Σήμερα θα θυμίσω σε εσάς φίλες και φίλοι και στην παρέα μου της τρίτης ηλικίας (της δήθεν «χρυσής» και υπόσχομαι να γράψω κάτι για αυτή την ηλικία) ότι μια φορά και έναν καιρό είχαμε όνειρα πολλά και σκεφτόμασταν πόσα και ποια θα πραγματώσουμε με τον αγώνα μα, και σήμερα θα γίνω πικρός επειδή αυτό προστάζει η πεζότητα της πραγματικότητας που βιώνουμε…
Μας έχει τυλίξει μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά, αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας.
Δεν έχουμε πια τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.
Έχω γράψει και εγώ και άλλοι συνάδελφοί μου, και λέμε σε μικρό-παρέες άνδρες και γυναίκες σε όλη την Πατρίδα μας, ότι φταίει πολύ η τηλεόραση που κατάφερε να αδρανοποιήσει πια Έλληνες και Ελληνίδες και το πολιτικό Σύστημα που έχει απαξιώσει συστηματικά τις ιδεολογίες…
Η αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέα σχήματα, δομές, θεσμούς και θεσμικά όργανα, είναι δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, να τα μελετήσει και να τα αξιολογήσεις κανείς με επιτυχία την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Τέτοια φαινόμενα βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Πατρίδα μας καθώς η γοητευτική εικόνα της τηλεόρασης έχει αδρανοποιήσει πλήρως τον μέσο Έλληνα και Ελληνίδα που με τον τηλεοπτικό μας εθισμό αποδεικνύουμε αληθές το Κινέζικο ρητό που λέει «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις».
Εκείνο που αποδίδεται στον «Γέρο της Δημοκρατίας» ότι στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και πένονται οι πολίτες, θα το προσαρμόσω στα τρέχοντα δηλώνοντας ότι σήμερα «ευημερεί η τηλεθέαση από πολίτες που πένονται...
Η καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα ξεκινά χαράματα, καθώς οι παρουσιαστές των εκπομπών σε σταθμούς τηλεοράσεων και ραδιοφώνων πανελλαδικής εμβέλειας βοηθούμενοι από «ειδικούς» περί την οικονομία και στελέχη των κομμάτων της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης βομβαρδίζουν τα αυτιά μας με αριθμούς, επιχειρήματα, εικόνες και λεκτικές απεικονίσεις της καθημερινής μας πραγματικότητας και τελειώνει τις μεταμεσονύκτιες μικρές ώρες με τις σχετικές πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές εκπομπές. Δεχόμαστε όσα οι παρουσιαστές των εκπομπών και οι επισκέπτες τους μας σερβίρουν και οδηγούμαστε ως Έθνος με αδιαφιλονίκητη σιγουριά σε βαθιά κατάθλιψη!….
Θα με ρωτήσουν κάποιες και κάποιοι φίλες και φίλοι αναγνώστες κ Πιπερόπουλε εσύ που βλέπεις την ελληνική καθημερινότητα όπως όλοι μας αλλά έχεις και γνώσεις της διεθνούς πραγματικότητας πως τα βλέπεις τώρα τα πράγματα; Τι είχαμε και σήμερα δεν έχουμε;
Θα τα πω ωμά, έτσι για να πονέσουμε μήπως και να ξυπνήσουμε.
Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ στην γειτονιά της γενέτειράς μου Κατερίνης αλλά και στην δεύτερη Πατρίδα μου στη Θεσσαλονίκη, σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη της Πατρίδας μας παίζαμε μπάλα, τσιλίκι και μακριά γαϊδούρα εμείς σαν παιδιά γονιών που δεν είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά είχαμε όνειρα πολλά!…
Ζούμε πια σε ένα “χρεοκοπημένο” (ουσιαστικά μολονότι όχι για ευνόητους λόγους τυπικά) Κράτος, σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.
Και εάν συνεχίσουμε όπως πάμε θα κάνουμε καθημερινότητα τον κυνισμό…
Η διεθνής εμπειρία που έτσι αλόγιστα την κάναμε και ελληνική εμπειρία πιστοποιεί ότι υπάρχει καταστροφικό χάσμα ανάμεσα στη σύλληψη και δόμηση μιας ουτοπίας και στην ειλικρινή και τίμια προσπάθεια εφαρμογής της στην πράξη, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά σχήματα. Και το χάσμα γίνεται ακόμη πιο καταστροφικό και οδηγεί ακόμη πιο γοργά στη θανάτωση της ουτοπίας όταν η απόπειρα πραγμάτωσής της γίνεται χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς εντιμότητα, χωρίς πίστη στην πιθανή επιτυχία της!..
Με τον τρόπο αυτό πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται να δημιουργείται ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικό και πολιτικά συλλογικό συναίσθημα των Ελλήνων, που είναι «ο κυνισμός…».
Στρογγυλοκάθισαν επί δεκαετίες στους θώκους εξουσίας μερικές οικογένειες και οι «αυλικοί» τους και αποφασίζουν για εμάς χωρίς να μας ρωτάνε αφού εμείς τους εκλέγουμε. Χωριστήκαμε από το καλοκαίρι του 1974 σε μπλε, πράσινους και πρόσφατα μια πενταετία με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολύχρωμους αριστερούς που τώρα διαλύονται εις τα εξ ων συντέθηκαν και μαλλιοτραβιούνται με προσβλητικά λόγια ενώ το «πραγματικό» Πολιτικό Σύστημα κρυμμένο πίσω από πολύ χοντρές κουρτίνες συνεχίζει να «Κυβερνά…»
Θα με ρωτήσουν πάλι κάποιες φίλες και κάποιοι φίλοι αναγνώστες κ Πιπερόπουλε τελικά τι χρειαζόμαστε;
Θα απαντήσω άμεσα ότι ως κοινωνία, ως Λαός και άτομα αυτό που τώρα χρειαζόμαστε, όπως νομίζω το χρειάζεται ολάκερη η ανθρωπότητα, είναι...
κάποιοι νέοι «μύθοι» ΟΧΙ όμως παραμύθια!..
Οι Έλληνες έχουμε στο τρισχιλιετές συλλογικό μας υποσυνείδητο όλα τα απαραίτητα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε τον «νέο μύθο» για να πραγματώσουμε καινοτόμα, χρήσιμα οράματα για το αύριο των παιδιών και των εγγονιών μας με κοινωνική αλληλεγγύη.
Χρειαζόμαστε νέα οράματα που θα μας καθοδηγήσουν ώστε να βιώνουμε το σήμερα, διδασκόμενοι από το χθες και να προγραμματίζουμε με ελπίδα για το αύριο, ξεπερνώντας τα ρεκόρ που σημειώνει η Ανθρωπότητα σε απαισιοδοξία και απελπισία!…
Χρειαζόμαστε ένα μύθο εμπλουτισμένο με ανθρωπιστικά συναισθήματα και αναγνώριση των ατομικών και συλλογικών μας ευθυνών απέναντι στην Ιστορία μας. Να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, την αγάπη για τον συνάνθρωπό γιατί μόνο έτσι θα κατορθώσουμε ως ιστορικός Λαός, να προσφέρουμε στους Λαούς της Δύσης και Ανατολής οράματα και μύθους που και αυτοί, όπως και εμείς πλέον, τα χρειάζονται επιτακτικά καθώς καθημερινά δημιουργούνται νέες «Ανθρωπιστικές κρίσεις…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου