Όπως οι περισσότεροι συμπολίτες μου είναι δύσκολο να πληρώσω ένα καλό ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά μου. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτά βρίσκονται στο έλεος της δημόσιας εκπαίδευσης η οποία εκτός όλων των άλλων μειονεκτημάτων δεν έχει και καμία σταθερά. Μια αλλαγή διευθυντή ή μια –δυο συνταξιοδοτήσεις, αρκούν να μετατρέψουν ακόμα και ένα καλό δημόσιο σχολείο σε ένα σχολείο του δημόσιου συρμού. Αφήστε που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να ξέρουμε ποιο δημόσιο σχολείο είναι στ΄αλήθεια καλό από τη στιγμή που τα αποτελέσματα της αξιολόγησης μένουν μυστικά.
Με λίγα λόγια ανήκω στην πλειονότητα των γονιών αυτής της χώρας που βλέπουν την εκπαίδευση των παιδιών τους όχι απλώς να εξαρτάται από την τύχη αλλά και με τις πιθανότητες να είναι εναντίον τους.
Αυτό από μόνο του είναι αρκετά στενάχωρο αλλά μετατρέπεται σε τρόμο όταν βλέπω φωτογραφίες σαν κι αυτή:
Αυτό που βλέπετε είναι η αντίδραση του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών του Νομού Ηρακλείου στη δολοφονική επίθεση των τζιχαντιστών της Χαμάς. Αμέσως μετά από τις εκτελέσεις αμάχων, τους αποκεφαλισμούς βρεφών, τις κακοποιήσεις, τους βιασμούς, τις απαγωγές το μόνο που ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν οι συνδικαλιστές καθηγητές ήταν να διαδηλώσουν εναντίον των θυμάτων και υπέρ ενός κομματιού των θυτών (σε αντίθεση με τους συντρόφους του ΚΚΕ που τσουβαλιάζουν όλους τους Παλαιστινίους λέγοντας για τα εγκλήματα της Χαμάς ότι «ο Παλαιστινιακός λαός έχει δικαίωμα να διαλέξει τα μέσα με τα οποία θα αντιπαρατεθεί» δεν θεωρώ όλους τους Παλαιστινίους τζιχαντιστές τρομοκράτες).
Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα ένιωθα αν έβλεπα τους καθηγητές των παιδιών μου να ξεπλένουν με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο πράξεις απίστευτης βαρβαρότητας, να μην νιώθουν καν την ανάγκη να πουν μια κουβέντα για τα θύματα, να τίθενται στην υπηρεσία των θυτών και ειλικρινά με πιάνει απελπισία. Γιατί επιβεβαιώνω με τον χειρότερο τρόπο πόσο απροστάτευτα είναι τα παιδιά μας.
Πόσο παγιδευμένα είναι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο όχι μόνο έχει τραγικές ελλείψεις (και γιατί να μην έχει; Τα παιδιά όσων το διοικούν και αποφασίζουν γι΄αυτό πάνε σε ιδιωτικά σχολεία), όχι μόνο τα εθίζει στη νοοτροπία της ελάχιστης προσπαθειας, όχι μόνο τα εκπαιδεύει σε μια ασταμάτητη απαίτηση για ικανοποίηση δικαιωμάτων αποκομμένων από υποχρεώσεις, όχι μόνο τα μαθαίνει ότι ο δημόσιος χώρος και η δημόσια περιουσία δεν είναι κανενός, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να τους κάνουμε ότι μας κάνει κέφι, αλλά τα παραδίδει και στις ορέξεις του κάθε στρατευμένου «ιδεολόγου» και στην πλύση εγκεφάλου την οποία μπορεί να επιβάλει στα παιδικά μυαλά.
Και όλα αυτά με τους γονείς να μην έχουν κανένα μέσο αντίδρασης. Τα παιδιά πάνε υποχρεωτικά σε συγκεκριμένο σχολείο με συγκεριμένους καθηγητές που απομακρύνονται πιο δύσκολα και από τους παραβατικούς και αντικοινωνικούς μαθητές (άλλο τεράστιο πρόβλημα). Απροστάτευτα και καταδικασμένα να υποστούν ό,τι η ανεξέλεγκτη κληρωτίδα του δημόσιου σχολείου βγάζει γι΄αυτά.
Με λίγα λόγια, δεν έχουμε καμία δυνατότητα να προστατεύσουμε τα παδιά από τους κακούς δασκάλους (όπως οι καλοί δάσκαλοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να προστατευτούν από τους κακούς γονείς) σε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης που όσο παιρνούν τα χρόνια έχει όλο και λιγότερο να κανεί με την παιδεία και περισσότερο με την μετάδοση κοινωνικών ασθενείων.
Αλλά όπως είπαμε...
οι υπεύθυνοι στέλνουν αλλού τα παιδιά τους και όλοι ξέρουμε πως από πίτα που δεν τρως δεν σε νοιαζει κι αν καεί. Και μπραβο τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου