Το ότι οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα συντάσσονται με τα πολιτικά κόμματα σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου είναι γνωστό και γίνεται σε όλες τις χώρες. Αναλόγως της κατά κεφαλήν παιδείας του λαού, όπως θα έλεγε ο Γιανναράς, η ταύτιση αυτή είναι απόλυτη, προκλητική ή σχετική και διακριτική.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν περιθώρια για διακριτικότητες. Για να γίνει κατανοητή η υποστήριξη τα μηνύματα είναι προκλητικά σαφή.
Στον μεταπολιτευτικό βίο το φαινόμενο ήταν γνωστό. Αλλά πάντα υπήρχε μια απόκλιση από το όλον.
Εκτός δύο περιπτώσεων.
Η μια ήταν η προσπάθεια να ενταχθεί η Ελλάδα στο Ευρώ, κάτι που, ευτυχώς, επετεύχθη και η άλλη με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει πετύχει την απόλυτη υποστήριξη από το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο.
Ο προφανής λόγος της επιτυχίας είναι ότι μοίραζε και μοιράζει χρήματα και δεν δίνει ούτε ευρώ σε οποιονδήποτε θέλησε να κρατήσει μια σταγόνα αξιοπρέπειας. Καμιά διαφοροποίηση, ούτε έμμεση, δεν δικαιολογείται. Για να πάρεις πρέπει να υποστηρίξεις μέχρι ταυτίσεως.
Ρήγματα σε αυτήν την απολυτότητα διακρίνονται τελευταία και, μάλιστα, με οικονομικό παράγοντα και εκδότη που συνδέεται στενά η Αγία Οικογένεια. Το ερώτημα είναι γιατί;
Είναι, νομίζω, ελαφρά η ποδοσφαιρική εξήγηση.
Περισσότερο πειστική είναι η κατανομή των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Φαίνεται πως ο κ. Μητσοτάκης αισθάνθηκε αρκετά ισχυρός ώστε να κατανείμει τα δις χωρίς να λάβει υπόψη του τις αναγκαίες ισορροπίες ή δεν θα μπορούσε να κρατήσει άλλο τις ισορροπίες. Το χοντρό παιχνίδι παίζεται μεταξύ 4 οικογενειών..
Δεν πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση της αλαζονείας. Η αποκοπή από την καθημερινότητα των πολιτών, η τυφλή υποστήριξη των ΜΜΕ και το χειροκρότημα των υποτακτικών, δημιουργεί στις ηγεσίες την αίσθηση της αλαζονείας. Και εκεί αρχίζει να χάνεται το παιχνίδι.
Το ερώτημα είναι αν η διάσταση αυτή θα περιοριστεί σε έναν, μόνο, οικονομικό παράγοντα ή υπάρχουν και άλλοι δυσαρεστημένοι που θα εκδηλωθούν. Αν συμβεί το δεύτερο οι πολλές κυβερνητικές αδυναμίες -και προσωπικές του κ. Μητσοτάκη- θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται σε βαθμό επικίνδυνο για την κυβερνητική πλειοψηφία.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ο κ. Μητσοτάκης δημιούργησε μια συμπαγή κοινωνική μάζα η οποία δεν διαταράσσεται ή θα υπάρξουν κοινωνικά στρώματα τα οποία θα απελευθερωθούν από την επιρροή του. Και αυτό θα φανεί το επόμενο διάστημα και, κυρίως, στις ευρωεκλογές.
Το τρίτο είναι η σχέση του Μητσοτάκη με τον διεθνή παράγοντα, κυρίως, τις ΗΠΑ, και δευτερευόντως, την Ε.Ε. Στο πεδίο αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός δίνει καθημερινές εξετάσεις αφοσίωσης, πολλές φορές και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας.
Ορισμένοι αποδίδουν αυτήν την συμπεριφορά στην διεκδίκηση μιας ευρωπαϊκής ή άλλης διεθνούς θέσης.
Δεν αποκλείεται. Αλλά...
ο διεθνής παράγων είναι ωμός. Δεν σκέπτεται συναισθηματικά. Αν κρίνει ότι επιτέλεσες τον ρόλο σου δεν έχει την αγωνία να σε αποκαταστήσει. Αν του χρειάζεσαι θα το κάνει. Αν όχι θα σε πετάξει ως στημένη λεμονόκουπα.
Το επόμενο διάστημα θα έχουμε απαντήσεις σε όλα αυτά. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα περίοδο. Το τέλος είναι διακριτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου