Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι επικίνδυνες – και προφανώς καθ’ υπόδειξη του Έλληνα πρωθυπουργού – δηλώσεις Συρίγου, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση των επικύψεων, δεν αποτελεί απλώς μια προκλητική γραφικότητα, αλλά έναν μηχανισμό που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και λειτουργεί στο παρασκήνιο υπονομεύοντας και ροκανίζοντας σταθερά, κρίσιμες Εθνικές μας προτεραιότητες και αδιαπραγμάτευτα στάνταρντς…
Οι αστείες δικαιολογίες στις οποίες κατέφυγε ο κ. Συρίγος στην προσπάθειά του να υποβαθμίσει το γεγονός μετά τις αντιδράσεις, αλλά και το ταραγμένο του ύφος το οποίο δεν κατέστη δυνατόν να το θέσει υπό έλεγχο κατά την διάρκεια της συνέντευξής του στο militaire, επιβεβαιώνουν ότι τα πράγματα με αυτήν την κυβέρνηση είναι εξαιρετικά σοβαρά και ότι τα μηνύματα που εκπέμπει ο κ. Συρίγος, ζέχνουν από παντού, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στην φαιδρή επικοινωνιακή διαχείριση στην οποία καταφεύγει, στο πλαίσιο της απέλπιδας προσπάθειάς του να τηρήσει ορισμένα στοιχειώδη προσχήματα και ισορροπίες.
Σε κάθε περίπτωση… Αυτό που πρωτίστως επιβεβαιώνεται, είναι ότι η μυστική Διπλωματία η οποία έχει ενσωματωθεί κατά τρόπον ανεπίτρεπτο στην προσωπική πρωθυπουργική τακτική, έχει πάψει πλέον οριστικά να αποτελεί εποικοδομητικό εργαλείο παράλληλης και απολύτως οργανωμένης στήριξης των Εθνικών θέσεων και εξελίσσεται σταδιακά, σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον σταθερής διολίσθησης στον ενδοτισμό και στην μειοδοσία. Τα ζητήματα που φαίνεται να μοχλεύονται είναι εξαιρετικά λεπτά και η πάγια εθνική στάση που τα έθετε διαχρονικά και εξ ορισμού έξω και πάνω από κάθε συζήτηση, δεν υφίσταται πλέον.
Κατά τα λοιπά… Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Συρίγος αναζητεί επικοινωνιακό δεκανίκι στην φαιδρή προσχηματολογία, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (θυμηθείτε πρόσφατες σχετικά ομορφιές με τα τουρκικά F-16).
Προφανώς και αυτήν την φορά, δεν πείθει κανέναν – ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό – όταν επικαλείται το παρωχημένο των οπλοπολυβόλων Lewis για να δικαιολογήσει τις αναφορές του περί παρωχημένου του συνόλου σχεδόν των προβλέψεων της Συνθήκης της Λωζάνης, πλην αυτών που σχετίζονται με τον ορισμό των συνόρων. Κανέναν δεν πήρε ο πόνος για τα οπλοπολυβόλα Lewis και τα ξίφη των Αξιωματικών… Κανείς δεν συζητά τα αυτονόητα σε επίπεδο εγκυκλοπαιδικής ενασχόλησης, επειδή απλά το έφερε η κουβέντα στο περιβάλλον μιας φιλικής παρέας… Και φυσικά ο πόνος του Ερντογάν, ουδόλως σχετίζεται με φλύαρες αμπελοφιλοσοφίες για την τεχνολογία της ξιφολόγχης και των λιπαντικών της κάνης, όταν αναφέρεται στο παρωχημένο της συγκεκριμένης Συνθήκης της οποίας ζητεί επιμόνως την αναθεώρηση στο πλαίσιο βεβαίως της συνολικής επιθετικά αναθεωρητικής του πολιτικής.
Εάν ο κ. Συρίγος λοιπόν, ήθελε να αμπελοφιλοσοφήσει για την μουσειακή αξία των παρωχημένων οπλοπολυβόλων της εποχής, θα ήταν προτιμότερο να επιλέξει να ασχοληθεί με τις ενδεδειγμένες αναφορές στον κανόνα του πυροβόλου και να διατυπώσει δημόσια και με καθαρό τρόπο την άποψη πως η επέκταση των Εθνικών χωρικών υδάτων στα 12 νμ, αντί να παραπέμπεται σταθερά στις καλένδες, θα πρέπει να ολοκληρωθεί πριν εκπνεύσει η θητεία της παρούσας κυβέρνησης… ΚΑΙ γιατί είναι αδιαπραγμάτευτη Εθνική υποχρέωση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ΚΑΙ διότι ο ανωτέρω παρωχημένος «κανόνας», καθιστά την άσκηση της συγκεκριμένης υποχρέωσης – δικαιώματος περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Καλό θα είναι λοιπόν να μην δουλευόμαστε μεταξύ μας.
Ο κ. Συρίγος, δεν έχει υπαρξιακές ανησυχίες για την ιστορική αξία μουσειακών όπλων και οπλικών συστημάτων και σε κάθε περίπτωση οφείλει να γνωρίζει – ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΠΩΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ – ότι ο υπουργός μιας χώρας, της οποίας η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα στοχοποιούνται συστηματικά από μια επιθετική αναθεωρητική δύναμη η οποία αμφισβητεί προκλητικά το status των Συνθηκών, δεν είναι να αμπελοφιλοσοφεί για την μουσειακή αξία των Lewis ως αφορμή για να μπαίνει στο τραπέζι της συζήτησης το κύρος των Συνθηκών, έστω και ως προϊόν σκοπούμενης παρερμηνείας από την άλλη πλευρά.
Σταθερή και αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση κάθε Έλληνα Υπουργού, ο οποίος επιχειρεί να καταπιαστεί με ζητήματα που άπτονται του κύρους των Συνθηκών και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, είναι να τροφοδοτεί τον Δημόσιο διάλογο, τα μηνύματα που διοχετεύονται στα Διεθνή φόρα, αλλά και τα πολιτικοστρατιωτικά επιτελεία της άλλης πλευράς του Αιγαίου, με επιχειρήματα και επιστημονικές στοιχειοθετήσεις που ενισχύουν, θεμελιώνουν και επικαιροποιούν την δύναμη των Συνθηκών και την ισχύ της αδιαπραγμάτευτης Εθνικής επιχειρηματολογίας.
Εάν δεν είναι ικανός να το πράξει, υπάρχει ο δρόμος της παραίτησης και της ιδιωτείας. Εκεί τουλάχιστον ο καθένας μπορεί να είναι εθνικά αξιοπρεπέστατος, αφού δεν υποχρεούται εκ της θέσεως και της αρμοδιότητάς του να πατρονάρει την επικίνδυνη κυβερνητική πολυγλωσσία, για να διευκολύνει τους χειρισμούς του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Δυστυχώς όμως σε αυτήν την κυβέρνηση, φαίνεται ότι …
αυτό που περισσεύει δεν είναι η αποφασιστικότητα, αλλά οι ανομολόγητες δεσμεύσεις του παρασκηνίου, μέρος των οποίων φαίνεται πως είναι η συντήρηση μιας κουλτούρας αποδοχής των μέχρι χθες αδιανόητων στην διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Από την άποψη αυτή, η μηδενική συμβολή του καθηγητού και Υπουργού κ. Συρίγου, στην αναγκαία απάντηση την οποία οφείλει να δώσει η χώρα στην επιθετική διαχείριση της δοτής κυβέρνησης της Λιβύης η οποία ενορχηστρώνεται δια χειρός Ερντογάν, σε αντιδιαστολή με την υπέρμετρη φλυαρία του για τις μουσειακές παραμέτρους που συμπεριλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λωζάνης, δεν αποτελούν τυχαία και αποσπασματικά περιστατικά, αλλά μέρος της ενιαίας κυβερνητικής αντίληψης, εκφραστής της οποίας είναι ΚΑΙ ο κ. Συρίγος και ο καθένας οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά του ΚΑΙ για την σκοπιμότητα της παρέμβασης, αλλά Και για το που οδηγείται η χώρα με ευθύνη αυτού του πρωθυπουργού και αυτής της κυβέρνησης στο σύνολό της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου