Του Γιάννη Πανούση
Είναι γνωστό ότι τ’ απρόβλεπτα δεν προβλέπονται, καθώς και ότι στη χώρα μας η πολιτική, δυστυχώς και η κοινωνία, δεν λειτουργούν γραμμικά αλλά χαοτικά.
Παραταύτα κάποια (ασχεδίαστα) σχέδια των κομματικών επιτελείων ακολουθούν τον κανόνα "δια της δοκιμής και πλάνης", πρακτική που θολώνει ιδιαίτερα τα όρια των κόκκινων γραμμών, που υποτίθεται ότι δεν υπερβαίνουν στο δημοκρατικό πολιτικό παιχνίδι.
Στο πλαίσιο αυτό η ΝΔ σφυροκοπάει, πέραν της δεοντολογίας, το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντάς τον ίσως ετεροθαλή ιδεολογικό αδελφό που παρασύρθηκε από αντίθετα ρεύματα και μπορεί να της πάρει την πελατεία. Την ίδια ώρα πλαγιοκοπεί, πάλι πέραν της δεοντολογίας, το ΠΑΣΟΚ για να απορροφήσει στελέχη του μέσα στον κρατικό μηχανισμό.
Αδιευκρίνιστος παραμένει ο ρόλος κάποιων συντηρητικών ΜΜΕ που είχαν (κι έχουν;) έμμεσα επιλέξει άλλην για αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ (sic) και αποκαθηλώνουν καθημερινά τον εκλεγέντα πρόεδρο. Γιατί άραγε εμπλέκονται σε αλλότριες υποθέσεις με τόση εμπάθεια;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ή τουλάχιστον η νυν μειοψηφία της μειοψηφίας του, προτιμάει να ξαναγίνει ένα μικρό (και άμωμο;) κόμμα χωρίς εξουσία, πιστεύοντας ότι έτσι επέρχεται κάποιου είδους αυτο-κάθαρση (ιδίως αν απαρνηθεί παρελθόν και ηγέτες).
Το απονενοημένο όμως εγχείρημα της αυτο-αθώωσης δεν επιτυγχάνεται μέσω αποχωρήσεων, καταγγελιών ή μίζερης εσωστρέφειας, αλλά με δημόσια και ειλικρινή αυτοκριτική και προσωπική ανάληψη ευθυνών. Γιατί άραγε δεν το τολμάνε, αντί να παραιτούνται ανά ένας ή κατά ομάδες;
Το ΠΑΣΟΚ πελαγοδρομεί ανάμεσα στον ημι-εκσυγχρονισμό του Σημίτη, τον εξ-αμερικανισμό του ΓΑΠ, τον συγκεντρωτισμό του Β.Β., τη χαμογελαστή ισορροπία της αείμνηστης Φώφης και τον τακτικισμό του νυν αρχηγού. Πολλές βάρκες για δύο πόδια του 12%, που θέλουν να μετεωρίζονται ανάμεσα στα αριστερά του Σημίτη και δεξιά του Κουτσούμπα. Γιατί άραγε δεν ξε-καθαρίζουν το τοπίο πριν τους παρα-σύρει το κύμα;
Οι λοιποί αριστεροί ονειρεύονται να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, αγνοώντας ότι με συντρίμμια δεν χτίζεις πύργους.
Οι λοιποί δεξιοί επιχαίρονται που η Αριστερά δεν διαθέτει πλέον ηθικό πλεονέκτημα, λες και το απέκτησαν οι ίδιοι αυτομάτως (sic).
Τί είδους πολιτική ωριμότητα έχουν σήμερα τα κομματικά επιτελεία παίζοντας άλλοτε κρυφτό (με τα τρολ) κι άλλοτε κυνηγητό (με τις καταγγελίες), ας το σκεφτεί ο κάθε πολίτης, ό,τι κι όποιον κι αν ψηφίζει.
ΥΓ. Μήπως τελικά η όλη ενδο-σύγκρουση στο ΣΥΡΙΖΑ εκφυλίζεται σε...
μία ιδιότυπη "Ιερονομία των λέξεων" (Αργ. Μαρνέρος, Αχαρτογράφητος ουρανός), όπου δεν διευκρινίζεται αν η Αριστερά ανήκει στους αριστερούς πολίτες ή στους επαγγελματίες πολιτικούς της, αν συγκροτείται σε κόμμα των ημέτερων και της κάθε φράξιας ή αν είναι ανοικτός χώρος ανάπτυξης ιδεών, αν κινείται εντός, εκτός ή εντός/εκτός του καπιταλιστικού συστήματος.
ΥΓ2. Θα ωφελούσε αν κάποιοι πρωτοκλασάτοι στο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν συγγνώμη για τις δολοφονίες χαρακτήρων των αντιφρονούντων, στις οποίες επί χρόνια επιδίδονταν (κι όχι να παραπονούνται για τις εναντίον τους προσ-βολές) κι αν κάποιοι πρώην διασπαστές, μικροαρχηγίσκοι έπαυαν να δίνουν μαθήματα πολιτικής ηθικής, συχνά αρθρογραφώντας ανερυθρίαστα κατά του παλαιότερου εαυτού τους(!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου