ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ε ρε γλέντια!

Γράφει ο ΑΛΚΗΣ ο γλεντζές

«Δε μάς παρατάς ρε Καρανίκα. Ασχολήσου με τα πόδια της Μενεγάκη κι άσε μας ήσυχους. Που τόσους μήνες με τη διάσπαση, έχουμε ξεσκιστεί στη δουλειά και θα μας την πεις κι από πάνω. Ασαπέρα αγόρι μου», έγραψε αρχικά η Έλενα Ακρίτα προχθες το βράδυ στο Facebook και σχολίασε αμέσως μετά στα σχόλια: «Τού μιλάω στη γλώσσα του για να καταλάβει τί διαβάζει».

Να σας εξηγήσω τι συμβαίνει για να καταλάβετε.

Συνήθως μια φορά το χρόνο, οι μεγάλοι Ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι αλλά και πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, μεταβαίνουν για ένα τριήμερο, συνήθως ΠΣΚ με προορισμό κάποιο τουριστικό μέρος σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα. Οι Σπέτσες είναι ένας από αυτούς τους προορισμούς, διότι όντας κοντινός, μπορεί να συνδυάσει ένα getaway, με ένα τριήμερο εταιρικών δραστηριοτήτων, το οποίο στην επιχειρηματική νεογλώσσα από τη δεκαετία των 90s και μετά,  περιγράφεται σαν “Kickstart meeting», «get together weekend», κλπ.

Εκεί, συνήθως τα πρωινά του Σαββάτου και της Κυριακής, λαμβάνουν χώρα συσκέψεις και παρουσιάσεις πεπραγμένων του προηγούμενου οικονομικού ή και ημερολογιακού έτους, ενώ ακολουθούν και δραστηριότητες  εκπαιδευτικού περιεχομένου, οι οποίες σκοπό έχουν αφ ενός να γνωριστούν τα μέλη του προφανώς πολυπληθούς ομίλου ή επιχείρησης μεταξύ τους, αφετέρου δε να συσφιχθούν οι εργασιακές σχέσεις (ασχετα αν σε πολλές περιπτώσεις αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συσφιχθούν και προσωπικές σχέσεις… 😃 ) αλλά και να επιτευχθεί μια εργασιακή οικειότητα σε λελογισμένα πλαίσια, να ενισχυθούν οι σχέσεις μεταξύ των ομάδων αλλά και να βελτιωθεί η διατμηματική συνεργασία μέσω role playing games, group and team-building skills, interpersonal bonding, ανάπτυξη δεξιοτήτων ακόμα και ομαδικά παιχνίδια μυστηρίου(!) στα οποία άτομα ή ομάδες καλούνται να λύσουν γρίφους και άλλα παρόμοια...

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος, και αυτή τη διαδικασία την εκτελεί είτε ένα εσωτερικό τμήμα εκπαίδευσης, όταν πρόκειται για πολύ μεγάλους ομίλους, ή, συνηθέστερα, εξωτερικές εταιρείες που εξειδικεύονται στην διεξαγωγή τέτοιων δραστηριοτήτων. 

Το βράδυ της τελευταίας μέρας συνήθως λαμβάνει χώρα και ένα εταιρικό πάρτι ενίοτε είτε σε κάποιο κλαμπ ή μπουζουξίδικο στο οποίο τα στελέχη ξεσαλώνουν, και ευκταίο είναι φυσικά να μην παρεκτραπούν και κάνουν πράγματα τα οποία θα σημαδέψουν την υπόλοιπη εργασιακή τους πορεία μέσα στην εταιρεία.

Παρ όλα αυτά, make no mistake, εννοείται ότι ΔΕΝ μιλάμε για διακοπές, αλλά για ένα σχεδόν εξαντλητικό τριήμερο εντατικής εργασίας, το οποίο λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε εργάσιμες μέρες, και για το οποίο απαιτείται προετοιμασία ώστε να ετοιμαστούν οι παρουσιάσεις και οι συσκέψεις, οι οποίες μπορεί να είναι παρατεταμένες, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με γενικούς διευθυντές ή διευθυντές τμημάτων. Οι έχοντες εμπειρία ξέρουν. Α ναι, και επιστροφή Κυριακή το βράδυ και τη Δευτέρα δουλειά… Μη χαλαρώνουμε!

Φανταστείτε λοιπόν το πόσο φαιδρή θα είναι η κατάσταση των ΣΥΡΙΖΑίων των οποίων η παρουσία στο δημόσιο και εργασιακό βίο έχει να κάνει από τη γενιά του 1-1-4, «Εδώ Πολυτεχνείο», τα μονοπάτια της Γένοβας, Τον «Δεκέμβρη» του 2008 της καρδιάς μας, τους προπηλακισμούς αντιφρονούντων και τις καταστροφές σε όλη την προ-ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακή περίοδο.  

Τι σχέση έχουν με όλα αυτά τα meetings και το training οι σύντροφοι; 

Στα ψάρια έξω από το νερό θα είναι.  

Που είναι τα φοιτητικά αμφιθέατρα, που είναι η ίντριγκες για τις φοιτητικές και τις συνδικαλιστικές εκλογές; Που είναι οι φωνές, τα βρισίδια, οι καταλήψεις, τα "Bella Ciao" στα κουτούκια...

Τίποτα από όλα αυτά. Εδώ είναι πολυεθνική με σκληροπυρηνικής στόχοθετικής προσήλωσης και πειθαρχίας νοοτροπία, όσο και αν δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ποιοι είναι οι στόχοι… 😃

Ως εδώ είναι το αστείο του πράγματος.

Το σοβαρό του πράγματος έγκειται στο ότι όλος αυτός ο μικρόκοσμος του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος συνήθως εκινείτο μεταξύ Βούλας και του κατακόρυφου άξονα Παλαιού Φαλήρου μέχρι πολύ ψηλά στα βόρεια προάστια της Αθήνας μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο της Ελληνικής πραγματικότητας. Ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις λοιδορείτο και εθεωρείτο εμπόδιο στο «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας, ακόμα και στα χρόνια του βαθέως σημιτικού εκσυγχρονισμού και Κωστοπουλικού "ξεβλαχέματος".

Αυτό λοιπόν το αποπαίδι της λούμπεν πολιτισμικής νεοΕλληνικής Βαλκανικής πραγματικότητας, καλείται μετά από τόσα χρόνια συνεχούς λοιδορίας και διωγμού κοινωνικού αλλά και πολιτισμικού (μέχρι και βόμβες τους βάζανε!), καλείται λέω, να πάρει στα χέρια του τη χώρα, έχοντας απέναντί του ένα 61%τακατό της ελληνικής κοινωνίας, με σχεδόν εχθρικό ή πολύ κριτικό μέτωπο δημοσιογράφων και διανοουμένων απέναντί του, και τη στιγμή που προσπαθεί να συνέλθει να του λένε να πληρώνει τον κλητήρα 3.000€ το μήνα, όπως σε κάτι προμνημονιακά υπουργεία, ενώ, λογικό, πολλά από τα καλύτερα στελέχη τα οποία «έφαγαν πολύ ξύλο» τη δεκαετία 2010-2020 ("θέλουν οι Αγγλοι/ Γάλλοι/ Πορτογάλλοι/ Βούλγαροι και Οθωμανοί ένα άλλο 15% horizontal layoffs"... άκουγες την Παρασκευή το βράδυ, και την επόμενη Παρασκευή βρισκόσουνα στο δρόμο με ένα κιβώτιο στο χέρι), έφυγαν για τόπους μακρινούς και αλαργινούς, με γκρίζους ουρανούς αλλά, πολλαπλάσιους μισθούς και σεβασμό για το όσα έχουν ήδη επιτύχει ακαδημαϊκά και επαγγελματικά. Σε μια εχθρική χώρα. Στον τόπο τους!

Αν θέλουμε να το δούμε αλλιώς ακόμα με αφορμή τα όσα συζητήσαμε, υπάρχουν 2 Ελλάδες, οι οποίες μιλούν 2 διαφορετικές γλώσσες. Αρκεί κάποιος δηλαδή το τι γίνεται στο Facebook όταν ανοίγει ανάρτηση που ανακοινώνει π.χ. την αρχή κατασκευής ή την αδειοδότηση κάποιου έργου στο Ελληνικό.  Πόση χαρά και ελπίδα από το 40τακατό, και πόση χολή και μίσος από το υπόλοιπο 60τακατό, το οποίο συνεχώς βρίζει όσους εμπλέκονται στα έργα, και προτιμάει να μη γίνει τίποτε, αλλά ταυτόχρονα ψάχνει απελπισμένο για εργασία με «καλοπληρωμένες δουλειές» που λέει και ο πρωθυπουργός μας. Βριζοντας ταυτόχρονα αυτούς που μπορούν να του την προσφέρουν!
 

Σίγουρα θα γελάσουμε με τον κύριο Κασελάκη και τις ξινισμένες φάτσες των συριζαίων ενώ θα κάνουν «bonding» «team-building activities» και re-skilling. 

Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!  

Ας σκεφτούμε όμως και λίγο έξω από το κουτί, για το...

 

 πώς μπορούμε να συνταιριάξουμε αυτές τις δύο Ελλάδες, ώστε εφόσον βγήκαμε έστω και καταρρακωμένοι από αυτό το σκοτεινό τούνελ της τελευταίας δεκαπενταετίας, να συνεχίσουμε προς το φως και να μην ξανακυλήσουμε σε εκείνο το σκοτάδι της μιζέριας.