Σήμερα δεν υπάρχουν πια «γερμανοτσολιάδες», ούτε «αντιστασιακοί». Καμία πολιτική δύναμη δεν αμφισβητεί την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας. Χρειάζεται πολλή δεξιότητα για να διακρίνεις στα μεγάλα θέματα τις διαφορές της αντιπολίτευσης από την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο δημοσιογραφικός λυρισμός χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα «τοξική». Ενα χαστούκι εδώ, μια τηλεοπτική κλωτσοπατινάδα παρακάτω.
Δεν είμαι γιατρός, αλλά υποθέτω ότι δεν έχουν όλες οι τοξίνες την ίδια επίδραση στον οργανισμό. Οι τοξικές συγκρούσεις της περασμένης δεκαετίας δεν έχουν καμία σχέση με τις συγκρούσεις του παρόντος.
Σήμερα κάποιοι προσπαθούν να αναβιώσουν την αναπαράσταση του 2010, η οποία ήταν ήδη μια αναπαράσταση του εμφυλίου του ’40. Η αναπαράσταση της αναπαράστασης όπου κάθε αναπαράσταση χάνει ένα μέρος του νοήματος που μετέφερε η προηγούμενη.
Η σημερινή «τοξικότητα» δεν έχει ούτε ιδεολογικό ούτε πολιτικό πρόσημο. Είναι μια έκφραση διαφόρων υπερτροφικών «εγώ».
Τι άλλο προβάλλει ο κ. Κασσελάκης εκτός από το «εγώ» του;
Ακολουθεί ασθμαίνων ο κ. Ανδρουλάκης.
Τρίτος ή τέταρτος ο Βελόπουλος, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού – αλήθεια, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας;
Και όλοι αυτοί έχουν κοινό στόχο την απομείωση του Μητσοτάκη. Χαμηλά, πιο χαμηλά.
Η πρώην ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση στις ευρωεκλογές δείχνει την πραγματική της διάσταση. Μια κλωτσοπατινάδα η οποία...
δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία, εκτός από την εγνωσμένη, και συγγνωστή ψυχολογικά, αγάπη της για τη σύγκρουση.
Από αυτήν την άποψη διακρίνω ένα είδος πολιτικής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, ας ρίξουμε ένα χαστούκι. Η μετάλλαξη της πολιτικής σύγκρουσης σε κλωτσοπατινάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου