…Αυτό στο οποίο φυσικά δεν θα αναφερθεί κανείς απ’ τους λακέδες του “δημοκρατικού τόξου”, είναι το ιστορικό background των γεγονότων του Πολυτεχνείου :
Με τους σκληροπυρηνικούς [Ιωαννιδικούς] να διαχωρίζουν κάθετα τη θέση τους απ’ την ομάδα Παπαδόπουλου [σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, η απόφαση για “εκδημοκρατισμό” της χώρας] και ένα μήνα πριν απ’ τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, θα ξεσπάσει κρίση Ελλάδας – ΗΠΑ [νεόκοπος υπουργός εξωτερικών τους ο Χένρι Κίσσινγκερ].
Ο λόγος: άρνηση Παπαδόπουλου στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν τα αεροδρόμια Ελευσίνας και Σούδας, στο πλαίσιο του αραβοϊσραηλινού πολέμου του Γιομ Κιπούρ.
Η ανακοίνωση του Ξανθόπουλου – Παλαμά, υπουργού εξωτερικών της νεο-ορκισμένης τότε κυβέρνησης Μαρκεζίνη είχε ως εξής : «Αι φιλικαί σχέσεις της Ἑλλάδος μέ τας αραβικάς χώρας, αποκλείουν οιανδήποτε συμμετοχήν, είτε άμεσον είτε έμμεσον, εις τυχόν ενέργειαν στρεφομένην εναντίον αυτών… Ο ελληνικός χώρος, θαλάσσιος καί εναέριος, δεν χρησιμοποιείται δι’ οιανδήποτε ενέργειαν, σχέσιν έχουσα με την εμπόλεμον κατάστασιν εἰς την Μέσην Ανατολήν».
Θα ακολουθούσε διάβημα Παπαδόπουλου προς τον πρεσβευτή Τάσκα, με το οποίο ο δικτάτωρ ξεκαθάριζε ότι λόγω διαγραφόμενου κινδύνου πυρηνικής ανάφλεξης, τα τρία πολεμικά σκάφη του 6ου Αμερικανικού Στόλου που ελλιμενίζονταν στην Ελευσίνα [διαθέτοντα πυρηνικό εξοπλισμό] έπρεπε άμεσα να αποπλεύσουν.
Η ιστορία είναι περίπλοκη και σχετικά περιορισμένου ενδιαφέροντος υπό τις παρούσες πλέον συνθήκες [χώρια τις κατηγορίες που συνεπάγεται περί …συμπάθειας στη Χούντα από ελλοχεύοντες ηλίθιους].
Αξίζει να την ψάξει όποιος παρόλα αυτά ενδιαφέρεται, όπως και τον ρόλο του Ναυάρχου Αραπάκη, αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού ο οποίος έδωσε τελικά το ελεύθερο στους Αμερικανούς παρακάμπτοντας την κυβέρνηση… [θα διατηρούσε τη θέση του μετά την ανατροπή της Χούντας Παπαδόπουλου, όχι απ’ τον “λαϊκό αγώνα”, αλλά απ’ την πολύ σκληρότερη Χούντα Ιωαννίδη].
Αυτό που κρατάμε είναι ένα συγκριτικό τεστ υποχωρητικότητας [aka δουλοπρέπειας] ανάμεσα στη δικτατορική κυβέρνηση Παπαδόπουλου και τη “δημοκρατική” Μητσοτάκη, υπό παρεμφερείς συνθήκες.
Για να μην το κουράζουμε με τεχνικές λεπτομέρειες [διαθέσιμες στο διαδίκτυο] : Η στάση της δεύτερης...
συνοψίζεται σε ένα “ναι σε όλα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου