Του Δημήτρη Καμπουράκη
Κάποτε με φόβιζαν και με εξόργιζαν μαζί. Στη θέα των σμιχτών φρυδιών τους, στο άκουσμα των επιχειρημάτων τους, στην αντιμετώπιση της καθαρτικής οργής τους και του θεϊκά απονεμημένου ηθικού τους πλεονεκτήματος, τα δυο αυτά συναισθήματα χτυπούσαν διαδοχικά τα σπλάχνα εντός μου, σαν να με διαπερνούσε εναλλασσόμενο ρεύμα.
Τους έβλεπα οργίλους με σηκωμένο το δάκτυλο να θεωρούν εαυτούς αγίους και τιμωρούς, καθώς όποιος δεν ήταν μαζί τους ήταν κλέφτης, απατεώνας, πουλημένος και προδότης. Τους φοβόμουν τότε, διότι δεν το ‘χαν σε τίποτα να σηκώσουν το χέρι και να σου αστράψουν μία ή να δικαιολογήσουν με πιασάρικα επιχειρηματάκια εκείνους που το σήκωναν.
Με εξόργιζαν, διότι τους άκουγα να λένε τα πιο κουφά και παρανοϊκά πράγματα με τέτοια σιγουριά και σοβαροφάνεια, που ακόμα και ο πιο στέρεα λογικός άνθρωπος άρχιζε στο τέλος να αμφιβάλει αν διατηρεί σώας τας φρένας του. Με τα απίθανα που θα μας ξεφούρνιζαν, κάποια στιγμή όλοι μας αναρωτηθήκαμε μήπως εμείς -κι όχι εκείνοι- ήμασταν οι φρενο-βλαβείς.
Δεν ήταν μια παρανυχίδα μέσα στην πορεία της ζωής μας όλα όσα ζήσαμε εξ’ αιτίας αυτής της παρέας, που από τις φραπεδιές του Ντόλτσε βρέθηκε ξάφνου στα μάρμαρα του Μαξίμου. Ειδικά όσοι τους συναναστραφήκαμε στα μέσα ενημέρωσης ή στις δομές του κράτους, δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Πίσω από κάθε κολώνα παραμόνευε ένα υψωμένο δάκτυλο κι ένα μαστίγιο, έτοιμα να αποδώσουν δικαιοσύνη (κατά που την εννοούσαν εκείνοι).
Όλα όσα φαιδρά, αλλόκοτα, καταστροφικά και ανόητα, κάνουν σήμερα σε καθημερινή βάση προσπαθώντας να διαχειριστούν το χάλι τους, τα έκαναν ακριβώς ίδια και τότε. Μόνο που τώρα τους προσπερνάμε αδιάφορα χαρίζοντας τους ένα περιφρονητικό γελάκι, ενώ τότε στέκαμε εμβρόντητοι -και μάλλον φοβισμένοι- απέναντι στη μανία τους και την πολιτική τους ισχύ.
Θυμάμαι φάτσες, γιατί σ’ αυτές διακρίνεται το μεγαλείο τους.
Την Ζωή να καταχεριάζει τον αξιωματικό της τροχαίας μπροστά στις κάμερες γιατί δεν διευκόλυνε τους διαδηλωτές να μπουν στη Βουλή, τον Βούτση να επιστρέφει τους συλληφθέντες Ρουβίκωνες πίσω με περιπολικό, τον Χαϊκάλη να αναλαμβάνει το ασφαλιστικό μας, την Τζάκρη που είχε ψηφίσει τρία μνημόνια να είναι η πιο αντιμνημονιακή των αντιμνημονιακών, τον Παυλή να μας κάνει τον μάγκα, τη Ραχήλ Μακρή (που μετά μπήκε σε ριάλιτι) να μας απειλεί.
Θα μου πεις, τι τα θυμάσαι τώρα όλα τούτα;
Ε ξέρω γω; Μάλλον είμαι ανάποδος άνθρωπος. Διότι λένε πως …
όταν ξεψυχά κάποιος, περνά όλη του η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια του.
Μ’ εμένα συμβαίνει το αντίθετο. Εκείνοι ξεψυχούν πολιτικά, από τα δικά μου μάτια περνά η ζωή τους αστραπιαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου