Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Σχεδόν το περιμένεις από στιγμή σε στιγμή. Καθώς εκτυλίσσεται αυτό το αναπάντεχο θέαμα, με τον γόη του πλήθους να μοιράζει «βιομηχανικά» χαμόγελα και παστίλιες καμωμένες από το σιρόπι των κοινοτοπιών του, σχεδόν περιμένεις ότι την επόμενη στιγμή θα κοιτάξει κατάματα την κάμερα και θα πει στο κοινό: «Το ξέρετε, ε; Δεν είμαι αυτός που είμαι».
Ο νέος δεν είναι νέος. Μπορεί να μας αιφνιδίασε, έτσι όπως απέδρασε ξαφνικά από την αφάνειά του, αλλά όσα κομίζει δεν είναι νέα. Δεν είναι νέος ο ψηφιακός λόγος που καταγγέλλει αορίστως το σύστημα.
Δεν είναι νέος ο Πολάκης και ο Παππάς, που στοιχίστηκαν πίσω από τον «ερχόμενο» ως επίδοξοι μαριονετίστες. Δεν είναι νέο το θράσος ως αρχηγική ιδιότητα.
Ο μάγος δεν είναι μάγος. Δεν δια-θέτει τα χαρίσματα της δημαγωγικής γοητείας. Αν δοκιμάσει κανείς να τον παρακολουθήσει, δύσκολα θα βρει δεύτερη πρόταση σε ειρμό με την προηγούμενη. Η απήχησή του οφείλεται μάλλον σε μια σκανδαλιστική ακτινοβολία, προϊόν της «εξομολογητικής» αυτοβιογραφίας του. Ο,τι ξεκίνησε σαν αυτοπαρουσίαση στο Ινσταγκραμ, το ανατόκισαν στην αγορά της προσοχής τα παραδοσιακά μίντια, υφαίνοντας με σαπουνοπερατική μανία ένα 24ωρο σόου – «Στέφανος Live», χωρίς μοντάζ, στις πίτσες, στα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια.
Η δημοκρατία δεν είναι και πολύ δημοκρατική. Εμβρόντητοι, οι άσπονδοι σύντροφοι του Κασσελάκη ξύπνησαν με τρόμο για τις ανοιχτές διαδικασίες που οι ίδιοι καθιέρωσαν. Ανακαλύπτουν τώρα σοκαρισμένοι ότι η κάλπη δεν είναι πανάκεια. Οτι δεν αρκεί από μόνη της η αμεσοδημοκρατία, όταν δεν ασκείται σε ένα στέρεο θεσμικό έδαφος. Οταν το κόμμα είναι θολό· όταν έχει ήδη κατακλυστεί από φερτά υλικά – Καμένους και παλαιοπασόκους, νεοκαραμανλικούς και νεοκομμουνιστές· όταν δεν έχει οριοθετήσει έναν αξιακό και προγραμματικό φράχτη, εύκολα το πατάει ο περαστικός.
Ο ρηχός λαϊκισμός έφερε ρηχό λαϊκισμό.
Ακόμη και χωρίς τον Τσίπρα, το φινάλε είναι τσιπρογενές. Ο,τι συντελείται τώρα, το είχε ετοιμάσει ασυναίσθητα εκείνος. Οχι επειδή ευσταθούν τα σενάρια περί σκιώδους ανάμειξής του στα βουβά βυρσοδεψεία που στήθηκαν για τη διαδοχή του. Αλλά επειδή τους όρους για τη χαλαρή άλωση του κόμματος τους είχε διαμορφώσει ο ίδιος με το υπόδειγμά του.
Εκείνος έγινε πρώτος ηχείο της διαδικτυακής αγοράς.
Εκείνος λανσαρίστηκε ως το «άσπιλο παιδί» που ευαγγελιζόταν μια εύκολη και τζάμπα ανατροπή.
Εκείνος έστησε ένα κόμμα αρχηγικό και σαβουροφαγικό, έτοιμο να υποδεχθεί ακόμη και υποπροϊόντα των άλλων κομμάτων, με μόνο κριτήριο την εχθροπαθή τους συνάφεια.
Εκείνος θα μπορούσε τώρα...
και να καγχάζει από το καταφύγιο της σιωπής του. Μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος. Αβυσσος άβυσσον επικαλείται. Και Τσίπρας Τσίπρα, σε νέα συσκευασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου