Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Το θέµα πλέον δεν είναι το αν.
Το θέμα είναι το πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να υπάρχει όπως τον ξέρουμε. Ο τρόπος που εκφράζονται τα στελέχη του αποτυπώνει την αδυναμία συμβίωσης.
Η πίεση να επισπευστεί το συνέδριο μπορεί να ερμηνευτεί και ως ανάγκη για άμεση ανακούφιση – ως έκκληση να μην αναβάλλεται άλλο το αναπόφευκτο.
Ο Τσακαλώτος το προανήγγειλε κιόλας ότι δεν είναι πια αισιόδοξος για την ενότητα. Τι άλλο να πει, δηλαδή;
Μένω, μέχρι να εξασφαλίσω ότι δεν θα επωμιστώ το ηθικό βάρος της διάσπασης;
Δεν ήταν αυτονόητο ότι θα φτάναμε εδώ τόσο γρήγορα. Η επικράτηση του διαδόχου του Τσίπρα ήταν διαφανής και με διαφορά ασφαλή, πέραν αμφισβήτησης. Το κόμμα είχε καταφέρει να βγει από το λαγούμι της λήθης – έστω κι επειδή παρήγε περισσότερο θέαμα απ’ όσο η πρωινή ζώνη προλάβαινε να καταναλώσει.
Εχουν δίκιο δηλαδή όσοι –όπως ο αυλάρχης της νέας ηγεσίας, Παππάς– αντιτάσσουν τον τύπο του καταστατικού. Τυπικά, η πρώιμη αμφισβήτηση του νέου προέδρου ισοδυναμεί με αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας που τον ανέδειξε. Τυπικά, η ένσταση Τσακαλώτου ότι η «αδιαμεσολάβητη» επικοινωνία που διεκδικεί ο Κασσελάκης με τη βάση «καταργεί τα όργανα» αποτελεί κριτική όχι μόνο στο πρόσωπο αλλά και στην ίδια τη δομή της άμεσης εκλογής.
Εκανε άραγε λάθος η πλειοψηφία που επέλεξε αρχηγό στον ΣΥΡΙΖΑ;
Εμβρόντητη από την αρχέγονη κυκλοθυμία του πλήθους, η αριστερά της Αριστεράς ανακαλύπτει ότι η «αμεσοδημοκρατία» δεν είναι πανάκεια. Οτι η δημοκρατία χρειάζεται και κύτταρα θεσμικής διύλισης της λαϊκής βούλησης, ακόμη και μέσα στα ίδια τα κόμματα.
Θα ήταν όμως πολύ απλό αν έφταιγε για τον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία. Θα ήταν πολύ βολικό για τους ηττημένους της αναμέτρησης να είχε κάνει απλώς λάθος η πλειοψηφία. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να υποθέσει κανείς τη μοίρα του κόμματος αν είχαν επικρατήσει εκείνοι.
Θα ήταν μήπως διαφορετικό το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών; Θα έλειπε η εσωστρέφεια; Ή θα είχε αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης επειδή η πρόεδρος θα είχε τα εφόδια για να δογματίζει –όπως προχθές στο Πολιτικό Συμβούλιο– ότι είναι θανάσιμο αμάρτημα να μετέχουν οι εργαζόμενοι στο επιχειρηματικό ρίσκο;
Η σοφία του σώματος που μετείχε στην εκλογή για τη διαδοχή του Τσίπρα ήταν ακριβώς αυτό το ρίσκο: Η πλειοψηφία διαισθανόταν ότι οι συμβατικές επιλογές θα οδηγούσαν σε τέλμα. Το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν είχε βιώσιμη συντηρητική επιλογή. Η αυτοσυντήρηση υπαγόρευε το σάλτο στο άγνωστο.
Οπωσδήποτε σοφό το συριζαϊκό πλήθος: Από μια αργή και βασανιστική παρακμή, προτίμησε...
ένα χολιγουντιανό τέλος.
Καλύτερα η γκλαμουράτη ευθανασία, από την αποσύνθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου