ΥΠΑΡΚΤΟΣ "ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ" - ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τι ΔΕΝ μας είπε ο κύριος Νταλάρας!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Μια επιπλέον παρατήρηση, πρόσθετη στο προηγούμενο σημείωμα : το πρόβλημα, αν έχει νόημα να συζητηθεί, δεν είναι αυτό για το οποίο κόπτεται ο κύριος Νταλάρας : ότι τα “ακατοίκητα” δεν ήξεραν ένα τραγούδι του Τσιτσάνη. 

Εννοείται ότι δεν θα ήξεραν. Και το να τους το χτυπάς, είναι σαν να παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες, γνέφοντας σ’ ένα ακροατήριο άσχετο απ’ το δικό τους.

Το πρόβλημα / ερώτημα στο οποίο δεν θα απαντήσει είναι :  

Πώς χάθηκαν “απ’ αυτό τον τόπο” οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση ενός νέου Τσιτσάνη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη ή Σαββόπουλου. * 

Υπέστη ξαφνικά καταβαράθρωση το μουσικό IQ της χώρας; ή κάτι άλλο συνέβη, και τι ήταν αυτό;  

Ο λόγος που δεν θα απαντήσει ο ΓΝ είναι απλός : ό,τι έγινε, έγινε με τη φροντίδα των διαχρονικών εργοδοτών του. Απ’ την οποία ο ίδιος, ακόμα κι αν είναι άμοιρος ευθυνών, έχει ωφεληθεί τα μέγιστα.

Με μια ματιά στην εξέλιξη του φαινομένου “μουσική παραγωγή στην Ελλάδα” των τελευταίων δεκαετιών, βλέπει κανείς μια σειρά κινήσεων που οδηγούν το φαινόμενο “μουσικός δημιουργός” νομοτελεικά σε εξαφάνιση, μετατρέποντάς το σε είδος μουσειακό, ανέναα δοξαζόμενο από απόσταση ασφαλείας, μη επιδεκτικό συνέχειας. 

Όλα αυτά, βγαίνοντας απ’ την παρένθεση των ‘60s – “χρυσούν αιώνα” για τον πολιτισμό και όχι μόνο. Μετέπειτα εξελίξεις, όπως η επανάκαμψη του τραγουδοκεντρικού σταρ σίστεμ με τον ερμηνευτή on top, η κυριαρχία στις δισκογραφικές των οικονομικών executives, το do-it-yourself με θλιβερό αντίστοιχο εν Ελλάδι το “έντεχνο”, και φυσικά το free downloading και τα talent shows, συνθέτουν μια διαδικασία εξάλειψης αυτού που μεγαλώσαμε θαυμάζοντας ως “δημιουργικό καλλιτέχνη”.

Ζούμε την τελευταία πράξη του έργου : με την καθιερωμένη καθυστέρηση, δεν θα αργήσουν και εδώ οι πρώτες “δημιουργίες” των AI music generators, με εντολές όπως “Tsitsanis meets Miles Davis” η “Tountas meets Fela Kuti” ας πούμε – δεν το έχω ψάξει, μπορεί ήδη να συμβαίνουν.

Και γιατί όχι; 

Με τον πήχη τοποθετημένο απ’ τα crossover τερατουργήματα των τελευταίων χρόνων [ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε] οι ελπίδες του φιλόμουσου κοινού εναποτίθενται στη “δημιουργικότητα” της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Όσο για τους διδακτικούς, καταγγελτικούς τόνους του κυρίου Νταλάρα...

 

 πέφτουν στο ίδιο κενό με το αυτάρεσκο ύφος “φρουρού του πολιτισμού” του παρά τω πλευρώ του υπομειδιούντος κυρίου Μπογιόπουλου.
 

Να υποθέσω επ’ αυτού ότι, μετά τους Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, το “τιμημένο” [βλ. εδώ και εδώ] βάζει πλώρη για τη διαφύλαξη και της κληρονομιάς του “Βλάχου”;