Τελικά, η μονοθεματικότητα σε βάζει στη Βουλή, ειδικά όταν απευθύνεσαι σε ένα κοινό αμόρφωτων ή/και αδιάφορων: "ζήτω το Έθνος" λέει ο ένας, "ζήτω ο σοσιαλισμός" ο άλλος, κι ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Το πώς θα υλοποιηθούν αυτά, είναι αδιάφορο. Ψήφιζε και μη ερεύνα.
Δείτε ένα αριστούργημα του κόμματος που εξελέγη ως παραθρησκευτική σέχτα και η παλιομοδίτικη αντίληψη εθνικοφροσύνης που εκφράζει μπροστά στους εθνομηδενιστές που μας έχουν κατακλύσει, φαίνεται, σε αρκετούς, όαση. Το αριστούργημα είναι από τις προτάσεις του για τη μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Παιδεία.
Ο πρόεδρος είναι και δάσκαλος.
- Κατάργηση της εμπαθούς συνήθειας ορισμένων καθηγητών να κόβουν συστηματικά στις εξετάσεις φοιτητές χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Πώς θα γίνει αυτό, δάσκαλε; Πώς θα εντοπίσεις τους "εμπαθείς καθηγητές"; Βάζοντας, ας πούμε, έναν δείκτη "εμπάθεια alert" αν οι κομμένοι ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσοστό;
Και πώς ξέρεις ότι το κόψιμο οφείλεται σε... εμπάθεια και όχι σε ανεπάρκεια των φοιτητών; Κι αν όντως οφείλεται σε εμπάθεια, πώς θα την καταργήσεις; Θα φτιάξεις δευτεροβάθμια επιτροπή βαθμολόγησης στην οποία θα μπορούν να προσφεύγουν οι φοιτητές; Θα νουθετήσεις τον καθηγητή να πάψει να φέρεται εμπαθώς; Θα στείλεις τον αστυνόμο Θεοχάρη να τον πιάσει απ' τον λαιμό: "Σταμάτα ρε κάθαρμα να είσαι εμπαθής! Δεν τα λυπάσαι τα παιδάκια, σκουλήκι;" Θα τον πας σε παπά να τον ευλογήσει για να φύγει από μέσα του το δαιμονικό πνεύμα της εμπάθειας; Θα βάλεις ποσόστωση στο πόσοι θα περνούν και πόσοι θα κόβονται;
Eξήγησέ μας, please.
- Ειδική πρόνοια για εμπερίστατους φοιτητές.
Το μόνο καλό είναι η χρήση του επιθέτου "εμπερίστατος" ( αυτός που αντιμετωπίζει προβλήματα, δυσκολίες ή είναι πολύ απασχολημένος < εν+περί+ίστημι), που είχα πολύ καιρό να το συναντήσω. Ακούγεται καλό όλο το μέτρο: να το βοηθήσουμε το παιδί να πάρει ένα χαρτί, να τελειώσει. Πώς όμως;
Αυξάνοντας τον χρόνο φοίτησης, για εκείνον μόνο;
Μειώνοντας τη βάση, για εκείνον μόνο;
Εφαρμόζοντας χαλαρότερα κριτήρια βαθμολόγησης, για εκείνον μόνο;
Και το πιο δύσκολο: πώς διαπιστώνεται ποιος είναι εμπερίστατος και ποιος όχι; Είναι ο άλλος σκράπας, τελειώνει ο χρόνος φοίτησης, και έρχεται και σου λέει "έχω πρόβλημα". Πάσχω από κατάθλιψη, από ψυχωσικό σύνδρομο, από λουμπάγκο (τι λέτε, δεν θα βρεθεί ένας γιατρός να δώσει "χαρτί" για να το βοηθήσει κι εκείνος το παιδί;), είναι οι γονείς μου άρρωστοι και τους τρέχω στα νοσοκομεία, είναι φτωχοί και δουλεύω ντελίβερι, έμπλεξε ο αδελφός μου με ναρκωτικά, κ.λπ... Πώς θα βεβαιωθεί η... εμπεριστατότητα;
Θα νομοθετηθούν κατηγορίες, όπως είναι τα ποσοστά αναπηρίας, ας πούμε; Θα φτιάξει (Ποιος; Το Υπουργείο Παιδείας; Το Πανεπιστήμιο; Μια Ανεξάρτητη Αρχή;) μια επιτροπή που θα ψάχνει το αληθές κάθε ισχυρισμού και θα βάζει στον "δικαιούχο" τη σφραγίδα "ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟΣ 67%";
Ακόμα και το πανεπιστημιακό άσυλο δεν προτείνει να καταργηθεί.
Με ποια διαδικασία, δάσκαλε, δεν θα γίνεται ανεκτό ως αιτία παραβατικότητας;
Μόνο η τελευταία παράγραφος είναι σωστή, που...
είναι αντιγραφή από το πρόγραμμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ.
Αλλά ποιος κάθεται να ασχοληθεί με λεπτομέρειες; Αρκεί το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και πέφτει σωρηδόν η ευλογημένη ψήφος, από τους εμπερίστατους ψηφοφόρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου