Πολλά έχουμε ακούσει (και φοβάμαι θα συνεχίζουμε να ακούμε) εναντίον της τροπολογίας με την οποία οι παράνομοι μετανάστες που βρίσκονται ήδη τρία χρόνια στην Ελλάδα και εργάζονται μπορούν να πάρουν άδεια παραμονής για όσο εργάζονται, είτε από πικρόχολους και ζηλιάρηδες πρώην πρωθυπουργούς είτε από ανθρώπους που ειλικρινώς ανησυχούν για την προβληματική συνύπαρξη ανθρώπων με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, κώδικα αξιών και βαθμό θρησκοληψίας.
Προσωπικά ανησυχώ για την προβληματική συνύπαρξη αλλά ταυτοχρόνως μπορώ να καταλάβω ότι οι Έλληνες είμαστε αρκετά πλούσιοι ώστε να μπορούμε να απορρίπτουμε δουλειές οι οποίες όμως πρέπει να γίνουν. Συνεπώς η τροπολογία μού φαίνεται απαραίτητη αλλά φοβάμαι ότι θα ακυρωθεί στην πράξη από το σύνηθες ελληνικό πρόβλημα: την απροθυμία της πολιτείας να επιβάλει τους κανόνες που η ίδια ορίζει. Οι λαθρομετανάστες που εργάζονται με μαύρα κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουν να εργάζονται με μαύρα έχοντας (και οι ίδιοι και οι εργοδότες τους) τη σιγουριά ότι κανείς δεν πρόκειται να τους ελέγξει και πολύ περισσότερο να τους επιβάλει κάποια ποινή που θα κάνει την παραβατική τους συμπεριφορά ασύμφορη και τις συνέπειές της τρομακτικές.
Μαζί με την απαισιοδοξία για την επιθυμία της κυβέρνησης να κάνει το κράτος να λειτουργήσει, η συζήτηση για τις δουλειές που υπερβαίνουν τα προσφερόμενα εργατικά χέρια μού δημιούργησαν και μια απορία: Τι γίνεται με τα επιδόματα ανεργίας;
Μήπως πολλά από αυτά είναι στην πραγματικότητα επιδόματα αεργίας;
Μήπως μαζί με το επίδομα σε κάποιους συμπολίτες που πραγματικά έχουν ανάγκη, επιδοτούμε και το αραλίκι κάποιων άλλων;
Ένας 50χρονος ανειδίκευτος που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς δουλειά είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να μην είναι εύκολο να βρει δουλειά. Είναι δηλαδή κάποιος που χρειάζεται και πρέπει να πάρει κρατική βοήθεια. Γιατί όμως να επιδοτείται ένας 23χρονος π.χ., ο οποίος απολύεται μετά από 125 μέρες δουλειά σε μια καφετέρια από τη στιγμή που για να βρει μια άλλη δουλειά χρειάζεται λίγες μέρες ή ακόμα και λίγες ώρες;
Το επίδομα ανεργίας υποτίθεται ότι βοηθά τους ανθρώπους για τους οποίους οι πόρτες είναι κλειστές όχι τους ανθρώπους που οι πόρτες τούς περιμένουν ορθάνοιχτες αλλά εκείνοι είναι πολύ επιλεκτικοί ή πολύ «κουρασμένοι» για να τις διαβούν. Το επίδομα ανεργίας πρέπει να είναι για τις περιπτώσεις των συμπολιτών που στ’ αλήθεια δεν μπορούν να βρουν καμία δουλειά και όχι για τις περιπτώσεις των συμπολιτών που ψάχνουν τη δουλειά των ονείρων τους.
Είμαι πολύ χαρούμενος που ζω σε μια χώρα τόσο πλούσια ώστε οι κάτοικοί της να έχουν την άνεση να απορρίπτουν εργασίες, αλλά προτιμώ αυτή η απόρριψη να μη γίνεται επί πληρωμή. Πολύ περισσότερο όταν με τα λεφτά που δίνονται σε επιλεκτικούς και «κουρασμένους» κακομαθημένους πιτσιρικάδες θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο ουσιαστική η βοήθεια στους ανθρώπους που η ηλικία δεν τους δίνει πολλά περιθώρια εργασιακής ευελιξίας.
Με λίγα λόγια, μήπως είναι κάπως παλαβό και εν τέλει αυτοκαταστροφικό να δίνεται επίδομα ανεργίας σε συμπολίτες στους οποίους απευθύνονται τα χιλιάδες «ζητείται υπάλληλος» με τα οποία έχει γεμίσει η χώρα;
Μήπως είναι κάπως παλαβό και αυτοκαταστροφικό να επιδοτείται η νοοτροπία «ζω με τους γονείς μου, λογαριασμούς και νοίκια δεν πληρώνω, 300-400 ευρώ τον μήνα για μερικούς μήνες μαζί με τα διάφορα pass είναι ό,τι πρέπει, γιατί να δουλέψω»;
Είμαι ο τελευταίος που θα κατηγορήσω την τεμπελιά και το αραλίκι (στην πραγματικότητα τα ζηλεύω κάπως) αλλά ταυτοχρόνως σκέφτομαι...
μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να πληρώνουμε συμπολίτες για να αράζουν. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου