Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Ολα δείχνουν ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μπέρδεψε την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας με τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον και πιθανότατα επηρεασμένη από το (υποθέτω) επίτηδες κιτς βίντεο κλιπ του τραγουδιού της Μαρίνας της Σάττι θέλησε να παρουσιάσει κάτι ανάλογο.
Έτσι τα ματάκια μας αντίκρισαν τη νέα αμφίεση των ιερειών της τελετής και ευτυχώς που υπάρχει φωτογραφικό υλικό καθώς το θέαμα είναι κάπως δύσκολο να περιγραφεί και ακόμα πιο δύσκολο να γίνει πιστευτό.
Ως φαν της παρωδίας ομολογώ ότι το αποτέλεσμα μου αρέσει (αν και θα ήθελα μερικούς σάτυρους, τσολιαδάκια και την επιγραφή OYZO POWER πάνω στα φορέματα) αλλά αναγνωρίζω ότι υπάρχει ένα τόσο δα προβληματάκι: σε αντίθεση με τον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον που δεν παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά η τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας υποτίθεται ότι είναι μια απολύτως σοβαρή τελετή και ως τέτοια «πωλείται» εντός και εκτός Ελλάδας. Συνεπώς η αμφίεση που θα ταίριαζε σε μια χιουμοριστική, επίτηδες κιτς, προώθηση του ελληνικού τραγουδιού, ίσως να μην είναι η καταλληλότερη για τις «ιέρειές» της (στις οποίες, όπως βλέπουμε από τις φωτογραφίες της παρουσίασης, μάλλον θα προστεθούν και «ιερείς»).
Αν κρίνω από φωτογραφίες προηγούμενων ετών δεν είναι η πρώτη φορά που η στολή των «ιερειών» αλλάζει αλλά νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που η αλλαγή παραπέμπει σε φτηνή αποκριάτικη αμφίεση.
Σε κάθε περίπτωση πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα υπάρχει ένα θέμα πιο σημαντικό που ξεπερνάει την αμφίεση και το κακό γούστο: η αρχοντοχωριάτικη (ή βλαχομπαρόκ ή γυφτολαϊκή... είναι πολλές οι λέξεις που ταιριάζουν) ανάγκη αλλαγής και «εκμοντερνισμού» των πάντων, ακόμα κι αυτά που όχι μόνο δεν χρειάζονται αλλαγή αλλά απαιτούν σταθερότητα η οποία να επιβεβαιώνει το κύρος τους.
Η τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την αρχαιότητα. Είναι μια επινόηση του 20ού αιώνα που σκοπό έχει να διαφημίσει τη σύνδεση των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων με αυτούς της αρχαιότητας. Για να εκπληρώσει τον σκοπό της πρέπει να φαίνεται παλιά και σχετικά αναλλοίωτη στον χρόνο. Είναι μια κατασκευασμένη «παράδοση» η οποία εξ αιτίας της επανάληψης τελικά καταλήγει να γίνει αληθινή. Μια παράδοση η οποία για να παραμείνει παράδοση και να εγγραφεί στη συνείδηση όλων ως τέτοια πρέπει να κάνει ό,τι κάνουν όλες οι παραδόσεις: να μην αλλάζει ή τουλάχιστον να μην αλλάζει αισθητά.
Ακόμα κι αν οι νέες αμφιέσεις δεν έμοιαζαν με αμφιέσεις πληρώματος άρματος του πατρινού καρναβαλιού η δραστική αλλαγή πάλι θα ήταν μια κακή ιδέα. Τουλάχιστον για όσους νομίζουν ότι η αφή της Ολυμπιακής Φλόγας είναι μια τελετή με όλη τη σημασία της λέξης και όχι μια απλή εκδήλωση της οποίας οι διοργανωτές πρέπει κάθε τόσο να επινοούν ευρήματα προκειμένου να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του βαριεστημένου κοινού.
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μοιάζει να πιστεύει…
το δεύτερο, πράγμα κάπως περίεργο αν κανείς σκεφτεί ότι η επιτροπή είναι που αποκαλεί την πρωταγωνίστρια της εκδήλωσης «πρωθιέρεια» και όχι παρουσιάστρια ή κονφερασιέ, τίτλος που όσο να ‘ναι ταιριάζει περισσότερο με τη νοοτροπία του «να κάνουμε κάτι καινούριο» που δεν πολυταιριάζει σε τελετές με «ιέρειες». Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου