Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να είχε κάνει ένας νέος και αδοκίμαστος αρχηγός, αν ήθελε να κρατήσει ενωμένο το κόμμα του, θα ήταν να καλέσει την επομένη της επικράτησής του την αντίπαλό του. Να προσπαθήσει να ρίξει γέφυρες ενότητας, πρωτίστως για να εδραιώσει την αναπάντεχη εσωκομματική του εξουσία.
Ο «ξένος» που «πήρε» τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακριβώς το αντίθετο: Τυλίχτηκε σε ένα τοξικό νέφος οίησης, δείχνοντας προκλητικά την έξοδο σε όποιον τον αμφισβητούσε.
Νομιμοποίησε έτσι τη μετατροπή της αρχικής καχυποψίας σε καθαρή εχθρότητα.
Ούτε ο πιο φανατικός αντισυριζαίος δεν μπορούσε να φανταστεί τέτοιο τέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος που δικαιώνει την πρόβλεψη ότι το κόμμα ήταν εκβλάστημα της χρεοκοπικής ανωμαλίας και επέπρωτο να εκλείψει μαζί με αυτήν.
Τέλος που επιβεβαιώνει ότι όσο εκτρέφεις την εχθροπάθεια· όσο συντηρείς εντός σου το δηλητήριο, διακινδυνεύεις στο τέλος την αυτοδηλητηρίασή σου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει επειδή...
βρέθηκε με μια ηγεσία που φέρθηκε στους διαφωνούντες όπως φερόταν το κόμμα στους αντιπάλους του.
Τελειώνει με ενδόρρηξη του πολακισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου