Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει και, αν το χωριό είναι η ανικανότητα των αρχηγών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, ο κολαούζος είναι οι δημοσκοπήσεις που απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι βλέπουμε: τα παιδιά δεν τραβάνε. Δεν μπορούν.
Τόσο ο γοητευτικός Στέφανος όσο και ο κραταιός Νικόλας είναι ανήμποροι να σηκώσουν το βάρος της θέσης που, με σύντομο περίπατο ο ένας και πολυετή προσπάθεια ο άλλος, κατέκτησαν.
Το αναπόφευκτο και προδιαγεγραμμένο ξεφούσκωμα του μπαλονιού ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν πως έχει βάλει πλώρη προς τα μονοψήφια. Κανείς φυσικά δεν εκπλήσσεται, εκτός ίσως από τους ανθρώπους που μπορεί να ήλπισαν στον γοητευτικό Στέφανο και οι οποίοι θα πρέπει να δουν την αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας που τους ταλαιπωρεί. Ένας τόσο άσχετος με την πολιτική και την ελληνική πραγματικότητα και τόσο ελαφρύς ώστε να παρατάει το κόμμα του ημέρα εκλογών για να πάει να παντρευτεί, δεν μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους, και η μόνη δουλειά για την οποία είναι ικανός (και μέχρι στιγμής την κάνει καλά) είναι να βελτιώνει την εικόνα του Αλέκση με τον ίδιο τρόπο που κάποιος που είναι 1.40 κάνει κάποιον που είναι 1.60 να φαίνεται ψηλός.
Αυτό το τίποτα που εκπροσωπεί ο γοητευτικός Στέφανος όχι μόνο δεν συγκινεί αλλά φαίνεται να έχει γίνει και αντιληπτό αφού στο ερώτημα «Θεωρείτε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ιδεολογικά είναι: αριστερός, κεντροαριστερός, κεντρώος, κεντροδεξιός ή δεξιός» η απάντηση που έρχεται πρώτη είναι «τίποτα από όλα αυτά». Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κακό αν το «τίποτα» στην ιδεολογία ήταν «κάτι» στην πράξη, αλλά το «τίποτα» είναι συνολικό και δυστυχώς για τον Στέφανο και τους υποστηρικτές του το «τίποτα» δεν θεωρείται λύση για κανένα πρόβλημα.
Κι αν ο γοητευτικός Στέφανος πέρα από τη δική του ανικανότητα έχει τη δικαιολογία αφενός ενός κόμματος μπαλονιού που όπως φούσκωσε έτσι ξεφουσκώνει και αφετέρου του μικρού διαστήματος από τη μέρα που εξελέγη, ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν έχει τίποτα να πει προς υπεράσπιση του εαυτού του – πέρα από τό οτι κάποτε τον παρακολυθούσε η ΕΥΠ, άσχετο με τις επιδόσεις του και μάλλον δεν ενδιαφέρει και κανέναν, αλλά απ' ότι έχω καταλάβει είναι το καταφύγιό του κάθε φορά που τα βρίσκει σκούρα.
Παρότι πρόεδρος ενός κόμματος με όνομα κράχτη, ο σύντροφος Ανδρουλάκης στα σχεδόν 2 χρόνια που είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει μια τρύπα στο νερό. Έχει αποτύχει παταγωδώς να εμφανίσει το ΠΑΣΟΚ ως μια σοβαρή εναλλακτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι ελπίδες του να γίνει αρχηγός του δεύτερου κόμματος στην Ελλάδα βασίζονται μόνο στην ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζω ότι στις τελευταίες εκλογές, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σχεδόν 20 μονάδες, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τρεις και τα πανηγύρια για τις επιτυχίες του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών (έχει σημασία το «δεύτερου γύρου» αφού τα πολιτικά συμπεράσματα για τη δυναμική των κομμάτων βγαίνουν στον πρώτο) γίνονται ξανά θρήνος με τα όχι και τόσο ενθαρρυντικά (αλλά απολύτως αναμενόμενα) ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων.
Με λίγα λόγια, χάρη στην ανημποριά των αρχηγών των δύο μεγαλύτερων (ή λιγότερο μικρών πια) κομμάτων της αντιπολίτευσης...
ο Μητσοτάκης «παίζει μπάλα» μόνος του.
Καλό για τον Μητσοτάκη, κακό για τη χώρα που έχει ανάγκη ύπαρξης στοιχειωδώς σοβαρής εναλλακτικής. Όχι απαραίτητα για να την επιλέξει αλλά για να μη γίνει η όρεξη της κυβέρνησης όρεξη πρωταθλητή που κατεβαίνει να παίξει για το κύπελλο με ομάδα τρίτης κατηγορίας. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου