«Δεν είναι οι άλλοι που κερδίζουν, είμαστε εμείς που χάνουμε». Σπάνια μπορεί να αναγνωριστεί στην παραδοξότητα μιας φράσης και σε ένα άλμα λογικής τόση ευφυΐα. Τι μπορείς να κάνεις για να παρηγορηθείς από τη δική σου συντριβή και συγχρόνως να υποβαθμίσεις τον θρίαμβο του άλλου; Απλώς καταργείς τη σχέση ανάμεσα στο αίτιο και στο αιτιατό.
Και αν το κόλπο πιάνει μια χαρά στην μπάλα, γιατί να μη λειτουργήσει και στην πολιτική;
Δεν είναι η ΝΔ που κέρδισε με νταμπλ σκορ και πολλά ψιλά ακόμη στις εκλογές, ούτε το ΠαΣοΚ που καβάτζωσε τη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις. «Είμαστε εμείς που χάνουμε».
Ωραία, αλλά ποιοι; Ποιος ευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογική συντριβή επί 5 που συνεχίζει ακάθεκτα τον κύκλο της ως δημοσκοπική κατάρρευση; Ποιος φταίει για την πολιτική ηγεμονία της ΝΔ και τη ρεβάνς του ΠαΣοΚ έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια;
Οι ήττες, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν και πολλούς πατεράδες και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαιρείται από τον κανόνα: στη συριζαϊκή ορφάνια της ήττας περισσεύει απλώς το blame game.
Οι «κασσελακικοί» δείχνουν τους «ομπρελίστας» και τους «αποστάτες» των «6+6», η εσωκομματική αντιπολίτευση τον Κασσελάκη και τον Πολάκη πίσω από τον Κασσελάκη.
Γύρω τους έχει στηθεί μια κερκίδα από τρολ που ειδικεύονται στις δολοφονίες χαρακτήρα, θεράποντες της τέχνης που διαπρέπουν στην τέχνη της τοξικότητας και ντοματόζουμα που στάζουν σαν αίμα. Και τώρα, εκεί από το βάθος, αρχίζει να ξεπροβάλλει το φάντασμα ενός βασιλιά που έδωσε το βασίλειό του στο λάθος άλογο.
Το σαιξπηρικό δράμα του Αλέξη, ναι. Αλλά και ακόμη μια χίμαιρα του Τσίπρα. Ακόμη ένας λανθασμένος υπολογισμός, ένα μη διαχειρίσιμο αποτέλεσμα, μια στρατηγική που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι εντοπίζουν αναλογίες με το συριζαϊκό δημοψήφισμα του ’15. Τότε, λένε, ο Τσίπρας ήθελε ένα ισχνό «όχι» στους δανειστές που δεν θα έκανε το δικό του «ναι» να μοιάζει με kolotumba. Οι κάλπες όμως έβγαλαν ένα «όχι» σε σχήμα και μέγεθος έπους. Αντιστοίχως, τώρα, ήθελε ένα «ναι» στην Ατχσιόγλου που όμως δεν θα ήταν θριαμβικό και δεν θα είχε τον χαρακτήρα μιας παντοδυναμίας. Οι κάλπες όμως έβγαλαν ένα «ναι» σε σχήμα και μέγεθος Κασσελάκη. Τότε, λέει η ίδια ανάλυση, διάβασε λάθος τη δυναμική που είχε αναπτυχθεί στο εκλογικό σώμα. Σήμερα, διάβασε λάθος την ανθρωπογεωγραφία που έχει κυριαρχήσει στην κομματική βάση.
Η ανάγνωση μοιάζει να είναι ένα από εκείνα τα παράδοξα που, αντίθετα από την παραδοξότητα της φράσης ότι μπορεί να χάνει κάποιος χωρίς να κερδίζει κάποιος άλλος, δεν έχουν ίχνος ευφυΐας. Πηγή της δυναμικής που είχε αναπτυχθεί τότε στο εκλογικό σώμα ήταν η λαϊκιστική γοητεία που ασκούσε ο ίδιος ο Τσίπρας. Πώς δεν έβλεπε αυτό που έκανε; Η ανθρωπογεωγραφία στην κομματική βάση είναι δικό του δημιούργημα, άνοιξε το κόμμα χωρίς να εμβαπτίσει τη διεύρυνση στα νάματα της ανανεωτικής Αριστεράς αλλά τσαλαβουτώντας και πάλι στα θολά νερά του λαϊκισμού. Πώς δεν είδε αυτό που ερχόταν;
Η ανάγνωση ήταν τόσο τυφλή ώστε τότε η χώρα άγγιξε τη διάλυση. Τώρα με τη διάλυση φλερτάρει το κόμμα.
Εκτός αν...
μπορούν να νοηθούν ως κόμμα τα ανθρωποφάγα τρολ, οι τοξικοί καλλιτέχνες, τα ντοματόζουμα και οι μαξιλαροπόλεμοι γύρω από τα 37 δισ. που άφησαν ο Τσίπρας και η κυβερνώσα Αριστερά ως εχέγγυα κυβερνησιμότητας. Ή εκτός εάν νοηθούν ως κόμμα ένας λούμπεν ηγετικός πυρήνας και ένα άλογο που πείθει όλο και λιγότερους και πολύ γρήγορα πως είναι κούρσας.
Μένει να φανεί εάν ό,τι βιώνει αυτές τις ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία πράξη του δράματος. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι το σαιξπηρικό δράμα του Αλέξη – μια σειρά από ήττες χωρίς νικητές. Πράγμα καθόλου παράδοξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου