Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Πότε παύει μια κυβέρνηση να καταδιώκεται από τον ίσκιο του πολιτικού κόστους;
Οταν οι δημοσκοπήσεις μετρούν την αποδοχή της στο 40%;
Οταν αυτές οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνονται και στην κάλπη;
Οταν στην κάλπη ο δεύτερος διαλύεται, αφήνοντας την πλειοψηφία χωρίς αντιπολίτευση;
Οι δείκτες που ορίζουν την κυριαρχία της κυβέρνησης μπορεί να έγιναν λιγότερο αισθητοί λόγω των δομικών ανεπαρκειών που κατέδειξε το δύσκολο καλοκαίρι. Δεν έχουν όμως παρασαλευτεί.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι η ισχυρότερη στη ζωντανή πολιτική μνήμη. Κι ωστόσο δίνει την εντύπωση ότι το βλέμμα της είναι καθηλωμένο στο «πιεσόμετρο» – στους εκλογικούς υπολογισμούς για το τι μπορεί να συμβεί στις δημοτικές εκλογές και, κυρίως, στις ευρωεκλογές του επόμενου Ιουνίου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει αδικαιολόγητη πολιτική ανασφάλεια (το σύστημα εξουσίας της προηγούμενης θητείας νόμιζε ότι χρειαζόταν «αυτιά» για να σταθεί, σαν να μην του αρκούσαν τα κανονικά, δημοκρατικά του ερείσματα).
Αν πάλι η κυβέρνηση υποτιμήσει τη νομιμοποιητική της ισχύ· αν παρατείνει τον προεκλογικό βιορυθμό της μέχρι το καλοκαίρι του 2024, θα έχει σπαταλήσει τον πρώτο της χρόνο, που, συνήθως, είναι ο πιο γόνιμος.
Θα έχει ...
γεράσει πριν από την ώρα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου