Του Βασίλη Αγγελικόπουλου
Αποκλειστικό: Το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου θα εγκαινιαστεί, λίγες μόλις μέρες μετά τις ευρωεκλογές, με την τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη από τον θίασο «Αλεξομαζώματα Στεφανοσκορπίσματα», σε σκηνοθεσία Κιγκινάτου Τσίπρα και με πρωταγωνιστή, θέλει δεν θέλει («Εγώ δεν θα γίνω Ιφιγένεια»), τον διάδοχό του Κασσελάκη, στον ρόλο που εις μάτην αποποιείται.
Διότι ποιον άλλον καταλληλότερο για την απαιτούμενη θυσία θα βρει ο θορυβημένος από την άπνοια των δημοσκοπήσεων καταυλισμός των συριζαίων στην Αυλίδα της Κουμουνδούρου;
Ο Κάλχας Φλαμπουράρης απεφάνθη, μελετώντας τους οιωνούς του πρωινού του ντελβέκαφε, ότι: «Ούριοι άνεμοι δεν θα πνεύσουν για το Κόμμα, αν δεν θυσιασθεί ως Ιφιγένεια ο γόνος του αυτοκλήτου αρχιστρατήγου Αγαμέμνονος Πολάκη, τουτέστιν ο αίφνης κατσικωθείς στον σβέρκο μας Πρόεδρος Κασσελάκης!».
Ούτω αναγκασθείς ο Αχαιοσφακιανός Αγαμέμνων, εκάλεσε την μοιραία συντρόφισσά του Κλυταιμνήστρα Τζάκρη να προσέλθει στον καταυλισμό (χωρίς ντακούνες, λόγω συντηρητέας πλακοστρώσεως) κομίζοντας μαζί της το συνδημιούργημά τους, Πρόεδρον Κασσελάκη «Ιφιγένεια», προς δήθεν γάμου κοινωνία με τον δημοφιλή Αχιλλέα Τάιλερ – ίνα εγκαινιασθεί δόξη και τιμή η εφαρμογή του άρτι ψηφισθέντος νόμου, τον οποίο εισηγήθη ο σοφός νομοθέτης Σόλων Μητσοτάκης.
Πλην όμως ο ηρωικός Αχιλλεύς Τάιλερ είχε ήδη υπαχθεί εις ζυγόν γάμου –τελεσθέντος εις τας βαρβαρικάς Σάρδεις του Κροίσου Τραμπ, όπου επιτρέπονταν προ πολλού τα τοιούτα– και μάλιστα με ευειδή νέον φέροντα επί κεφαλής Στέφανον…
Ok, ολίγον μπερδεμένο και δυσνόητον όλο αυτό, αλλά το έχουν ετούτο το κουσούρι οι μεταμονδέρνες εν Επιδαύρω «σκηνικές αναγνώσεις» κλασικών αρχαίων έργων. Εν τέλει η δισυπόστατη «Ιφιγένεια» και εθυσιάσθη, και απήχθη από μηχανής θεό, – ή θεά, αδιευκρίνιστον, όπως και πολλά άλλα της παράστασης, καθότι έγινε παρεξήγηση, κι εξήγηση δεν δόθηκε· αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο στόλος φαίνεται πως αποπλέει. Το πέλαγο είναι βαθύ κι η Τροία είναι μεγάλη, όμως, οπότε η συνέχεια (που σίγουρα επέρχεται) προσεχώς· στα γουναράδικα.
Η κρεμ ντε λα κρεμ της δεδηλωμένης ή της σκοπίμως ανεκδήλωτης κεντροαριστεράς, δηλαδή το Τρίο των λίγο πολύ εκδηλωμένων «Δελφίνων» –Αχτσιόγλου, Χριστοδουλάκης και Τεμπονέρας– οργάνωσαν ανοιχτή συζήτηση με θέμα – ω της αναπάντεχης κεντροαριστερής ευθύτητας: «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;».
Ομολογία εκ των προτέρων της απορίας και του βέρτιγκο στο οποίο βρίσκεται σύμπασα, και αλληλοσπαρασσόμενη, η κεντροαριστερή «παράταξη». Η οποία πάσχει από την βαριά αυτοάνοση ασθένεια να στηρίζει εντέλει –λόγω και έργω– το κάρφος στον οφθαλμό της Μητσοτάκη.
Ετσι και τώρα με το «Τρίο Δελφίνων»: Σε όποιο συμπέρασμα και αν (που δεν…) κατέληξε η συζήτηση, δεν πρόκειται…
ούτε η ευρεία «παράταξη» να ωφεληθεί, ούτε κανένα από τα τρία «εκπροσωπηθέντα» (και εξ αυτού εκνευρισθέντα) κόμματα. Πλην βεβαίως των τριών –τώρα πολύ εκδηλωμένων– δελφίνων.
Θα χρειαστεί η Ελλάδα άλλο μισόν αιώνα για να δει τα πανεπιστήμιά της να λειτουργούν εύρυθμα, καθαρά, με αποδοτικά προγράμματα και με καθηγητικό προσωπικό πλήρως απεξαρτημένο από κομματικές, κατά βάθος πολύ ιδιοτελείς, «ουσίες». Πανεπιστήμια που θα βοηθούν απείρως περισσότερο την κοινωνία που τα τρέφει. Αλλο μισόν αιώνα. Απαισιόδοξος; Πώς αλλιώς, όταν βλέπεις να μην αντιμετωπίζεται η καταστροφική παράνοια μιας δράκας ανθρώπων και η αντικοινωνική «πολιτική» κάποιων κομμάτων εις βάρος της εκπαίδευσης; Οταν, νέος, είχα δοθεί ολόψυχα στο εκπαιδευτικό ρεπορτάζ ήμουν αισιόδοξος ότι κάτι θα αλλάξει. Οχι πλέον, εδώ και πολύ καιρό. Θα περάσει άλλος μισός αιώνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου