Στο ΠΑΣΟΚ βρήκαν μια νέα τακτική για δομική αντιπολίτευση και, όπως καταλαβαίνω, είναι ενθουσιασμένοι με τη δαιμόνια επινόησή τους.
Η διαπίστωση μου προκύπτει από την ανάλυση της στάσης του κόμματος σε δύο ζητήματα, που αφορούν τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του κράτους: εκείνο των απογευματινών χειρουργείων στα νοσοκομεία και το άλλο της λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Για πάρα πολλούς (και πολύ κουραστικούς) λόγους, στο ΠΑΣΟΚ έχουν αποφασίσει να μη συμφωνούν με καμία πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ακόμη και αν αυτή περιλαμβάνεται στο δικό τους πρόγραμμα ή αν είναι επαναφορά μέτρου δικής τους κυβέρνησης από το παρελθόν. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως ξεφεύγεις από την μπαναλιτέ της δομικής αντιπολίτευσης, την αντιπολίτευση του ξερού «όχι» σε όλα, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω κάτω, αυτού του είδους η αντιπολίτευση αποδοκιμάστηκε από τους ψηφοφόρους. Συνεπώς, το πιάτο δεν πρέπει να παρουσιάζεται ωμό, πρέπει να μεταμφιέζεται σε σούσι, ας πούμε.
Επινόησαν, λοιπόν, την προσέγγιση της τελειοκρατίας: αν δεν είναι τέλειο αυτό που προτείνει η κυβέρνηση, εμείς είμαστε εναντίον! Μπορεί να συμφωνούμε επί της αρχής, μπορεί να το λέμε και στο πρόγραμμα μας, αλλά, εφόσον δεν ανταποκρίνεται τελείως στο ιδεώδες, το καταψηφίζουμε. Υποκρισία, δηλαδή, αλλά με τρόπο κομψευόμενο και δικολαβίστικο.
Διαφωνούν, συγκεκριμένα, με τα απογευματινά χειρουργεία, επειδή ο ασθενής θα πληρώνει μέρος του κόστους, ενώ ήδη πληρώνει το δημόσιο σύστημα υγείας μέσω των φόρων του. Και, προκειμένου να μην επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι, ζητάει αθρόες προσλήψεις όλων των ειδικοτήτων, λες και το κόστος αυτό δεν καταλήγει πάλι στους φορολογουμένους, για τους οποίους υποτίθεται ότι νοιάζεται. Εφόσον, λοιπόν, δεν μπορούν να γίνονται παντού και δωρεάν τα απογευματινά χειρουργεία, το ΠΑΣΟΚ λέει ας μη γίνουν ποτέ και πουθενά, γι’ αυτό και καταψηφίζει.
Εξίσου παιδαριώδης είναι η προσέγγισή τους στο ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Εμείς, σου λένε, βεβαίως και συμφωνούμε. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι η λειτουργία τους θα επιτραπεί μέσω συνταγματικής αναθεώρησης, δηλαδή τρέχα γύρευε. Οταν τους εξηγούν ότι ο τρόπος της κυβέρνησης είναι επίσης νόμιμος, τότε προτάσσουν το σκανδιναβικό μοντέλο. Αν τα ιδιωτικά, σου λένε, δεν είναι κατά τις σκανδιναβικές προδιαγραφές, εμείς καταψηφίζουμε.
Σε τι διαφέρει αυτή η μέθοδος από το ξερό «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ;
Μόνον κατά το ότι το ΠΑΣΟΚ σπαζοκεφαλιάζει για να ανακαλύπτει τις ηλίθιες αφορμές πάνω στις οποίες θα βασίσει την άρνηση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμπαινε καν στον κόπο να εξηγήσει.
Κατά πάσα πιθανότητα, τη στάση αυτή υπαγορεύει στο ΠΑΣΟΚ η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Με την απογοήτευση να θεωρείται δεδομένη στον εναπομείναντα κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των όσων κωμικοτραγικών συμβαίνουν εκεί, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να προσελκύσει αυτούς τους ψηφοφόρους και, για να το πετύχει, μεταμορφώνεται σε ΣΥΡΙΖΑ, σε μία πιο κομψευόμενη εκδοχή, πιο περιποιημένη και σοφιστικέ.
Ομως, τα τεχνάσματα της νομικίστικης τυπολατρίας και του περφεξιονισμού δεν κρύβουν τη δομική αντιπολίτευση: το άγονο «όχι» σε όλα.
Το περίεργο με τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν είναι ότι χάνει τη μάχη για το πολιτικό Κέντρο, αλλά ότι…
δεν τη δίνει καν.
Μόνος του υποχωρεί, χωρίς να πιέζεται ιδιαιτέρως και εγκαταλείπει το Κέντρο στη ΝΔ του Μητσοτάκη, ενώ αποσύρεται όλο και πιο αριστερά.
Δεν ξέρω τι έχει στον νου του, ούτε και θέλω να ξέρω. Να προσέχει μόνο να μη χαθεί εκεί που πάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου