Ας παρακάμψουμε την ηλιθιότητα (τα όσα υφίστατο η κοπέλα απ’ τον ψυχοπαθή, εν τέλει δολοφόνο της, δεν ήταν ενδοοικογενειακή βία) και την κακογουστιά της “δημοσιογραφικής” παράστασης, και ας πάμε στην ουσία :
Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι ακριβώς ανύπαρκτο. Όπως δεν είναι εκείνο της εξωοικογενειακής, και της παραβατικής συμπεριφοράς εν γένει.
Ώθηση σ’ αυτήν δίνεται από πολλές και διάφορες πλευρές. Περίοπτη θέση ανάμεσά τους έχει ο σύγχρονος “εκφραστής” του ρομαντικού πνεύματος, το ερεβώδες σύμπλεγμα μίντια-διαφήμιση, με ιδεολογικοποιημένες παροτρύνσεις προς τα …άκρα, εσωτερικευόμενες από ένα πολίτη – καταναλωτή που ακολουθεί τυφλά εντολές “οικεία βουλήσει”.
Επίσης : υπάρχουν ειδικά γραφεία για ληστείες, κλοπές, κλοπές αυτοκινήτων/μηχανών, βία σε ηλικιωμένους, βία γενικώς, τα οποία ειδοποιούνται άμεσα για κάθε περιστατικό;
Φυσικά όχι.
Πρέπει όμως να υπάρχει ειδικό γραφείο για την ενδοοικογενειακή βία, για κάποιο λόγο.
Ο ανυποψίαστος μπορεί και να υποθέσει ότι ο λόγος αφορά στην προστασία της οικογένειας. Η αλήθεια είναι ότι το σχέδιο (δεκαετιών ολόκληρων) στοχεύει στη διάλυσή της.
Η έμφαση που δίνεται, ο γελοίος νεολογισμός της γυναικοκτονίας, οι συνοπτικές διαδικασίες τύπου “σκάσε και κολύμπα”, φωτογραφίζουν την γυναίκα ως χρήζουσα αμέσου προστασίας από το πάλαι ποτέ συμπληρωματικό της. Όχι ακριβώς έμμεσα ενοχοποιημένο :
Αν η πατριαρχία ευθύνεται για ό,τι κακό μαστίζει τον πλανήτη μας, αν το τοξικό αρσενικό είναι εξακριβωμένα ο Άγγελος – Καταστροφέας του κόσμου…
με τι μούτρα θα αρνηθεί όσα του καταμαρτυρεί η σύζυγος & μητέρα των παιδιών του;
Με ποιο δικαίωμα, σε ποια δικαστική αίθουσα, θα αμφισβητήσει κάποιος τη δική της ειλικρίνεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου