Με την ουρανοκατέβατη περίπτωση του Κασσελάκη που μοιάζει περισσότερο να εμφανίζεται ως αντίπαλο δέος στο Μητσοτάκη παρά σαν διεκδικητής της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα το θέμα των βιογραφικών.
Με τα βιογραφικά φαίνεται πως έχουμε πέσει θύματα μιας τεράστιας παρεξήγησης. Στην πολιτική το βιογραφικό έχει δευτερεύοντα ρόλο, συμπληρωματικό, βοηθητικό – όχι όμως καθοριστικό. Κανένας πολιτικός δεν έμεινε στην ιστορία λόγω του βιογραφικού του ή των σπουδών του ή της πολυγλωσσίας του. Δεν επιλέγουμε πρωθυπουργό για να μας εγχειρήσει ούτε για να μας σχεδιάσει μια γέφυρα αλλά για να λειτουργούν σωστά το νοσοκομεία και να οργανώνονται καλά τα δημόσια έργα. Η πυρηνική φυσική διδάσκεται, η νομική επίσης όπως και η ιατρική επιστήμη, ωστόσο, η τέχνη του κυβερνάν δεν διδάσκεται – όπως και άλλες καλές τέχνες.
Θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί τεράστιους ηγέτες που δεν διέθεταν πτυχία και δεν γνώριζαν καμιά ξένη γλώσσα. Για να μην το κουράζουμε, ωστόσο, ούτε το βαρύ ούτε το ελαφρύ βιογραφικό αποτελεί ασφαλές και πρωτεύον κριτήριο για να κυβερνήσει κανείς μια χώρα ή γενικότερα για να ασχοληθεί με τα κοινά.
Αν οι σπουδές ήταν βασικό αξιολογικό κριτήριο για την άσκηση της πρωθυπουργίας, γιατί δεν τοποθετούμε εκλεκτούς καθηγητές πανεπιστημίου που είναι βαθυστόχαστοι και πολύγλωσσοι και καλλιεργημένοι, να πρωθυπουργεύσουν, να σωθεί ο κόσμος!
Άρα είναι άχρηστες οι σπουδές;
Προφανώς και όχι.
Αντίθετα, στον σημερινό πολύπλοκο κόσμο είναι απόλυτα αναγκαίες. Απλά, στην πολιτική δεν αναδεικνύουν οι σπουδές τον ηγέτη αλλά αυτές αναδεικνύονται μέσα από τον ηγέτη. Οι μεγαλύτεροι στρατηγοί στον κόσμο δεν βγήκαν από στρατιωτικές σχολές…
Η πρόσφατη κρίση ανάδειξε εκκωφαντικά το τεράστιο αξιακό – πολιτισμικό έλλειμμα της χώρας το όποιο αν και δεν δημιουργήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκφράστηκε από αυτόν εντυπωσιακά. Μεταξύ πολλών άλλων, η Μεταπολίτευση δημιούργησε μια τεράστια φούσκα πτυχιούχων με πληθωρισμό απαιτήσεων.
Ο Βαρουφάκης, για παράδειγμα, δεν ήταν απλώς μορφωμένος, ήταν …παραμορφωμένος, θα έλεγε κανείς. Ωστόσο, η συνεισφορά του στην πολιτική είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στο χείλος του γκρεμού, και να φορτωθεί με ένα επιπλέον χρέος που υπολογίζεται πάνω από τα 100 δις. Πολύ ακριβά στοίχησαν στον ελληνικό λαό τα πτυχία του Βαρουφάκη.
Η παροιμιώδης στα χρονικά, έλλειψη παιδείας, καλλιέργειας, κουλτούρας, τρόπων συμπεριφοράς, παρουσίας ταυτόχρονα με την εκρηκτική ανικανότητα που επέδειξε η «Πρώτη Φορά Αριστερά», υπήρξε η κορυφή του παγόβουνου. Μοιραία ετέθη το ζήτημα της αξιολόγησης όταν αποκαλύφθηκε η μεγάλη έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας στον δημόσιο βίο. Θυμηθείτε πως είχαμε έναν πρωθυπουργό ο οποίος παρίστανε ότι μιλά αγγλικά ενώ δεν μιλούσε.
Δεν είναι προς έπαινο βέβαια να μην μιλά μια γλώσσα σήμερα ο πρωθυπουργός αλλά είναι ακατανόητο και κατακριτέο να παριστάνει ότι την μιλά. Άρα, τα αγγλικά του Μητσοτάκη προφανώς και θα δημιουργούσαν ένα στοιχείο σύγκρισης (με τους αστείους όρους που έθεσε ο ίδιος ο Τσίπρας) όχι όμως με την έννοια του ποιος τα μιλά καλύτερα αλλά λόγω της ανεξήγητης επιμονής του να εμφανίζεται μπροστά στον Κλίντον και να παριστάνει ως πρωθυπουργός της χώρας ότι τα ομιλεί
Ας ενημερώσει, λοιπόν, κάποιος τον κύριο Κασσελάκη ότι...
η πολιτική δεν είναι διαγωνισμός της Linguaphone.
Και κάτι τελευταίο: δεν είναι ευφυές να γράφεται το σενάριο με τις φοβερές του επιτυχίες στο Χόλυγουντ και να σκηνοθετείται στην Ελλάδα με όρους Νίκου Ξανθόπουλου της δεκαετίας του ‘50…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου