Θανατηφόρα τροχαία συμβαίνουν καθημερινά. Τα περισσότερα περνούν απαρατήρητα και την επομένη έχουν ξεχαστεί. Γι’ αυτό το ζήτημα δεν είναι κάτω από ποιες συνθήκες σκοτώθηκαν οι τρεις στρατιωτικοί και οι δύο πολίτες στη Λιβύη. Κρίνοντας από την κατάσταση αυτής της οιονεί χώρας, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το ερώτημα που με απασχολεί είναι για ποιο λόγο βρέθηκαν εκεί.
Ησαν μέλη μιας ανθρωπιστικής αποστολής και συνόδευαν τη φαρμακευτική βοήθεια και τα τρόφιμα που μεταφέρθηκαν εκεί με ένα C-130. Είκοσι άτομα, ανάμεσά τους και μέλη των Ειδικών Δυνάμεων για προστασία. Στόχος, η παρουσία της ελληνικής σημαίας σε μια περιοχή που η Τουρκία τη θεωρεί όμορή της χώρα. Κοινώς μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων απ’ αυτές που είναι απαραίτητες στη διπλωματία, δεν έχω αντίρρηση.
Αναρωτιέμαι αφελώς. Δεν θα αρκούσε η αποστολή ιατροφαρμακευτικής βοήθειας και τροφίμων που θα παραλάμβαναν οι Λίβυοι;
Αφελώς επίσης αναρωτιέμαι, και χωρίς να έχω κάποια πληροφόρηση, αν όσοι πήραν την απόφαση να στείλουν την ανθρώπινη αποστολή είχαν συνείδηση ότι δεν τους έστελναν σε ένα κράτος, έστω διαλυμένο, αλλά σε μια ανθρώπινη ζούγκλα.
Είχαν συνείδηση των κινδύνων που αντιμετώπιζαν και είχαν προνοήσει για την προστασία τους;
Είδα μια φωτογραφία των μελών της αποστολής μπροστά στο αεροπλάνο πριν από την αναχώρησή τους. Εχουν ξεδιπλωμένη την ελληνική σημαία και το όλον ύφος θυμίζει περισσότερο αναχώρηση εκδρομής αναψυχής παρά αποστολή.
Το πένθος είναι το μείζον. Δύο γυναίκες νοσηλεύτριες, ένας υπαξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων και δύο διερμηνείς. Και δεν υποστηρίζω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι η Ελλάδα, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, δεν πρέπει να είναι παρούσα σε ανθρωπιστικές καταστροφές.
Εκείνο που υποστηρίζω, και πάλι ως παρατηρητής, είναι ότι αυτή η αποστολή δεν είχε καμία σκοπιμότητα και το κόστος της είναι πολύ βαρύ μπροστά στο όφελος που θα απέφερε στη χώρα.
Και δεν τολμώ να πιστέψω ότι κάποιοι υπεύθυνοι συνεσκέφθησαν και αποφάσισαν ελαφρά τη καρδία να στείλουν μια μικρή αποστολή για να μην είμαστε απόντες.
Ή οργανώνεις μια σοβαρή αποστολή με στρατό να την προστατεύει ή αλλιώς κάθεσαι στ’ αυγά σου. Το λεωφορείο το συνόδευαν λιβυκά στρατιωτικά τζιπ – κοινώς τρέχα γύρευε.
Οταν στέλνεις μια ανθρωπιστική αποστολή με 20 ανθρώπους, μάλλον ελαφρότητα προδίδει παρά διπλωματική ευφυΐα. Και πάντως δείχνει ότι δεν έχεις κανένα σχέδιο για την αντιστάθμιση της τουρκικής παρουσίας στην περιοχή.
Τέλος, οφείλεις να ξέρεις πως...
οι γυναίκες και οι άνδρες του στρατού δεν χρωστούν τίποτε στη σπουδή σου να δείξεις ότι παράγεις έργο. Οι ζωές τους αξίζουν όσο και η δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου