ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Σουίτες στα μπουζούκια, επαύλεις και χέρια του μόχθου

 Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη

Αναρωτιούνται ακόμη κάποιοι. Τι έχει απογίνει αυτό το κόμμα;

Ομως, δεν είναι πια κόμμα. Αφού διασπάστηκε, και διχάστηκε σε νικητές και ηττημένους στο συνέδριό του, το κόμμα απορροφήθηκε από την περσόνα του αρχηγού. Υπάρχει μόνο εκείνος.

Αναρωτιούνται επίσης τι είναι ο αρχηγός.

Αριστερός και φωτογραφίζεται σε «σουίτα» στα μπουζούκια (σε τέτοια μπουζούκια που διαθέτουν και «σουίτες»);

Κρυφοπασόκος και εκθειάζει προεκλογικά τον Ανδρέα Παπανδρέου;

Δεξιός και επιδεικνύει ως τεκμήριο του «χαρίσματός» του τον πλούτο του;

Κόμμα μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα νέο πολιτικό προϊόν. Ο Κασσελάκης έχει κρατήσει από το κόμμα που κληρονόμησε μόνο τις μεθόδους της αντιπολιτικής:

Τον μπρούτο αντισυστημισμό, τη δαιμονολογία για ένα «γιγαντιαίο σύστημα προπαγάνδας» (στο οποίο πλέον κυριαρχεί η δική του εικόνα), τη συνωμοσιολογία για σκάνδαλα που μπαζώνονται και υπουργούς που «σκοτώνουν παιδιά».

Κανένα άλλο στοιχείο της αριστερής κουλτούρας δεν επιζεί στο μονοπρόσωπο πρότζεκτ του Κασσελάκη. Οι ορθόδοξοι αριστεροί και η –μειοψηφική, ακόμη και εντός του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ– κουλτούρα τους αποσκίρτησαν για να διαφυλάξουν την ορθοδοξία τους, διευκολύνοντας έτσι τη μετατροπή του κόμματος σε ριάλιτι.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς την απήχηση του νέου προϊόντος. Με συμβατικούς όρους, δεν θα έπρεπε καν ένα πρόσωπο με τόσες κραυγαλέες αντιφάσεις και τόσα λάθη, χωρίς κανένα δημαγωγικό τάλαντο, να είχε φτάσει μέχρι εδώ. Ομως, η αβίαστη καταπάτηση κάθε σύμβασης είναι ακριβώς αυτό που κάνει τον Κασσελάκη «ενδιαφέροντα» – τον κάνει ασυναγώνιστο στην αγορά της προσοχής. Δεν φοβάται τις αντιφάσεις του. Τις προβάλλει.

Το χάρισμά του είναι ότι μπορεί να κάνει πύρινες καταγγελίες για το σύστημα υγείας χαϊδεύοντας νωχελικά τον σκύλο του, να λέει ότι σφίγγει τα χέρια του μόχθου και ταυτόχρονα να αναπαράγει ακροδεξιά κλισέ για τα «καθαρά» χέρια, να πουλάει τον εαυτό του ως νέο και άφθαρτο και την επόμενη στιγμή να περισυλλέγει τα ξέφτια του νεοκαραμανλισμού.

Πού καταλήγει τόση, ασκηνοθέτητη, δημοσιότητα;

Αν ο Κασσελάκης έχει καταπιεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αν τον έχει ουσιαστικά αποσύρει από τον εκλογικό ανταγωνισμό, υποκαθιστώντας τον με την εικόνα του, ποιοι θα φτάσουν στις 9 Ιουνίου μέχρι το παραβάν για να ψηφίσουν ένα είδωλο;

Είναι το followership πολιτικό μέγεθος; Ή είναι σκέτη περιέργεια για μια πηγή διαρκούς σκανδαλισμού;

 

Σε μια αναμέτρηση που δεν κρίνει τίποτε άλλο παρά τις εντυπώσεις, αυτό είναι ίσως το πιο ερεθιστικό ερώτημα, όχι τόσο για την τύχη του ίδιου του Κασσελάκη, όσο για τη δυνατότητα του σοσιαλμιντιακού θεάματος να παίρνει πολιτική υπόσταση.

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι η πολιτική προσπαθεί να μπει στα σόσιαλ μίντια.

Τώρα ...

 

είναι τα σόσιαλ μίντια που διεκδικούν τα πρωτεία από την πολιτική.

Το μέσο απορροφά το μήνυμα.