Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η μοίρα του πεζού στις ωραίες πόλεις μας είναι ταπεινωτική. Ως επί το πλείστον, είσαι αναγκασμένος να περπατάς σκυφτός για να αποφύγεις την παγίδα που σε περιμένει στο επόμενο βήμα σου.
Αν, βέβαια, βλέπεις. Διότι αν δεν βλέπεις, πολύ απλά δεν το διακινδυνεύεις.
Από τότε που φτιάχτηκαν αυτοί οι διάδρομοι με τις ανάγλυφες ρίγες για τους τυφλούς, δεν τους βλέπεις πια να κυκλοφορούν στον δρόμο. Στο τέλος της ειδικής διαδρομής, που υποτίθεται ότι τους διευκολύνει, τους περιμένει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο κάποιου ευαίσθητου συμπολίτη μας, μια λακκούβα ή μια ξεσηκωμένη τσιμεντόπλακα. Ετσι, για να μην πάρουν ψηλά τον αμανέ.
Εχθρικά τα πεζοδρόμια και στους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα, στις μητέρες με τα καροτσάκια, αλλά και σ’ εμάς τους υπόλοιπους, τους απλούς πεζούς. Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε παρκαρισμένα τετράτροχα ή δίτροχα, σε τρύπες, σε πλάκες που εξέχουν. Η οικονομική μας ανάπτυξη ταυτίζεται με τραπεζοκαθίσματα στους πεζοδρόμους. Πεζόδρομοι είπες; Δρόμος φτιαγμένος για να αποφύγει το αυτοκίνητο την κίνηση ή να παραδοθεί η πίτσα που παρήγγειλες ζεστή.
Στην «Κ», η Ηλιάνα Μάγρα παρουσίασε μια κίνηση πολιτών που έχει τον τίτλο: «Αποδώστε τα πεζοδρόμια στους πεζούς». (https://www.kathimerini.gr/society/562941727/apodoste-ta-pezodromia-stoys-pezoys/) Εχουν μια σελίδα στο fb. Συγκεντρώνουν υπογραφές για να δημιουργήσουν πίεση. Ακουσα το απόγευμα στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή της Κατερίνας Δράκου, τον επικεφαλής της πρωτοβουλίας κ. Θανάση Φροντιστή, ογδοηκοντούτη. Εχουν αποστείλει επιστολή προς πάντα αρμόδιο, επισημαίνοντας το πρόβλημα. Προσέθεσα κι εγώ την υπογραφή μου στην κίνηση, παραμένοντας όμως απαισιόδοξος.
Ας πούµε ότι ο δήμος φτιάχνει την τσιμεντόπλακα που εξέχει και εξαιτίας της μπορεί να σπάσεις το πόδι σου. Και την επομένη, ο συμπαθής συμπολίτης σου παρκάρει πάνω της το αυτοκίνητό του. Ας είμαστε και «λίγο αθρώποι». Η πλάκα δεν έχει προδιαγραφές για να αντέξει το βάρος του. Σε ένα μήνα θα εξεγερθεί.
Είμαι απαισιόδοξος. Για να αποκατασταθεί η ανθρωπιά στις πόλεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε πολιτισμικό παράδειγμα. Να αποδεχθούμε, κατ’ αρχάς, τη σημασία του res nullius. Το αγαθό που δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους μας.
Στη δική μας παράδοση, αυτό που δεν ανήκει σε κανέναν σου χαμογελάει πονηρά για να το καταπατήσεις. Μακρινός και ποταπός απόγονος των καταπατητών παππούδων του είναι ο άρχοντας που κλείνει το πεζοδρόμιο, και το καταστρέφει, με το τετράτροχό του. Εκείνοι έκαναν τις περιουσίες που του επιτρέπουν τώρα να καβαλάει το πεζοδρόμιο. Στα βάθη της ψυχής του ελπίζει ότι θα πετύχει το ίδιο.
Οσοι νόμοι και αν εφαρμοσθούν, αν δεν αλλάξει το πολιτισμικό παράδειγμα της κοινής συμπεριφοράς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.
Πώς θα αλλάξει;
«Τεράστιο...
σχέδιο», όπως είπε και ο Ντε Γκωλ όταν βρέθηκε μπροστά σε ένα πανό που έγραφε «Θάνατος στους ηλίθιους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου