Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Αυτή η Βουλή διαφέρει από όλες όσες προηγήθηκαν στα 50 χρόνια δημοκρατίας: Κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας. Κανένα δεν διαθέτει το απαιτούμενο από το Σύνταγμα ⅙ του αριθμού των βουλευτών για να επιχειρήσει αυτόνομα να αμφισβητήσει την κυβέρνηση.
Το αριθμητικό εμπόδιο είναι βέβαια συμβολικό. Τόσο συμβολικό, όσο και η ίδια η πρόταση, που δεν υποβάλλεται για να εκπληρώσει το γράμμα της (για να προκαλέσει την άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση).
Τον συμβολισμό επιχείρησε να τρέψει υπέρ του και το ΠΑΣΟΚ ζητώντας πρώτο την κίνηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, παρότι έχει μόνο τους 32 από τους 50 βουλευτές που απαιτούνται.
Η ταχύτητα όμως που έδειξε ο Ανδρουλάκης εμφανίζει τον ίδιο ως επισπεύδοντα ενός αντικυβερνητικού μετώπου που θα σχηματιστεί ως αναγκαίο άθροισμα στη Βουλή. Η φυσική απουσία αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης επιτρέπει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να ιδιοποιηθεί και αυτό το συμβολικό κεφάλαιο, υποδυόμενος τον αντι-Μητσοτάκη – καθώς ο φύσει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι στη Θήβα, προσηλωμένος στα στρατιωτικά του καθήκοντα.
Διά της δυσπιστίας, ο Ανδρουλάκης δημιουργεί για τον εαυτό του το πεδίο για να διεκδικήσει (ξανά) τη θέση του βασικού πόλου της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης – στόχος που φαινόταν να απομακρύνεται με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Θα δια-φέρει άραγε αυτή η επιχείρηση πόλωσης από τις προηγούμενες κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη;
Τότε, επί Τσίπρα, όπως και τώρα, η πόλωση στηριζόταν σε βαριές κατηγορίες ηθικής κατάπτωσης της κυβέρνησης («διαρκές έγκλημα» από «μια αδίστακτη αγέλη εξουσίας», λέει το ανακοινωθέν Ανδρουλάκη).
Τότε, όπως και τώρα, η αξιοπιστία του αντικυβερνητικού εγχειρήματος στηριζόταν στη δυνατότητα συγκρότησης ενός αντιπολιτευτικού μετώπου που, παρότι ετερόκλητο και ασυνάρτητο, θα κατάφερνε, ωστόσο, να προκαλέσει ένα ωστικό κύμα ανατροπής, χωρίς αύριο.
Τι άλλαξε σε 10 μήνες για να αποστερηθεί η κυβέρνηση τη νωπή εντολή της;
Μια τέτοια αντικυβερνητική πρόταση δοκιμάστηκε στις κάλπες του 2023 (ψηφίστε για να φύγει ο Μητσοτάκης και μετά βλέπουμε τι κυβέρνηση θα κάνουμε με την απλή αναλογική). Δέκα μόλις μήνες μετά, ποια είναι τα νέα συστατικά που δικαιολογούν την αναγόμωση του διαβήματος;
Αν υποθέταμε ότι τελεσφορούσε η δυσπιστία, και αποστερούνταν η κυβέρνηση τη νωπή εντολή της, τι θα συνέβαινε στη χώρα την επόμενη μέρα;
Αυτό είναι το στοίχημα που παίζει ο Ανδρουλάκης στη Βουλή: Να πείσει ότι αυτό που έχει συντελεστεί (η προσθήκη του παράταιρου εφέ «φεύγεις φεύγεις» στο γνήσιο και ήδη ανατριχιαστικό «με 47 νούμερο περνάτε κόκκινο φωτόσημο εξόδου») αρκεί για να αναλάβει η κοινωνία το ρίσκο.
Εκείνος χρειάζεται να βρει κάτι πειστικό να πει για το μετά.
Η κυβέρνηση ξέρουμε τι θα λέει.
Αυτό που…
την έφερε ώς εδώ: «Μητσοτάκης ή χάος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου