Συλλογικότητα. Συντροφικότητα. Δημοκρατικότητα. Η παραγωγή ευχολογίων είναι εφάμιλλη της υπερπαραγωγής θεάματος. Οσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μετέχουν στην αρένα, ανταγωνίζονται σε κομματική ηθικολογία.
Στην αρένα πρωταγωνιστεί η αριστερή πτέρυγα, που εκτός από τον νέο αρχηγό αμφισβητεί και το ίδιο το καταστατικό που επέτρεψε την ανάδειξή του.
Στην εξέδρα επιχειρεί να προστατευτεί από τη φθορά η ομάδα των επιγόνων του Τσίπρα, που στήριξε τις επιλογές του, τόσο για το «άνοιγμα» όσο και για την κατεύθυνση του κόμματος προς το Κέντρο.
Αυτή την ομάδα, των ενδιάμεσων τέκνων της αυτοσυγκράτησης, μάθαμε να τη λέμε «ομάδα Αχτσιόγλου», επειδή η συγκυρία την έφερε να στοιχίζεται πίσω από την αδικαίωτη αξίωση της πρώην υπουργού να κληρονομήσει από τον Τσίπρα τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ.
Η σιωπή της Αχτσιόγλου δεν έχει το «ηχόχρωμα» που αποδίδεται στη σιωπή του Τσίπρα. Εκείνη δεν φέρει το βάρος του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος χρησιμοποιεί την αποστρατεία του σαν άσυλο· σαν κρυψώνα ανευθυνότητας έναντι της ιστορίας. «Υστερα από μένα, ο κατακλυσμός», μοιάζει να δηλώνει με χαιρέκακη αυταρέσκεια η τσιπρική σιωπή. Η ιλιγγιώδης αμπαλοσύνη των επόμενων εκδηλώνεται στο κενό που άφησε το μέγεθος του απελθόντος.
Την απόσυρση όμως της Αχτσιόγλου πώς οφείλει κανείς να την ερμηνεύσει;
Είναι επιτήδεια αυτοπροστασία; Ή απλώς αμηχανία;
Η αλήθεια είναι ότι αν η χαμένη της εσωκομματικής αναμέτρησης δοκίμαζε να παρέμβει πιο ενεργά, θα την κατηγορούσαν για αδυναμία συμφιλίωσης με το εκλογικό αποτέλεσμα. Θα είχε εκτεθεί στην καχυποψία ότι υπονομεύει τον Κασσελάκη, προτού καν στεγνώσει το μελάνι της λαϊκής εντολής του.
Από αυτή την άποψη, η συμφιλιωτική κοινοτοπία, όπως εκφράστηκε με το κοινό ανακοινωθέν Αχτσιόγλου – Χαρίτση – Ηλιόπουλου, είναι μια ασφαλής λύση. Εκφράζει ανησυχία, αλλά όχι και λαχτάρα για πρώιμες εκθρονίσεις.
Ακόμη και η αμηχανία είναι δικαιολογημένη, καθώς η πολιτική φυσιογνωμία και η ηλικία των τριών στελεχών τους καθιστά δύσκολους στην ταξινόμηση.
Πού να καταταγούν;
Είναι πολύ αριστεροί για τον ριαλιτζίδικο μεταμοντερνισμό του Κασσελάκη· και πολύ κεντρώοι για τον φατριαστικό συνδικαλισμό του Φίλη και της γενιάς του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Αναλόγως, θα ήταν πολύ «συριζαίοι» για να ταιριάξουν σε μια κεντροαριστερή ανασύνθεση πασοκικής διεύθυνσης· και πολύ νέοι για να αυτοκτονήσουν σε ένα μικρό αριστερό κόμμα των Ομπρελίστας, καταδικασμένο να ισορροπεί στο σύνορο του εξωκοινοβουλευτικού επέκεινα.
Υπάρχει διέξοδος από αυτή την αμηχανία, που καθόρισαν για τους σαραντάρηδες του ΣΥΡΙΖΑ οι αποτυχίες των προηγούμενων;
Μπορούν να χαράξουν για τους εαυτούς τους έναν τρίτο δρόμο;
Αν μπορούσαν...
θα το είχαν κάνει προτού τους πάρει το κόμμα ένας περαστικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου