Tης Γιούλας Κουγιά
Βλέπω τις εικόνες που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα από την περιοδεία του Στέφανου Κασσελάκη στη Θεσσαλία. Έγραψα «κατακλύζει» και μοιραία πάει ο νους μου στους κατακλυσμούς, Daniel και Elias, που σάρωσαν τη μισή Ελλάδα – εκεί πήγε και το μυαλό του Στέφανου. Γι’ αυτό μόλις γύρισε από τις Σπέτσες, έφυγε σφαίρα για συμπαράσταση στους βασανισμένους.
Πράξη η οποία αφενός είναι θεάρεστος και αφετέρου επιβεβλημένη εάν είσαι άνθρωπος και δη αρχηγός άλλων ανθρώπων, που πρέπει να δίνεις το καλό παράδειγμα, να ανοίγεις δρόμους με το έργο σου, να σε ακολουθούν τα πλήθη. Έγραψα να σε «ακολουθούν» και μάλλον βρήκα τα βαθύτερα κι από την ανθρωπιά αίτια που ο κύριος Στέφανος μετέβη στην πολύπαθη πλημμυρισμένη περιοχή: ήταν για τις ανάγκες των ακολούθων του ανά την υφήλιο – ναι, όταν μιλάμε για ακόλουθους ατόμου που ήρθε ένα πρωί, ή μήπως ήταν βράδυ, από το Μαϊάμι, μάλλον βράδυ ήταν γιατί είδε αναμμένα τα φώτα στην Κουμουνδούρου και μπήκε, είναι ευνόητο ότι οι ακόλουθοι δεν είναι από τα στενά όρια Αυδή, Μοναστηράκι, Κολιάτσου, αλλά οικουμενικά. Θα μου πεις δεν ψηφίζουν· μην το λες σε μένα, στον Στέφανο πες το.
Τέλος πάντων, εν καιρώ τω δέοντι θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, εννοώ η εθνική κάλπη – ας πάμε τώρα στον λόγο που ξεκίνησα να γράφω το παρόν. Είδα τον κύριο Κασσελάκη και τον λυπήθηκε η ψυχή μου που προσπαθούσε να λυπηθεί μέσα στις λάσπες και ανάμεσα από δεκάδες κάμερες, τις οποίες δεν τις ήθελε ξοπίσω του να καταγράφουν τη μία και μόνη προσπάθεια που έκανε να φτυαρίσει λίγη λάσπη από αριστερά και να την πετάξει δεξιά…
Τι να κάνει ο δύστηνος;
Βλέπω τις εικόνες που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα από την περιοδεία του Στέφανου Κασσελάκη στη Θεσσαλία. Έγραψα «κατακλύζει» και μοιραία πάει ο νους μου στους κατακλυσμούς, Daniel και Elias, που σάρωσαν τη μισή Ελλάδα – εκεί πήγε και το μυαλό του Στέφανου. Γι’ αυτό μόλις γύρισε από τις Σπέτσες, έφυγε σφαίρα για συμπαράσταση στους βασανισμένους.
Πράξη η οποία αφενός είναι θεάρεστος και αφετέρου επιβεβλημένη εάν είσαι άνθρωπος και δη αρχηγός άλλων ανθρώπων, που πρέπει να δίνεις το καλό παράδειγμα, να ανοίγεις δρόμους με το έργο σου, να σε ακολουθούν τα πλήθη. Έγραψα να σε «ακολουθούν» και μάλλον βρήκα τα βαθύτερα κι από την ανθρωπιά αίτια που ο κύριος Στέφανος μετέβη στην πολύπαθη πλημμυρισμένη περιοχή: ήταν για τις ανάγκες των ακολούθων του ανά την υφήλιο – ναι, όταν μιλάμε για ακόλουθους ατόμου που ήρθε ένα πρωί, ή μήπως ήταν βράδυ, από το Μαϊάμι, μάλλον βράδυ ήταν γιατί είδε αναμμένα τα φώτα στην Κουμουνδούρου και μπήκε, είναι ευνόητο ότι οι ακόλουθοι δεν είναι από τα στενά όρια Αυδή, Μοναστηράκι, Κολιάτσου, αλλά οικουμενικά. Θα μου πεις δεν ψηφίζουν· μην το λες σε μένα, στον Στέφανο πες το.
Τέλος πάντων, εν καιρώ τω δέοντι θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, εννοώ η εθνική κάλπη – ας πάμε τώρα στον λόγο που ξεκίνησα να γράφω το παρόν. Είδα τον κύριο Κασσελάκη και τον λυπήθηκε η ψυχή μου που προσπαθούσε να λυπηθεί μέσα στις λάσπες και ανάμεσα από δεκάδες κάμερες, τις οποίες δεν τις ήθελε ξοπίσω του να καταγράφουν τη μία και μόνη προσπάθεια που έκανε να φτυαρίσει λίγη λάσπη από αριστερά και να την πετάξει δεξιά…
Τι να κάνει ο δύστηνος;
Αυτό του υπέδειξαν οι εξ απορρήτων του, που έχουν κάνει καριέρα φτυαρίζοντας λάσπη και, εκτός αυτής που έμαθε να πετάει με περισσή ευκολία στους πολιτικούς αντιπάλους του, δηλαδή...
στον Μητσοτάκη, που το ’χει και καημό να τον νικήσει αφού μιλάει καλύτερα αγγλικά και χειρότερα ελληνικά, αισθάνθηκε την ανάγκη να τη νιώσει και στα παπούτσια του. Ευάριθμες αντεγκλήσεις που προέκυψαν με κατοίκους οι οποίοι δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη –για να μην πω μαντίλι να κλάψουν και το εκλαϊκεύσω– τις αντιμετώπισε με την αγαπημένη φράση του «ήρεμα, ήρεμα», κάτι που προκάλεσε την μήνιν ενός πλημμυροπαθούς, ο οποίος δεν ξέρει ότι ο Στέφανος έχει πάρει μαθήματα γιόγκα, ρέικι και αγιουβέρδα – ούτε εγώ το ξέρω, αλλά το κόβω το κεφάλι μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου