Εχετε διαβάσει το περίφημο μυθιστόρημα του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο»;
Και να μη το έχετε διαβάσει, φαντάζομαι θα το είδατε πρόσφατα ως κινηματογραφική παραγωγή στο Netflix. Επομένως ξέρετε για τι μιλάμε.
Σε αυτό το μυθιστόρημα, λοιπόν, που θεωρείται από τα σπουδαιότερα έργα της αντιπολεμικής λογοτεχνίας, μπορείτε να βρείτε τον κυριότερο λόγο για τον οποίο δεν πρόκειται να υπάρξει εκεχειρία στη Γάζα προτού καταληφθεί από τους Ισραηλινούς και η Ράφα: επειδή κανείς δεν θέλει να έχει τη μοίρα του στρατιώτη Πάουλ Μπόιμερ, του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος.
Κανείς και σε κανέναν πόλεμο δεν θέλει να είναι ο τελευταίος στρατιώτης που θα σκοτωθεί. Ή, έστω, ο τελευταίος που θα χάσει το πόδι του, ίσως κι ένα χέρι, μπορεί και διάφορα άλλα. Αυτό μας το διδάσκει η Ιστορία, είναι κάτι που έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά και το οποίο κάθε σοβαρός στρατός το γνωρίζει και το υπολογίζει.
Επομένως, κανένας στρατός που πολεμά για να νικήσει (όπως ο στρατός του Ισραήλ στον συγκεκριμένο πόλεμο) δεν διαπραγματεύεται στα σοβαρά για την ειρήνη, την ώρα που διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις. Συμμετέχει, βέβαια, το Ισραήλ στις διαπραγματεύσεις στο Κατάρ, αλλά το κάνει μόνο για να τηρεί τα προσχήματα που υπαγορεύουν οι σύμμαχοί του. Δίνει μια παράσταση για χάρη τους. Για να μπορούν να λένε οι ξένες κυβερνήσεις στους ψηφοφόρους τους ότι καταβάλλουν προσπάθειες για την παύση του. Είναι απαραίτητη αυτή η υποκρισία, εφόσον ο πόλεμος διεξάγεται με πλήρη ηλεκτρονική κάλυψη και σε ταυτόχρονη μετάδοση. H σύγχρονη μορφή του πολέμου είναι ο λεγόμενος «open source war», κατά την ορολογία του αμερικανού στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους*. Ενας πόλεμος, δηλαδή, στον οποίο οι πηγές της πληροφόρησης είναι ανοιχτές και προσβάσιμες σε όλους.
Το γεγονός ότι οι πόλεμοι σήμερα διεξάγονται σε ένα νοητό Κολοσσαίο, με τη διεθνή κοινή γνώμη να παρακολουθεί και να εκφράζει γνώμη, που μεταφέρεται ως πίεση στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, σημαίνει ότι αναγκαστικά το πεδίο του πολέμου επεκτείνεται, για να περιλάβει και τακτικές που αφορούν τους θεατές και τον επηρεασμό τους. Γι’ αυτό το Ισραήλ προσέρχεται στις συνομιλίες για την εκεχειρία και όχι επειδή προσπαθεί να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του.
Από τη δική της πλευρά, η Χαμάς έχει κάθε συμφέρον να εμπλέξει το Ισραήλ σε μια διαδικασία που θα υπονομεύει τη νικηφόρα στρατιωτική επιχείρηση και θα κάνει καθετί για να το πετύχει.
Επομένως, μη σας ξεγελάει ο τρόπος που τα διεθνή ΜΜΕ προβάλλουν την πιθανότητα εκεχειρίας. Προβάλλουν, ουσιαστικά...
τους δικούς τους ευσεβείς πόθους, κινούμενα με την κεκτημένη ταχύτητα ενός διεθνούς συστήματος που έχει πάψει να υπάρχει.
Δεν τους κατηγορώ, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε, ως γεωπολιτικό σύστημα, γίνεται πιο βίαιος και επικίνδυνος.
* Το όνομα «Petraeus» οι Αμερικανοί το προφέρουν «Πετρέας», γεγονός που αυτομάτως καθιστά τον γενναίο και λογιότατο στρατηγό επίτιμο Μανιάτη. Από την πλευρά της Μεσσηνιακής Μάνης, φυσικά. Αν το αλλάξει και το κάνει «Petrakos», τότε το συζητούμε για παραπέρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου