Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Το µνηµείο του Αγνώστου Στρατιώτου είναι αφιερωμένο σε όσους έπεσαν ώστε να έχουμε εμείς οι μεταγενέστεροι την ελευθερία να το κακομεταχειριζόμαστε κατά βούλησιν.
Δεν θα ξεχάσω τους ευζώνους, που εγκατέλειψαν κακήν κακώς τα φυλάκιά τους για να μην καούν ζωντανοί από τις μολότοφ των διαδηλωτών. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν και για ποιο λόγο ήθελαν να τους κάψουν ζωντανούς. Αδιάφορο. Είναι ο καθιερωμένος κώδικας της διαμαρτυρίας.
Θυμάμαι τις μούντζες που έριχναν στη Βουλή οι Αγανακτισμένοι, οι οποίες όμως σημάδευαν και τον Αγνωστο Στρατιώτη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάμε καλά με τη μνήμη. Κυρίως δεν τα πάμε καλά με τους νεκρούς μας. Μας φέρνουν αμηχανία, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη τους. Θεωρούμε την επίδειξη πένθους σημαντικότερη από το ίδιο το γεγονός. Και γι’ αυτό πλειοδοτούμε σε χειρονομίες. Οποιος φωνάξει περισσότερο, τόσο περισσότερο πενθεί.
Την Τετάρτη η ΑΔΕΔΥ κήρυξε γενική απεργία με διάφορα συνδικαλιστικά αιτήματα, όπως αυξήσεις μισθών και τα συνήθη και συγγνωστά.
Ηταν η επέτειος της τραγωδίας των Τεμπών. Οπότε κάποιοι σκέφτηκαν να προσθέσουν στα αιτήματά τους και την αναφορά στα θύματα των Τεμπών. Δεν τους ενδιέφερε αν έτσι προσέβαλαν τη μνήμη των νεκρών και υποτιμούσαν το πένθος των οικείων τους.
Κάποιος είχε την έμπνευση να γράψει με κόκκινη μπογιά τα ονόματα των νεκρών μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Την επομένη, συνεργεία του δήμου τα έσβησαν. Και καλά έκαναν.
Καταγγελίες και οι γνωστές φοβικές αντιδράσεις των υπευθύνων. Το ζήτησε το φρουραρχείο της Βουλής; Ηταν πρωτοβουλία της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου; Και ο νέος δήμαρχος; Οταν μεγαλώσει θα μάθει.
Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου μάς θυμίζει την αξία του πατριωτισμού μας – λέξη απαγορευμένη στο λεξικό προοδευτικών όρων. Τιμούμε όσους έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι για την ύπαρξη του έθνους – άλλη απαγορευμένη λέξη.
Κοινώς, οφείλει να είναι άβατο στις τρικυμίες των σύγχρονων καιρών.
Οι νεκροί στα Τέμπη είναι μια πληγή ανοιχτή. Οπως οι νεκροί στο Μάτι. Δεν ανήκουν στους εκάστοτε αγανακτισμένους, ακόμη λιγότερο στην εκάστοτε αντιπολίτευση. Οι ποινικές ευθύνες έχουν πρόσωπο και όνομα, όμως το βάρος του πένθους τους το χρεώνεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.
Το 2008 δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από έναν αστυνομικό. Επί ένα μήνα καιγόταν η Αθήνα. Πού είναι οι ένοχοι;
Κάπου εκεί έξω.
Το 2010 τρεις νέοι άνθρωποι, εκ των οποίων η μία έγκυος, κάηκαν στο υποκατάστημα της Τράπεζας Marfin. Πού είναι οι ένοχοι;
Κάπου εκεί έξω.
Πόσες φορές έχει ...
βανδαλιστεί η αναμνηστική πλάκα που στήθηκε για τη μνήμη τους;
Δεν πιστεύω ότι τη βανδάλισαν οι ίδιοι που έγραψαν τα ονόματα από τους νεκρούς στα Τέμπη. Υπάρχει και φιλότιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου